Komentarz do decyzji prezydenta w sprawie podpisania ustawy o leczeniu niepłodności
Redaktor: Kamila Gębska
Data: 23.07.2015
Źródło: KG,mat.press.
Podpis prezydenta pod ustawą o leczeniu niepłodności to bardzo ważna decyzja. Umożliwia uregulowanie jednej z najważniejszych kwestii społecznych, jaką jest walka z niechcianą bezdzietnością. Obecnie problem ten dotyka co roku około 1,5 miliona polskich par. To jednak dopiero pierwszy krok – ocenia Marta van der Toolen, prezes zarządu FertiMedica Centrum Płodności.
Opinia publiczna oraz rozwiązania prawne koncentrują się głównie na in vitro. Problematyka pomocy niepłodnym parom jest jednak znacznie szersza. Zabieg in vitro jest bowiem ostatnim etapem leczenia, który musi poprzedzić minimum roczna terapia. Sposób jej prowadzenia ma kluczowe znaczenie dla powodzenia całego procesu leczenia niepłodności, w tym zabiegu in vitro.
Aby móc skutecznie pomagać niepłodnym parom, a jednocześnie zminimalizować koszty leczenia, zarówno te finansowe, jak i psychiczne, należy zapewnić im dostęp do kompleksowej terapii, w ramach której pacjentami zajmowałby się zespół złożony z lekarzy specjalistów oraz psychologa. Taki model jest już standardem na zachodzie, podczas, gdy w Polsce cały czas pozostaje zarezerwowany jedynie dla osób z ponadprzeciętnymi zarobkami.
Brak regulacji prawnych oraz wsparcia państwa w tym obszarze przyczynia się do pogłębiania nierówności w dostępie do usług medycznych, a w konsekwencji wykluczenia społecznego osób o niższym statusie materialnym.
Pomoc w tej dziedzinie jest konstytucyjnym i moralnym obowiązkiem państwa. Niepłodność jest bowiem nie tylko chorobą w wymiarze medycznym i psychicznym, ale przede wszystkim problemem społecznym, wymagającym kompleksowego rozwiązania, szczególnie w obliczu niekorzystnych zmian demograficznych dotykających polskiego społeczeństwa.
Aby móc skutecznie pomagać niepłodnym parom, a jednocześnie zminimalizować koszty leczenia, zarówno te finansowe, jak i psychiczne, należy zapewnić im dostęp do kompleksowej terapii, w ramach której pacjentami zajmowałby się zespół złożony z lekarzy specjalistów oraz psychologa. Taki model jest już standardem na zachodzie, podczas, gdy w Polsce cały czas pozostaje zarezerwowany jedynie dla osób z ponadprzeciętnymi zarobkami.
Brak regulacji prawnych oraz wsparcia państwa w tym obszarze przyczynia się do pogłębiania nierówności w dostępie do usług medycznych, a w konsekwencji wykluczenia społecznego osób o niższym statusie materialnym.
Pomoc w tej dziedzinie jest konstytucyjnym i moralnym obowiązkiem państwa. Niepłodność jest bowiem nie tylko chorobą w wymiarze medycznym i psychicznym, ale przede wszystkim problemem społecznym, wymagającym kompleksowego rozwiązania, szczególnie w obliczu niekorzystnych zmian demograficznych dotykających polskiego społeczeństwa.
