Sparsentan skutecznie redukuje białkomocz u osób z FSGS

Sparsentan, pierwszy w swojej klasie doustny podwójny antagonista receptora endoteliny i angiotensyny, wykazuje znaczące korzyści w zmniejszaniu białkomoczu w trudnym do opanowania ogniskowym stwardnieniu kłębuszków nerkowych (FSGS) w porównaniu z blokerem receptora angiotensyny II (ARB) irbesartanem. 

– Podwójna blokada receptora angiotensyny endoteliny sparsentanem doprowadziła do częściowej lub całkowitej remisji białkomoczu wcześniej i częściej u pacjentów z FSGS niż sama blokada receptora angiotensyny z irbesartanem – powiedział autor badania dr James Tumlin, MD, z NephroNet Clinical Trials Consortium i Emory University School of Medicine w Atlancie, prezentując wyniki podczas spotklania w National Kidney Foundation w 2025 r. 

Wyniki badania o nazwie DUPLEX potwierdzają przeciwbiałkowe i nefroprotekcyjne korzyści sparsentanu u pacjentów z FSGS.

Choroba FSGS jest znana ze swojego agresywnego charakteru – nawet połowa pacjentów z białkomoczem o zasięgu nerczycowym, którzy nie osiągają remisji lub częściowej remisji, zwykle wymaga przeszczepu nerki lub dializ w ciągu 5–10 lat od diagnozy. Badacze wskazują, że u około jednej trzeciej pacjentów, którzy zostaną poddani przeszczepowi nerki, wystąpi nawrót choroby w przeszczepionej nerce. 

Obecne metody terapeutyczne w tej chorobie obejmują leczenie inhibitorami konwertazy angiotensyny (inhibitory ARB, inhibitory kalcyneuryny i sterydy), niestety aż 47 proc. dzieci i 38 proc. dorosłych nie reaguje na takie leczenie.

– Pozostaje niezaspokojona potrzeba dostępu do bezpiecznych i skutecznych metod leczenia, które obniżają białkomocz i zmniejszają ryzyko niewydolności nerek – powiedział dr Tumlin.

Badanie wykazało, że zmniejszenie białkomoczu jest istotnie związane z przeżywalnością osób z FSGS, a w badaniach przedklinicznych wykazano, że sparsentan, nieimmunosupresyjny, podwójny antagonista receptora endoteliny angiotensyny, osiąga ten cel. Lek jest obecnie zatwierdzony do leczenia nefropatii immunoglobiny A (IgAN). Korzyści ze stosowania sparsentanu w FSGS zaobserwowano również w badaniu fazy II DUET, w którym preparat spowodował zmniejszenie białkomoczu po 8 tygodniach stosowania. Były to znacznie lepsze rezultaty niż te obserwowane po zastosowaniu irbesartanu.

W randomizowanym badaniu fazy III DUPLEX – największym jak dotąd badaniu interwencyjnym w FSGS – sparsentan nie wykazał istotnej różnicy między grupami w porównaniu z irbesartanem w pierwszorzędowym punkcie końcowym, jakim było nachylenie szacowanego współczynnika filtracji kłębuszkowej (eGFR) po 108 tygodniach.

Niemniej jednak, na podstawie poprzednich korzystnych danych dotyczących białkomoczu, preparat ten został następnie uznany przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) oraz Europejską Agencję Leków za lek sierocy w leczeniu FSGS.

W celu poszerzenia wyników badania DUPLEX i przyjrzenia się bliżej wynikom klinicznym związanym ze zmniejszeniem białkomoczu dr Tumlin i jego współpracownicy przeprowadzili analizę post hoc, oceniając dalsze dane dotyczące sparsentanu i irbesartanu.

W pierwotnym badaniu pacjenci z FSGS zostali losowo przydzieleni do leczenia sparsentanem w dawce 800 mg/dobę (n = 184) lub irbesartanem w dawce 300 mg/dobę (n = 187). Badaniem objęto zarówno dzieci, jak i osoby dorosłe. Dzieci były w wieku od 8 do 18 lat, co stanowiło 8,7 proc. w grupie sparsentanu i 10,2 proc. w grupie irbesartanu. Wśród osób dorosłych średni wiek wynosił 41 lat w obu leczonych grupach.

Spośród wszystkich grup wiekowych 90 proc. pacjentów w grupie sparsentanu otrzymało maksymalną dawkę podaną w ulotce, a 90,4 proc. otrzymało maksymalną dawkę irbesartanu.

Wyniki wykazały, że w przypadku częściowej remisji białkomoczu, zdefiniowanej jako stosunek białka do kreatyniny w moczu, sparsentan miał znacznie wyższy wskaźnik wynoszący 64,7 proc. w porównaniu z 43,9 proc. w przypadku irbesartanu.

Odsetek całkowitej remisji białkomoczu, zdefiniowanego jako UPCR <0,3 g/g, był również istotnie wyższy w przypadku sparsentanu (18,5 proc. vs 7,5 proc.; RR, 2,47; P = 0,0008).

– Po 108 tygodniach 2,5-krotnie wyższa liczba pacjentów w grupie sparsentanu w porównaniu z irbesartanem osiągnęła całkowitą remisję – podali autorzy badania.