Badanie SANAD: czynniki prognostyczne w monoterapii padaczki

Bonnett i wsp. zidentyfikowali czynniki mające wpływ na skuteczność monoterapii nowymi lekami przeciwpadaczkowymi u chorych z nowo zdiagnozowaną padaczką. Wykazali, że lamotrygina jest równie skuteczna, jak karbamazepina.

Badanie SANAD, którego wyniki zostały opublikowane w 2007 r., dotyczyło skuteczności monoterapii nowymi lekami przeciwpadaczkowymi. Do ramienia A tego eksperymentu przydzielono 1721 pacjentów, u których występowały wskazania do stosowania karbamazepiny. Następnie przeprowadzono randomizację do grup, w których prowadzono leczenie karbamazepiną, gabapentyną, topiramatem, lamotryginą lub okskarbazepiną. Wykazano, że lamotrygina była równie skuteczna, jak karbamazepina. Bonnett i wsp., autorzy artykułu opublikowanego tydzień temu na stronie internetowej The Lancet Neurology, wrócili do danych zebranych w ramach SANAD, żeby określić czynniki predykcyjne w leczeniu przeciwpadaczkowym pacjentów ramienia A, z których większość cierpiała z powodu napadów częściowych. Skuteczność leczenia mierzona była przy pomocy czasu do niepowodzenia leczenia (TTTF, również ze względu na działania niepożądane) i czasu do uzyskania rocznej remisji. Bonnett i wsp. starali się określić, jaki wpływ na te dwie zmienne miały różne czynniki odnotowane w toku badania. Niepowodzenie leczenia stwierdzano rzadziej w przypadku mężczyzn (iloraz ryzyka HR = 0.86 względem kobiet), osób starszych niż 71 lat (HR = 0.68 względem młodszych niż 10 lat), pacjentów z napadami wtórnie uogólnionymi (HR = 0.78 względem napadów częściowych prostych lub złożonych) i leczonych lamotryginą (HR = 0.76 względem karbamazepiny). Niepowodzenia były częstsze u chorych z nieprawidłowym zapisem EEG (HR = 1.26 względem normalnego zapisu EEG), lub u których ognisko padaczkowe nie zostało zidentyfikowane (HR = 1.25 względem lokalizacji skroniowej). Analiza czasu do rocznej remisji wykazała bardziej korzystne rezultaty terapii u mężczyzn (HR = 1.19 względem kobiet) i osób starszych niż 71 lat (HR = 1.60 względem młodszych niż 10 lat). Gorsze wyniki były związane z organicznym uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego (HR = 0.75 względem jego braku), liczbą napadów przed randomizacją (HR = 0.87 dla liczby 4-11 względem 2 lub mniej), wcześniejszym leczeniem przeciwpadaczkowym (HR = 0.64 względem jego braku) i leczeniem gabapentyną lub topiramatem (HR odpowiednio 0.71 i 0.81 względem karbamazepiny). Przedstawione w publikacji dane stanowią narzędzie dla bardziej obiektywnej oceny rokowania i trafniejszego doboru monoterapii u pacjentów z nowo zdiagnozowaną padaczką.