Interferon beta-1a podawany jeden raz i trzy razy w tygodniu podobnie skuteczny

Wieloośrodkowe, randomizowane badanie 3 fazy REFLEX wykazało podobną skuteczność interferonu beta-1a podawanego jeden raz oraz trzy razy w tygodniu w obniżaniu ryzyka spełnienia kryteriów McDonalda w okresie dwóch lat u osób po pierwszym epizodzie wskazującym na stwardnienie rozsiane.

Na stronach internetowych The Lancet Neurology z wyprzedzeniem opublikowany został artykuł, w którym Comi i wsp. przedstawiają wyniki badania REFLEX (REbif FLEXible dosing in early MS). Jego celem było określenie skuteczności interferonu beta-1a podawanego według dwóch różnych sposobów dawkowania w zapobieganiu postępowi procesów demielinizacyjnych u osób z pierwszym epizodem wskazującym na ryzyko rozwinięcia stwardnienia rozsianego (MS). Kryterium zakwalifikowania do badania stanowiło wystąpienie epizodu klinicznego wskazującego na MS. Konieczne było również stwierdzenie co najmniej dwóch niemych klinicznie zmian w obrazach T2 rezonansu magnetycznego mózgu. Pacjenci w wieku od 18 do 50 lat przydzielani byli losowo do trzech grup: otrzymujących podskórnie 44 mikrogramy interferonu beta-1a trzy razy w tygodniu, jeden raz w tygodniu (placebo dwa razy w tygodniu) oraz przyjmujących zastrzyk placebo trzy razy w tygodniu. Iniekcje podawano przez dwa lata od rozpoczęcia eksperymentu. Pacjenci i lekarze nie dysponowali informacjami o przydzieleniu pacjentów do poszczególnych grup. Głównym celem końcowym był czas do postawienia rozpoznania MS według kryteriów McDonalda z 2005 r. Dodatkowy cel końcowy stanowił czas do rozwinięcia MS spełniającego kryteria Posera. W badaniu wzięło udział 517 pacjentów, spośród których 171 podawano interferon beta-1a trzy razy w tygodniu, 175 jeden raz w tygodniu, a 171 wstrzykiwano placebo. Ryzyko spełnienia w ciągu 2 lat kryteriów McDonalda było niższe u pacjentów leczonych interferonem. Wyniosło ono 62.5% dla osób otrzymujących interferon trzy razy w tygodniu (p < 0.0001, iloraz ryzyka HR = 0.49) i 75.5% przy stosowaniu preparatu interferonu jeden raz w tygodniu (p = 0.008, HR = 0.69). W grupie kontrolnej prawdopodobieństwo to określono na 85.8%. Kryteria Posera w ciągu dwóch lat spełniło odpowiednio 20.6%, 21.6% i 37.5% pacjentów z grup: leczonych interferonem trzy razy w tygodniu, jeden raz w tygodniu oraz otrzymujących placebo. Profil bezpieczeństwa leku był zgodny z wcześniejszą wiedzą. Autorzy zauważają, że choć dwa różne sposoby dawkowania interferonu beta-1a okazały się być w tym przypadku podobnie skuteczne, uzasadnione byłoby przeprowadzenie obserwacji w dłuższej perspektywie czasowej. Badanie jest zarejestrowane pod numerem NCT00404352.