Interferon beta-1b w leczeniu pierwotnego postępującego stwardnienia rozsianego
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 28.11.2011
Źródło: Tur C, Montalban X, Tintoré M i wsp. Interferon Beta-1b for the Treatment of Primary Progressive Multiple Sclerosis. Arch Neurol 2011; 68(11):1421-1427.
Europejska Agencja Leków nie zarejestrowała jeszcze żadnego preparatu mającego modyfikować przebieg pierwotnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego (PPMS). Wyniki uzyskane po pięciu latach od zakończenia dwuletniego badania działania interferonu beta-1b w leczeniu PPMS wskazują na jego skuteczność.
Stosowanie interferonu beta-1b jest wskazane u pacjentów, u których pierwsze objawy sugerują wysokie ryzyko wystąpienia stwardnienia rozsianego (MS) oraz w postaciach remitująco-nawracającej oraz wtórnie postępującej MS. Uważa się, że działanie interferonu beta-1b wynika z jego właściwości przeciwzapalnych, które mogą skutkować poprawą integralności bariery krew-mózg. U pacjentów z postacią remitująco-nawracającą MS wykazano ochronny wpływ interferonu beta-1b na funkcje poznawcze oraz ogólną efektywność podobną do octanu glatirameru.
Celem badania przeprowadzonego przez Tur i wsp. było określenie różnic w ewolucji obrazu klinicznego i wybranych parametrów obrazowych po okresie pięcioletnim u 73 pacjentów z PPMS, którzy zakończyli udział w dwuletnim badaniu, w ramach którego otrzymywali interferon beta-1b lub placebo. Po pięciu latach bez leczenia obliczono wartości w rozszerzonej skali stanu niepełnosprawności EDSS (n = 63) i wyniki w skali MSFC (Multiple Sclerosis Functional Composite, n = 59). Badanie neuropsychologiczne przerowadzono u 59, a skan techniką rezonansu magnetycznego (MR) u 50 pacjentów. Względem osób otrzymujących placebo, w grupie przyjmującej interferon beta-1b stwierdzono lepszą sprawność manualną (p = 0.02 dla wyników 9-HPT) i werbalną (p < 0.001 przy tworzeniu list słów). Po terapii interferonem beta-1b korzystniejszy był również współczynnik transferu magnetyzacji MTR w niezmienionej istocie białej (p = 0.02). W porównaniu do stanu pięć lat wcześniej, tj. zaraz po zakończeniu leczenia interferonem, w grupie kontrolnej odnotowano większy ubytek tkanki ośrodkowego układu nerwowego (p = 0.004). Obserwowano także występowanie zależności między pojawianiem się nowych zmian demielinizacyjnych w okresie terapii a pogorszeniem EDSS po pięciu latach (p = 0.004). Autorzy oceniają korzyści uzyskane dzięki zastosowaniu w pierwotnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego interferonu beta-1b jako umiarkowane. Dodają, że immunomodulacja wydaje się być w PPMS adekwatną strategią terapeutyczną. Ma to szczególne znaczenie w kontekście wcześniejszych badań, które nie wykazywały skuteczności innych preparatów w PPMS.
Celem badania przeprowadzonego przez Tur i wsp. było określenie różnic w ewolucji obrazu klinicznego i wybranych parametrów obrazowych po okresie pięcioletnim u 73 pacjentów z PPMS, którzy zakończyli udział w dwuletnim badaniu, w ramach którego otrzymywali interferon beta-1b lub placebo. Po pięciu latach bez leczenia obliczono wartości w rozszerzonej skali stanu niepełnosprawności EDSS (n = 63) i wyniki w skali MSFC (Multiple Sclerosis Functional Composite, n = 59). Badanie neuropsychologiczne przerowadzono u 59, a skan techniką rezonansu magnetycznego (MR) u 50 pacjentów. Względem osób otrzymujących placebo, w grupie przyjmującej interferon beta-1b stwierdzono lepszą sprawność manualną (p = 0.02 dla wyników 9-HPT) i werbalną (p < 0.001 przy tworzeniu list słów). Po terapii interferonem beta-1b korzystniejszy był również współczynnik transferu magnetyzacji MTR w niezmienionej istocie białej (p = 0.02). W porównaniu do stanu pięć lat wcześniej, tj. zaraz po zakończeniu leczenia interferonem, w grupie kontrolnej odnotowano większy ubytek tkanki ośrodkowego układu nerwowego (p = 0.004). Obserwowano także występowanie zależności między pojawianiem się nowych zmian demielinizacyjnych w okresie terapii a pogorszeniem EDSS po pięciu latach (p = 0.004). Autorzy oceniają korzyści uzyskane dzięki zastosowaniu w pierwotnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego interferonu beta-1b jako umiarkowane. Dodają, że immunomodulacja wydaje się być w PPMS adekwatną strategią terapeutyczną. Ma to szczególne znaczenie w kontekście wcześniejszych badań, które nie wykazywały skuteczności innych preparatów w PPMS.
