123RF
Jak choroba Parkinsona wpływa na cukrzycę typu 2?
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 10.11.2021
Źródło: Medscape
Działy:
Aktualności w Neurologia
Aktualności
Cukrzyca typu 2 jest uznanym czynnikiem ryzyka rozwoju choroby Parkinsona, ale jej wpływ na progresję choroby nie został dobrze poznany.
W Wielkiej Brytanii przeanalizowano dane z dużego, wieloośrodkowego badania prospektywnego Tracking Parkinson. Wśród dorosłych z niedawno rozpoznaną chorobą Parkinsona osoby ze współistniejącą cukrzycą typu 2 miały w momencie włączenia do obserwacji silniejsze zaburzenia ruchowe i większe ogólne obciążenie objawami niemotorycznymi w porównaniu z pacjentami bez zdiagnozowanej cukrzycy typu 2.
Pacjenci zarówno ze stwierdzoną chorobą Parkinsona, jak i cukrzycą typu 2 w porównaniu z pacjentami bez diagnozy cukrzycy typu 2 mieli wyjściowo wyższy wskaźnik występowania depresji i zaburzeń chodu oraz deklarowali gorszą jakość życia. Podczas okresu obserwacji trwającego prawie 38 miesięcy pacjenci zarówno z chorobą Parkinsona, jak i cukrzycą typu 2 mieli, w porównaniu z osobami bez cukrzycy typu 2, znacznie nasilające się zaburzenia ruchowe i większe ryzyko upośledzenia chodu oraz łagodnego upośledzenia funkcji poznawczych.
Konkluzje te sugerują, że obecność cukrzycy typu 2 powoduje nasilenie objawów u pacjentów z chorobą Parkinsona i pogarsza długoterminowe wyniki leczenia tych osób.
Jest to pierwsze badanie, w którym doniesiono o wpływie cukrzycy typu 2 na objawy niemotoryczne u osób z chorobą Parkinsona. Odkrycia sugerują, że insulinooporność – potencjalnie modyfikowalny stan – jest nowym celem w łagodzeniu objawów parkinsonizmu i neurodegeneracji, w rezultacie prowadzących do niepełnosprawności, a także do demencji.
W badaniu wzięło udział 1930 osób dorosłych z chorobą Parkinsona o niedawnym początku (zarejestrowanych w ciągu 3,5 roku od diagnozy). Część z nich miała również rozpoznaną cukrzycę typu 2.
U pacjentów z cukrzycą typu 2 diagnozowano chorobę Parkinsona średnio 16 miesięcy przed wpisaniem do rejestru, podobnie było u pacjentów bez cukrzycy typu 2, jednak mieli oni cięższe objawy choroby Parkinsona.
Współistniejąca cukrzyca typu 2 była istotnie i niezależnie związana z większym upośledzeniem chodu, depresją i utratą samodzielności.
Jako ograniczenia badania, a więc czynniki zaburzające wyniki, wymieniono błędne informacje pozyskane od pacjentów, którzy tak naprawdę zaniechali leczenia, zmianę leków podczas trwania obserwacji czy zbyt skąpe dane dotyczące cukrzycy typu 2, takie jak czas trwania, nasilenie i choroby współistniejące.
Pacjenci zarówno ze stwierdzoną chorobą Parkinsona, jak i cukrzycą typu 2 w porównaniu z pacjentami bez diagnozy cukrzycy typu 2 mieli wyjściowo wyższy wskaźnik występowania depresji i zaburzeń chodu oraz deklarowali gorszą jakość życia. Podczas okresu obserwacji trwającego prawie 38 miesięcy pacjenci zarówno z chorobą Parkinsona, jak i cukrzycą typu 2 mieli, w porównaniu z osobami bez cukrzycy typu 2, znacznie nasilające się zaburzenia ruchowe i większe ryzyko upośledzenia chodu oraz łagodnego upośledzenia funkcji poznawczych.
Konkluzje te sugerują, że obecność cukrzycy typu 2 powoduje nasilenie objawów u pacjentów z chorobą Parkinsona i pogarsza długoterminowe wyniki leczenia tych osób.
Jest to pierwsze badanie, w którym doniesiono o wpływie cukrzycy typu 2 na objawy niemotoryczne u osób z chorobą Parkinsona. Odkrycia sugerują, że insulinooporność – potencjalnie modyfikowalny stan – jest nowym celem w łagodzeniu objawów parkinsonizmu i neurodegeneracji, w rezultacie prowadzących do niepełnosprawności, a także do demencji.
W badaniu wzięło udział 1930 osób dorosłych z chorobą Parkinsona o niedawnym początku (zarejestrowanych w ciągu 3,5 roku od diagnozy). Część z nich miała również rozpoznaną cukrzycę typu 2.
U pacjentów z cukrzycą typu 2 diagnozowano chorobę Parkinsona średnio 16 miesięcy przed wpisaniem do rejestru, podobnie było u pacjentów bez cukrzycy typu 2, jednak mieli oni cięższe objawy choroby Parkinsona.
Współistniejąca cukrzyca typu 2 była istotnie i niezależnie związana z większym upośledzeniem chodu, depresją i utratą samodzielności.
Jako ograniczenia badania, a więc czynniki zaburzające wyniki, wymieniono błędne informacje pozyskane od pacjentów, którzy tak naprawdę zaniechali leczenia, zmianę leków podczas trwania obserwacji czy zbyt skąpe dane dotyczące cukrzycy typu 2, takie jak czas trwania, nasilenie i choroby współistniejące.
