Leczenie modyfikujące przebieg stwardnienia rozsianego w ciąży: przegląd systematyczny

Podsumowując wyniki 15 badań dotyczących stosowania leków modyfikujących przebieg stwardnienia rozsianego w ciąży, Lu i wsp. stwierdzili, że należy podtrzymać zalecenie ich odstawienia przed koncepcją.

Ciąża jest uznawana za ważny czynnik immunomodulujący u pacjentek ze stwardnieniem rozsianym (MS, multiple sclerosis). Aktywność choroby spada w trzecim trymestrze ciąży i zazwyczaj wzrasta trzy miesiące po porodzie [1]. W badaniu przeprowadzonym przez Keyhanian i wsp. częstość występowania nawrotów choroby u 102 kobiet po trwającej trzy trymestry ciąży była dwukrotnie mniejsza niż w 4 latach ją poprzedzających [2]. W aktualnej analizie wykonanej przez Ramagopalan i wsp. stwierdzono brak różnic w czasie do osiągnięcia określonego poziomu pogorszenia sprawności (wynik w skali EDSS = 6) u pacjentek, które zaszły w ciążę przed i po rozpoznaniu MS [3]. Jak zauważyli Fragoso i wsp., obecne zalecenia, aby przerywać leczenie modyfikujące przebieg choroby u pacjentek planujących zajść w ciążę, nie są oparte na wystarczających dowodach [4]. W badaniu, które przeprowadzili, wykazali brak różnic w częstości występowania powikłań położniczych u kobiet z MS, które odstawiły terapię i tymi, które przyjmowały leki przez co najmniej pierwsze 8 tygodni ciąży (n = 132). Fragoso i wsp. podkreślili, że choć średnia waga urodzeniowa dzieci eksponowanych na leki modyfikujące przebieg choroby była niższa, częstość nawrotów u ich matek była zmniejszona. Dodatkowe spostrzeżenia poczynili Hellwig i wsp., autorzy publikacji na temat bezpieczeństwa stosowania interferonu beta i octanu glatirameru w ciąży [5]. W przeprowadzonym przez nich badaniu stosowanie obu tych leków nie było teratogenne, a karmienie piersią obniżało częstość nawrotów po porodzie. W najnowszym numerze Neurology Lu i wsp. zaprezentowali wyniki przeglądu systematycznego artykułów omawiających stosowanie w ciąży leczenia modyfikującego przebieg MS. Analizowane dane opisywały przebieg ciąż eksponowanych na interferon beta (n = 761), octan glatirameru (n = 97) i natalizumab (n = 35). Lu i wsp. wykazali związek leczenia interferonem beta z porodami przedwczesnymi, częstszymi cięciami cesarskimi i mniejszą masą urodzeniową. Nie stwierdzili natomiast różnic w badanych czynnikach w przypadku octanu glatirameru. Autorzy badania nie znaleźli publikacji opisujących wpływ mitoksantronu na przebieg ciaży. Środek ten jest uważany za teratogenny. Brak danych dotyczących fingolimodu sprawia, że lek ten uznaje się za potencjalnie niebezpieczny dla płodu.

1. Coyle PK. Pregnancy and multiple sclerosis. Neurol Clin. 2012 Aug;30(3):877-88.
2. Keyhanian K, Davoudi V, Etemadifar M i Amin M. Better Prognosis of Multiple Sclerosis in Patients Who Experienced a Full-Term Pregnancy. Eur Neurol. 2012 Jul 31;68(3):150-155.
3. Ramagopalan S, Yee I, Byrnes J i wsp. Term pregnancies and the clinical characteristics of multiple sclerosis: a population based study. J Neurol Neurosurg Psychiatry. 2012 Aug;83(8):793-5.
4. Fragoso YD, Boggild M, Macias-Islas MA i wsp. The effects of long-term exposure to disease-modifying drugs during pregnancy in multiple sclerosis. Clin Neurol Neurosurg. 2012 May 25.
5. Hellwig K, Haghikia A, Rockhoff M i Gold R.Multiple sclerosis and pregnancy: experience from a nationwide database in Germany. Ther Adv Neurol Disord. 2012 Sep;5(5):247-53.