Nadmierne utlenowanie krwi związane ze śmiertelnością po urazach czaszkowo-mózgowych

Rincon i wsp. wykazali w grupie 1212 pacjentów po urazie czaszkowo-mózgowym leczonych respiratoroterapią, że hiperoksja krwi tętniczej, zdefiniowana jako pO2 > 40 kPa, była związana ze zwiększoną śmiertelnością

Rincon i wsp. zbadali hipotezę, która zakładała, że nie występuje związek między stopniem utlenowania krwi u hospitalizowanych w oddziałach intensywnej terapii (OIT) pacjentów a śmiertelnością. Kryterium włączenia stanowiło przyjęcie do szpitala po urazie czaszkowo-mózgowym z włączoną respiratoroterapią. Jako nadmierne utlenowanie krwi zdefiniowano prężność tlenu w krwi tętniczej co najmniej 40 kPa (300 mmHg). Analizie poddano 1212 przypadków pacjentów leczonych w 61 szpitalach. Nadmierne utlenowanie krwi w ciągu 24 godzin od przyjęcia wykazano u co piątego chorego. U prawie połowy pacjentów (46%) występowała hipoksja; spośród tych 553 osób 224 zmarły w szpitalu (41%). To niemal dwukrotnie większa śmiertelność jak w grupie normoksemicznej, w której zmarło 23% przyjętych do OIT. W grupie pacjentów z hiperoksją odsetek zgonów wyniósł 32%; iloraz szans zgonu względem grupy normoksemicznej po uwzględnieniu czynników zakłócających wyniósł 1.5 (p = 0.04). Jak stwierdzili Rincon i wsp., obecność hiperoksemii u pacjentów z urazem czaszkowo-mózgowych leczonych respiratoroterapią przy przyjęciu była niezależnym czynnikiem przewidującym większe ryzyko zgonu w szpitalu. Z tego względu, jak postulują autorzy, należy unikać nadmiernej podaży tlenu w tej grupie chorych. Uwzględniając jakość przedstawionych dowodów podkreślili oni, że dopiero ewentualne randomizowane badania kliniczne będą mogły zmienić to zalecenie.