Skuteczność walproinianu i diazepamu w stanie padaczkowym

Badanie, którego wyniki opublikowano w bieżącym numerze European Journal of Neurology wykazało, że dożylne podawanie walproinianu lub diazepamu jest skutecznym leczeniem drugiej linii w stanie padaczkowym z uogólnionymi napadami drgawkowymi.

Jako stan padaczkowy (SP) określa się napad trwający powyżej trzydziestu minut lub występowanie kilku napadów, między którymi chory pozostaje nieprzytomny. Za leki pierwszego rzutu w SP uważane są fenytoina, fosfenytoina, lorazepam oraz fenobarbital. Ich skuteczność opisuje wiele publikacji, podczas gdy wartość terapii drugiej linii jest słabiej udokumentowana. Badanie randomizowane przeprowadzone przez Chen i wsp. miało na celu uzupełnienie tej luki. W jego ramach chorym podawano dożylnie walproinian (VPA) lub diazepam jako leki drugiego rzutu. Oprócz skuteczności obu substancji w przerywaniu SP oceniano również działania niepożądane. W badaniu wzięło udział 66 osób w średnim wieku 41 lat (od 20 do 62 lat). SP opanowano w 56% przypadków zastosowania diazepamu i u 50% chorych, którym podano VPA (p = 0.652). Spośród pacjentów, którzy otrzymali diazepam, 5.5% wymagało sztucznej wentylacji; u 5.5% z nich wystąpiła hipotensja. W grupie leczonej VPA nie stwierdzono hipotensji, nie była też potrzebna sztuczna wentylacja. Nie odnotowano negatywnego wpływu VPA na funkcję wątroby. Mimo braku istotności statystycznej czas do odzyskania przytomności po zastosowaniu diazepamu wydał się być dłuższy (13 względem 3 godzin; p = 0.057). Czynnikiem pogarszającymi rokowanie co do skuteczności terapii było wirusowe zapalenie mózgu. Podsumowując wyniki swoich prac autorzy podkreślili, że zarówno dożylny walproinian, jak i diazepam, okazały się być skuteczne jako leki drugiego rzutu w terapii stanu padaczkowego z uogólnionymi drgawkami. Na uwagę zasługuje lepsza tolerancja walproinianu.