Słabość mięśni szyi jest czynnikiem prognostycznym w stwardnieniu zanikowym bocznym

Badanie siły mięśni zginaczy szyi u 401 pacjentów ze stwardnieniem zanikowym bocznym wykazały, że była ona związana z ryzykiem zgonu, włączenia ciągłej respiratoroterapii i pogoroszenia sprawności w czynnościach życia codziennego.

Nakamura i wsp. przeprowadzili badanie, którego celem było określenie zależności między słabością określonych grup mięśni a ryzykiem zdarzeń określających pogorszenie stanu pacjenta. Za główny punkt końcowy przyjęto zgon pacjenta lub wprowadzenie ciągłej respiratoroterapii. Mierzono także pogorszenie wybranych parametrów związanych ze sprawnością wykonywania czynności życia codziennego (ADL, activities of daily living). U 401 pacjentów ze stwardnieniem zanikowym bocznym badano siłę następujących grup mięśniowych: zginacze szyi, prostowniki nadgarstka, przywodziciele ramienia, mięśnie prowadzące do zgięcia w stawie biodrowym oraz mięśnie zginające grzbietowo stopę. Przy ocenie brano pod uwagę łącznie prawą oraz lewą stronę. Autorzy przeprowadzili analizę uwzględniając wpływ znanych czynników wpływających na przebieg stwardnienia zanikowego bocznego. W pomiarach siły mięśniowej wykorzystywana była sześciostopniowa skala MRC (Medical Research Council). Ryzyko zgonu lub włączenia ciągłej respiratoroterapii rosło wraz ze spadkiem oceny siły zginaczy szyi w skali MRC (iloraz ryzyka HR = 0.74, p < 0.001). Podobnie rosło ryzyko utraty zdolności połykania. Słabość mięśni szyi przewidywała również utratę mowy (HR = 0.66). Autorzy podkreślili, że utrata siły zginaczy szyi wiązała się z utratą chodzenia, spadkiem sprawności kończyn górnych i trudnościami z obracaniem się z boku na bok w pozycji leżącej. Według Nakamura i wsp. słabość mięśni szyi jest niezależnym czynnikiem pozwalającym przewidzieć przebieg stwardnienia zanikowego bocznego.