123RF
AOTMiT uznała za zasadne objęcie refundacją kabozantynibu w leczeniu raka nerki
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 15.02.2021
Źródło: AOTMiT
| Tagi: | AOTMiT, kabozantynib, RCC |
Głównym argumentem Rady Przejrzystości AOTMiT, przemawiającym za pozytywną opinią w sprawie objęcia refundacją leku kabozantynib, jest jego skuteczność kliniczna i konieczność zapewnienie pacjentom z rakiem nerki dostępu do III linii terapii.
W opinii AOTMiT kabozantynib może być stosowany bezpłatnie w ramach programu lekowego „Leczenie raka nerki (ICD 10 C64) i istniejącej grupy limitowej.
W większości przypadków rak nerki przebiega bezobjawowo, co oznacza, że u chorego nie występują dolegliwości bezpośrednio wskazujące na jego obecność. Ponad połowę przypadków raka nerkowokomórkowego (40–60%) diagnozuje się na podstawie wyników badań obrazowych przeprowadzanych z innych przyczyn. Rak nerkowokomórkowy stanowi 2-3% nowotworów złośliwych. Jego największą częstość odnotowuje się w Europie Zachodniej i w Stanach Zjednoczonych. Wśród chorych dominują mężczyźni, a szczyt zachorowań obserwuje się między 60. a 70. rokiem życia. Według Krajowego Rejestru Nowotworów (KRN) w 2017 roku w Polsce odnotowano 5232 nowych zachorowań (3144 u mężczyzn, 2088 u kobiet) i 2464 zgonów (odpowiednio, 1525 i 939) spowodowanych RCC.
AOTMiT swoją decyzję oparła na badaniach naukowych. Nie odnaleziono badań RCT mających na celu wykazanie skuteczności ocenianej technologii w porównaniu z placebo lub leczeniem wspomagającym, nie będącym aktywnym leczeniem. W związku z tym analizę oparto na porównaniach pośrednich danych z dwóch badań klinicznych przez wspólny komparator ewerolimus - badanie METEOR (kabozantynibvs ewerolimus) oraz badanie RECORD-1 (ewerolimus vs placebo).
Zastosowanie kabozantynibu w ramach badania METEOR w porównaniu z ewerolimusem wiązało się ze znamienną redukcją ryzyka zarówno zgonu - o 30%, jak i progresji - o 42%. Kabozantynib pozwolił na uzyskanie korzyści klinicznych u 87% chorych z odsetkiem obiektywnych odpowiedzi na poziomie 24%, a tylko niecałe 10% chorych nie odnosiło żadnej korzyści z zastosowania tego leku. Do opracowania włączono dodatkowo 2 opracowania wtórne (Edwards 2018; Amzal 2017), których głównym celem była ocena skuteczności klinicznej kabozantynibu, BSC, a także komparatorów: sorafenibu, aksytynibu, ewerolimusu i niwolumabu u osób z RCC, które wcześniej były leczone. W obu zidentyfikowanych opracowaniach wtórnych uwzględniono badania włączone do niniejszej analizy, tj. METEOR (kabozantynib vs ewerolimus) oraz RECORD-1 (ewerolimus/BSC vs placebo/BSC).
Wykazano, że kabozantynib charakteryzuje się dłuższym PFS (czas przeżycia wolny od progresji) niż ewerolimus, obie terapie są skuteczniejsze niż placebo. Kabozantynib wiąże się też z dłuższym czasem przeżycia całkowitego w porównaniu z ewerolimusem. We wnioskach zauważono, że kabozantynib może być najbardziej skutecznym lekiem pod względem wpływu na PFS i OS. Biorąc pod uwagę skuteczność, kolejnym lekiem jest niwolumab. Wszystkie terapie opóźniają postęp choroby i wydłużają przeżycie w porównaniu z brakiem leczenia aktywnego - placebo, chociaż wykazano niejednorodność wyników.
Klinicznie istotne działania niepożądane kabozantynibu dotyczyły przede wszystkim występowania biegunek, o częstości i nasileniu wyraźnie większym niż w przypadku przyjmowania innych TKI. Pomimo częstszego występowania działań niepożądanych w ramieniu otrzymującym kabozantynib, jakość życia chorych leczonych tym lekiem nie różniła się istotnie w odniesieniu do ewerolimusu. Dodatkowo, czas do istotnego pogorszenia jakości życia chorych był istotnie dłuższy w przypadku kabozantynibu.
Opublikowane w 2020 zalecenia PTOK wskazują, że leczenie trzeciej linii powinno być rozważane u chorych na uogólnionego raka jasnokomórkowego nerki w dobrym stanie ogólnym, bez przeciwwskazań do leczenia systemowego (III, A), po sekwencyjnym leczeniu inhibitorem kinazy tyrozynowej i niwolumabem powinni otrzymać w leczeniu trzeciej linii kabozantynib (I, B).
W większości przypadków rak nerki przebiega bezobjawowo, co oznacza, że u chorego nie występują dolegliwości bezpośrednio wskazujące na jego obecność. Ponad połowę przypadków raka nerkowokomórkowego (40–60%) diagnozuje się na podstawie wyników badań obrazowych przeprowadzanych z innych przyczyn. Rak nerkowokomórkowy stanowi 2-3% nowotworów złośliwych. Jego największą częstość odnotowuje się w Europie Zachodniej i w Stanach Zjednoczonych. Wśród chorych dominują mężczyźni, a szczyt zachorowań obserwuje się między 60. a 70. rokiem życia. Według Krajowego Rejestru Nowotworów (KRN) w 2017 roku w Polsce odnotowano 5232 nowych zachorowań (3144 u mężczyzn, 2088 u kobiet) i 2464 zgonów (odpowiednio, 1525 i 939) spowodowanych RCC.
AOTMiT swoją decyzję oparła na badaniach naukowych. Nie odnaleziono badań RCT mających na celu wykazanie skuteczności ocenianej technologii w porównaniu z placebo lub leczeniem wspomagającym, nie będącym aktywnym leczeniem. W związku z tym analizę oparto na porównaniach pośrednich danych z dwóch badań klinicznych przez wspólny komparator ewerolimus - badanie METEOR (kabozantynibvs ewerolimus) oraz badanie RECORD-1 (ewerolimus vs placebo).
Zastosowanie kabozantynibu w ramach badania METEOR w porównaniu z ewerolimusem wiązało się ze znamienną redukcją ryzyka zarówno zgonu - o 30%, jak i progresji - o 42%. Kabozantynib pozwolił na uzyskanie korzyści klinicznych u 87% chorych z odsetkiem obiektywnych odpowiedzi na poziomie 24%, a tylko niecałe 10% chorych nie odnosiło żadnej korzyści z zastosowania tego leku. Do opracowania włączono dodatkowo 2 opracowania wtórne (Edwards 2018; Amzal 2017), których głównym celem była ocena skuteczności klinicznej kabozantynibu, BSC, a także komparatorów: sorafenibu, aksytynibu, ewerolimusu i niwolumabu u osób z RCC, które wcześniej były leczone. W obu zidentyfikowanych opracowaniach wtórnych uwzględniono badania włączone do niniejszej analizy, tj. METEOR (kabozantynib vs ewerolimus) oraz RECORD-1 (ewerolimus/BSC vs placebo/BSC).
Wykazano, że kabozantynib charakteryzuje się dłuższym PFS (czas przeżycia wolny od progresji) niż ewerolimus, obie terapie są skuteczniejsze niż placebo. Kabozantynib wiąże się też z dłuższym czasem przeżycia całkowitego w porównaniu z ewerolimusem. We wnioskach zauważono, że kabozantynib może być najbardziej skutecznym lekiem pod względem wpływu na PFS i OS. Biorąc pod uwagę skuteczność, kolejnym lekiem jest niwolumab. Wszystkie terapie opóźniają postęp choroby i wydłużają przeżycie w porównaniu z brakiem leczenia aktywnego - placebo, chociaż wykazano niejednorodność wyników.
Klinicznie istotne działania niepożądane kabozantynibu dotyczyły przede wszystkim występowania biegunek, o częstości i nasileniu wyraźnie większym niż w przypadku przyjmowania innych TKI. Pomimo częstszego występowania działań niepożądanych w ramieniu otrzymującym kabozantynib, jakość życia chorych leczonych tym lekiem nie różniła się istotnie w odniesieniu do ewerolimusu. Dodatkowo, czas do istotnego pogorszenia jakości życia chorych był istotnie dłuższy w przypadku kabozantynibu.
Opublikowane w 2020 zalecenia PTOK wskazują, że leczenie trzeciej linii powinno być rozważane u chorych na uogólnionego raka jasnokomórkowego nerki w dobrym stanie ogólnym, bez przeciwwskazań do leczenia systemowego (III, A), po sekwencyjnym leczeniu inhibitorem kinazy tyrozynowej i niwolumabem powinni otrzymać w leczeniu trzeciej linii kabozantynib (I, B).
