Abirateron w raku prostaty wysokiego ryzyka
Autor: Marta Koblańska
Data: 01.12.2017
Źródło: ESMO/KS
W pierwszym badaniu bezpośrednio porównującym docetaksel i octan abirateronu u chorych na rak gruczołu krokowego wysokiego ryzyka wykazano korzyści z zastosowania obu leków w skojarzeniu z leczeniem anty-androgennym (androgen deprivation therapy, ADT). Decyzje terapeutyczne mogą opierać się głównie na toksyczności leczenia, różniącego się w obu terapiach.
We wcześniejszym dużym badaniu klinicznym STAMPEDE wykazano, że docetaksel i abirateron poprawiają wyniki leczenia w porównaniu z placebo. Według badaczy dla onkologów i urologów ogromne znaczenie ma dostarczenie informacji, pozwalających na odpowiedź na pytonie, które leczenie skojarzone jest skuteczniejsze i bezpieczniejsze.
W trakcie tegorocznego kongresu European Society for Medical Oncology (ESMO) w Madrycie przedstawiono wyniki nowej analizy podgrupy chorych uczestniczących w badaniu STAMPEDE, przydzielonych zarówno do grupy leczonej docetakselem (n=189/592) jak i abirateronem (n=377/960).
Mediana wieku chorych wyniosła 66 lat, u większości (76%) ocena w skali Gleasona wyniosła 8 do 10, a stan sprawności wg WHO u większości chorych (79%) wyniósł 0.
Po okresie obserwacji z medianą 4 lata, zmarło łącznie 45 chorych w grupie leczonej docetakselem i 111 chorych w grupie leczonej abirateronem. Współczynnik ryzyka (hazard ratio, HR) przeżycia całkowitego wskazywał na korzyść z leczenia docetakselem, jednak bez istotności statystycznej, 1,16 (95% CI, 0,82–1,65).
Wykazano z kolei statystycznie istotną poprawę po leczeniu abirateronem w zakresie przeżycia wolnego od niepowodzenia leczenia, z HR 0,51 (95% CI, 0,39–0,67), i przeżycia wolnego od progresji choroby, z HR 0,65 (95% CI, 0,48–0,88). Przeżycie wolne od przerzutów wskazywało na korzyść z leczenia abirateronem, jednak bez istotności statystycznej, z HR 0,77 (95% CI, 0,57–1,03), podobnie jak przeżycie wolne od zdarzeń ze strony układu kostnego, z HR 0,83 (95% CI, 0,55–1,25).
Ogólne wskaźniki dotyczące toksyczności były podobne w obu grupach, działania niepożądane 3, 4 i 5 stopnia odnotowano odpowiednio u 36%, 13% i 1% chorych leczonych docetakselem oraz 40%, 7% i 1% chorych leczonych abirateronem.
Jak podkreślili badacze, mimo iż siła statystyczna tych porównań nie była wystarczająca, są to jak dotąd jedyne dostępne wyniki bezpośredniego porównania docetakselu z abirateronem. Decyzje terapeutyczne lekarzy będą wynikać głównie z dostępności terapii oraz charakterystyki i preferencji chorych.
W trakcie tegorocznego kongresu European Society for Medical Oncology (ESMO) w Madrycie przedstawiono wyniki nowej analizy podgrupy chorych uczestniczących w badaniu STAMPEDE, przydzielonych zarówno do grupy leczonej docetakselem (n=189/592) jak i abirateronem (n=377/960).
Mediana wieku chorych wyniosła 66 lat, u większości (76%) ocena w skali Gleasona wyniosła 8 do 10, a stan sprawności wg WHO u większości chorych (79%) wyniósł 0.
Po okresie obserwacji z medianą 4 lata, zmarło łącznie 45 chorych w grupie leczonej docetakselem i 111 chorych w grupie leczonej abirateronem. Współczynnik ryzyka (hazard ratio, HR) przeżycia całkowitego wskazywał na korzyść z leczenia docetakselem, jednak bez istotności statystycznej, 1,16 (95% CI, 0,82–1,65).
Wykazano z kolei statystycznie istotną poprawę po leczeniu abirateronem w zakresie przeżycia wolnego od niepowodzenia leczenia, z HR 0,51 (95% CI, 0,39–0,67), i przeżycia wolnego od progresji choroby, z HR 0,65 (95% CI, 0,48–0,88). Przeżycie wolne od przerzutów wskazywało na korzyść z leczenia abirateronem, jednak bez istotności statystycznej, z HR 0,77 (95% CI, 0,57–1,03), podobnie jak przeżycie wolne od zdarzeń ze strony układu kostnego, z HR 0,83 (95% CI, 0,55–1,25).
Ogólne wskaźniki dotyczące toksyczności były podobne w obu grupach, działania niepożądane 3, 4 i 5 stopnia odnotowano odpowiednio u 36%, 13% i 1% chorych leczonych docetakselem oraz 40%, 7% i 1% chorych leczonych abirateronem.
Jak podkreślili badacze, mimo iż siła statystyczna tych porównań nie była wystarczająca, są to jak dotąd jedyne dostępne wyniki bezpośredniego porównania docetakselu z abirateronem. Decyzje terapeutyczne lekarzy będą wynikać głównie z dostępności terapii oraz charakterystyki i preferencji chorych.
