Atezolizumab i kobimetynib skuteczne w mCRC
Autor: Aleksandra Lang
Data: 12.07.2016
Źródło: European Society for Medical Oncology (ESMO) World Congress on Gastrointestinal Cancer in Barcelona (abstrakt LBA-01)
Jak wykazano w badaniu klinicznym 1. fazy, skojarzenie inhibitora MEK, kobimetynibu z inhibitorem immunologicznego punktu kontrolnego, przeciwciałem anty PD-L1, atezolizumabem jest skuteczne u chorych na przerzutowego raka jelita grubego (ang. metastatic colorectal cancer, mCRC) ze stabilnością mikrosatelitarną. Wyniki badania zaprezentowano podczas European Society for Medical Oncology (ESMO) World Congress on Gastrointestinal Cancer in Barcelona (abstrakt LBA-01).
Dotychczas immunoterapia znalazła zastosowanie u chorych na raka jelita grubego z niestabilnością mikrosatelitarną wysokiego stopnia, którzy stanowią zaledwie 5% populacji chorych. U chorych tych stwierdza się większą liczbę mutacji i dlatego też lepiej odpowiadają oni na immunoterapię inhibitorami szlaku PD-1/PD-L1.
W przedstawionym badaniu skojarzono immunoterapię z inhibitorami MEK, ponieważ wcześniejsze badania sugerowały, że inhibitory MEK mogą uwrażliwiać komórki nowotworowe na immunoterapię.
Do badania 1. fazy włączono 23 chorych z wcześniej leczonym, przerzutowym rakiem jelita grubego. Podczas etapu badania z eskalacją dawki, chorym podawano kobimetynib w dawce 20 mg, 40 mg i 60 mg w skojarzeniu z atezolizumabem w dawce 800 mg. W fazie rozszerzonej badania dawki leków wynosiły odpowiednio 60 mg i 800 mg. Chorzy nie byli wyselekcjonowani pod względem ekspresji PD-L1 ani statusu niestabilności mikrosatelitarnej.
U 4 spośród 23 chorych (17%) stwierdzono częściową odpowiedź na skojarzenie obu leków, z przynajmniej 30% zmniejszeniem rozmiarów guza. U trzech chorych stwierdzono stabilność mikrosatelitarną lub niestabilność mikrosatelitarną niewielkiego stopnia, u jednego chorego nie potwierdzono statusu niestabilności mikrosatelitarnej. U 5 chorych (22%) stwierdzono stabilizację choroby. Czas trwania odpowiedzi na leczenie wahał się od 4 do ponad 15 miesięcy. U dwóch spośród 4 chorych z częściową odpowiedzią na leczenie trwała ona nadal w chwili zamknięcia bazy danych do analizy.
Badacze podkreślili, że ich obserwacje zgodne są z oczekiwaniami dotyczącymi mechanizmu działania skojarzenia obu leków, co daje nadzieję na skuteczną immunoterapię pozostałym 95% chorych na raka jelita grubego. W czasie obserwacji z medianą 3,78 miesiąca nie odnotowano żadnych toksyczności ograniczających dawke (ang. dose limiting toxicity, DLT) ani żadnej toksyczności 4. czy 5. stopnia związanej z leczeniem. Działania niepożądane stopnia 3. odnotowano u 35% chorych. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi jakiegokolwiek stopnia była wysypka, biegunka i zmęczenie.
Badacze podkreślają też, że przedstwione badanie kliniczne 1. fazy jest ważne, ponieważ po raz pierwszy wykazuje, że zastosowanie inhibitorów MEK uwrażliwia na immunoterapię chorych, którzy dotychczas nie byli najlepszymi kandydatami dla tego rodzaju leczenia. W chwili obecnej rozpoczęto badanie 3. fazy porównujące opisywane skojarzenie lekowe ze standardem leczenia u chorych na nawrotowego przerzutowego raka jelita grubego.
W przedstawionym badaniu skojarzono immunoterapię z inhibitorami MEK, ponieważ wcześniejsze badania sugerowały, że inhibitory MEK mogą uwrażliwiać komórki nowotworowe na immunoterapię.
Do badania 1. fazy włączono 23 chorych z wcześniej leczonym, przerzutowym rakiem jelita grubego. Podczas etapu badania z eskalacją dawki, chorym podawano kobimetynib w dawce 20 mg, 40 mg i 60 mg w skojarzeniu z atezolizumabem w dawce 800 mg. W fazie rozszerzonej badania dawki leków wynosiły odpowiednio 60 mg i 800 mg. Chorzy nie byli wyselekcjonowani pod względem ekspresji PD-L1 ani statusu niestabilności mikrosatelitarnej.
U 4 spośród 23 chorych (17%) stwierdzono częściową odpowiedź na skojarzenie obu leków, z przynajmniej 30% zmniejszeniem rozmiarów guza. U trzech chorych stwierdzono stabilność mikrosatelitarną lub niestabilność mikrosatelitarną niewielkiego stopnia, u jednego chorego nie potwierdzono statusu niestabilności mikrosatelitarnej. U 5 chorych (22%) stwierdzono stabilizację choroby. Czas trwania odpowiedzi na leczenie wahał się od 4 do ponad 15 miesięcy. U dwóch spośród 4 chorych z częściową odpowiedzią na leczenie trwała ona nadal w chwili zamknięcia bazy danych do analizy.
Badacze podkreślili, że ich obserwacje zgodne są z oczekiwaniami dotyczącymi mechanizmu działania skojarzenia obu leków, co daje nadzieję na skuteczną immunoterapię pozostałym 95% chorych na raka jelita grubego. W czasie obserwacji z medianą 3,78 miesiąca nie odnotowano żadnych toksyczności ograniczających dawke (ang. dose limiting toxicity, DLT) ani żadnej toksyczności 4. czy 5. stopnia związanej z leczeniem. Działania niepożądane stopnia 3. odnotowano u 35% chorych. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi jakiegokolwiek stopnia była wysypka, biegunka i zmęczenie.
Badacze podkreślają też, że przedstwione badanie kliniczne 1. fazy jest ważne, ponieważ po raz pierwszy wykazuje, że zastosowanie inhibitorów MEK uwrażliwia na immunoterapię chorych, którzy dotychczas nie byli najlepszymi kandydatami dla tego rodzaju leczenia. W chwili obecnej rozpoczęto badanie 3. fazy porównujące opisywane skojarzenie lekowe ze standardem leczenia u chorych na nawrotowego przerzutowego raka jelita grubego.
