BCT w skojarzeniu z radioterapią skuteczniejsze niż mastektomia u niektórych chorych na raka piersi
Autor: Marta Koblańska
Data: 01.03.2017
Źródło: European Cancer Congress ECCO 2017/KS
W dużej analizie danych z rejestru wykazano, że niektóre chore na raka piersi (w wieku ponad 50 lat z nowotworem w stadium T1-2N0-1) uzyskują statystycznie istotne korzyści w zakresie przeżycia całkowitego po operacji oszczędzającej w skojarzeniu z radioterapią w porównaniu z mastektomią.
Z badań porównujących opisywane metody terapeutyczne często wyklucza się starsze chore oraz pacjentki z chorobami współistniejącymi. W przedstawionym badaniu analizą objęto dane z dwóch grup chorych, włączonych do prowadzonego w Holandii rejestru, u których rozpoznanie postawiono w latach 1999-2005 (55802 chore) oraz w latach 2006-2012 (65394 chore). Wyniki przedstawiono na European Cancer Congress, który odbył się w tym roku w Amsterdamie.
W całej kohorcie wykazano korelację leczenia skojarzonego z przeżyciem związanym z rakiem piersi (breast cancer-specific survival, BCSS); w grupie chorych, u których rozpoznanie ustalono w latach 1999–2005 współczynnik ryzyka (hazard ratio, HR) dla BCSS wyniósł 0,72 (95% CI, 0,69–0,76) w porównaniu z mastektomią, co w grupie chorych z nowotworem we wszystkich stadiach T1–2N0–2 okazało się statystycznie istotne. W kohorcie z późniejszym rozpoznaniem HR dla BCSS wyniósł 0,75 (95% CI, 0,70–0,80), co okazało się statystycznie istotne dla stadium T1–2N0–1, w przeciwieństwie do stadiów T1–2N2, w których w obu grupach terapeutycznych odnotowano podobne wyniki.
Przeżycie całkowite było także lepsze w grupie z leczeniem skojarzonym. W kohorcie z wcześniejszego okresu HR dla przeżycia całkowitego wyniósł 0,74 (95% CI, 0,71–0,76), a w kohorcie z późniejszego okresu – 0,67 (95% CI, 0,64–0,71).
W analizie podgrup wykazano szczegółowo, u których chorych korzyści w zakresie przeżycia całkowitego związane z leczeniem skojarzonym były największe w porównaniu z mastektomią. W obu kohortach były to starsze chore, powyżej 50 lat, natomiast u chorych po ukończeniu 75 lat HR dla BCSS wyniósł 0,69 (95% CI, 0,60–0,78) i 0,66 (95% CI, 0,55–0,79), odpowiednio w grupie z rozpoznaniem w latach 1999-2005 i 2006-2012.
U chorych, które nie otrzymały leczenia systemowego również wykazano większe korzyści z leczenia skojarzonego. W kohorcie z wcześniejszym rozpoznaniem HR dla BCSS wyniósł 0,75 (95% CI, 0,70–0,80), w późniejszej – 0,66 (95% CI, 0,57–0,75). W kohorcie, w której rozpoznanie postawiono później chore z chorobami współistniejącymi odniosły większe korzyści z leczenia skojarzonego, z HR wynoszącym 0,60 (95% CI, 0,48–0,76), natomiast u chorych bez chorób współistniejących nie odnotowano różnicy, z HR wynoszącym 0,84 (95% CI, 0,67–1,05).
W opinii autorów badanie to ma duże znaczenie dla podejmowania decyzji terapeutycznych u chorych w wieku powyżej 50 lat I z chorobami współistniejącymi, mimo pewnych ograniczeń, dotyczących retrospektywnego charakteru analizy oraz brak możliwości całkowitego wykluczenia wpływu czynników zaburzających. Warto podkreślić, że wyniki te nie oznaczają też automatycznie, że mastektomia jest złą opcja terapeutyczną. Nadal warto ja rozważyć u chorych niekwalifikujących się do radioterapii z powodu warunków społecznych, chorych z dużym ryzykiem późnych działań niepożądanych radioterapii oraz chorych, u których leczenie oszczędzające może wiązać się z bardzo niekorzystnymi następstwami natury estetycznej.
W całej kohorcie wykazano korelację leczenia skojarzonego z przeżyciem związanym z rakiem piersi (breast cancer-specific survival, BCSS); w grupie chorych, u których rozpoznanie ustalono w latach 1999–2005 współczynnik ryzyka (hazard ratio, HR) dla BCSS wyniósł 0,72 (95% CI, 0,69–0,76) w porównaniu z mastektomią, co w grupie chorych z nowotworem we wszystkich stadiach T1–2N0–2 okazało się statystycznie istotne. W kohorcie z późniejszym rozpoznaniem HR dla BCSS wyniósł 0,75 (95% CI, 0,70–0,80), co okazało się statystycznie istotne dla stadium T1–2N0–1, w przeciwieństwie do stadiów T1–2N2, w których w obu grupach terapeutycznych odnotowano podobne wyniki.
Przeżycie całkowite było także lepsze w grupie z leczeniem skojarzonym. W kohorcie z wcześniejszego okresu HR dla przeżycia całkowitego wyniósł 0,74 (95% CI, 0,71–0,76), a w kohorcie z późniejszego okresu – 0,67 (95% CI, 0,64–0,71).
W analizie podgrup wykazano szczegółowo, u których chorych korzyści w zakresie przeżycia całkowitego związane z leczeniem skojarzonym były największe w porównaniu z mastektomią. W obu kohortach były to starsze chore, powyżej 50 lat, natomiast u chorych po ukończeniu 75 lat HR dla BCSS wyniósł 0,69 (95% CI, 0,60–0,78) i 0,66 (95% CI, 0,55–0,79), odpowiednio w grupie z rozpoznaniem w latach 1999-2005 i 2006-2012.
U chorych, które nie otrzymały leczenia systemowego również wykazano większe korzyści z leczenia skojarzonego. W kohorcie z wcześniejszym rozpoznaniem HR dla BCSS wyniósł 0,75 (95% CI, 0,70–0,80), w późniejszej – 0,66 (95% CI, 0,57–0,75). W kohorcie, w której rozpoznanie postawiono później chore z chorobami współistniejącymi odniosły większe korzyści z leczenia skojarzonego, z HR wynoszącym 0,60 (95% CI, 0,48–0,76), natomiast u chorych bez chorób współistniejących nie odnotowano różnicy, z HR wynoszącym 0,84 (95% CI, 0,67–1,05).
W opinii autorów badanie to ma duże znaczenie dla podejmowania decyzji terapeutycznych u chorych w wieku powyżej 50 lat I z chorobami współistniejącymi, mimo pewnych ograniczeń, dotyczących retrospektywnego charakteru analizy oraz brak możliwości całkowitego wykluczenia wpływu czynników zaburzających. Warto podkreślić, że wyniki te nie oznaczają też automatycznie, że mastektomia jest złą opcja terapeutyczną. Nadal warto ja rozważyć u chorych niekwalifikujących się do radioterapii z powodu warunków społecznych, chorych z dużym ryzykiem późnych działań niepożądanych radioterapii oraz chorych, u których leczenie oszczędzające może wiązać się z bardzo niekorzystnymi następstwami natury estetycznej.
