Bisfosfoniany stosowane są zbyt rzadko u mężczyzn chorych na raka gruczołu krokowego w trakcie terapii kastracyjnej

Pomimo zwiększonego ryzyka utraty masy kostnej i złamań, mężczyźni chorzy na raka gruczołu krokowego w trakcie terapii kastracyjnej zbyt rzadko otrzymują profilaktycznie bisfosfoniany

Powikłania kostne u chorych w trakcie terapii kastracyjnej w istotny sposób wpływają na jakość życia chorych. Jednym z ważnych celów leczenia jest staranna ocena i optymalizacja stanu kości u tych chorych. Niezbędne działania obejmują badania gęstości kości oraz stosowanie bisfosfonianów, szczególnie u chorych z wsokim ryzykiem złamań. Przeanalizowano kanadyjską bazę danych obejmującą 35487 chorych w wieku 66 lat lub starszych, u których stosowano terapię kastracyjną z powodu raka gruczołu krokowego. Na podstawie danych administracyjnych oceniano częstość przepisywania bisfosfonianów w latach 1995 do 2012 chorym poddanym orchidektomii lub otrzymującym conajmniej 6 miesięcy kastrację farmakologiczną, którzy przeżyli conajmniej rok od rozpoczęcia leczenia. Wykazano, że częstość podawania bisfosfonianów chorym, którzy wcześniej nie otrzymywali tych leków, zwiększyła się z zaledwie 0,35/100 chorych w latach 1995-1997 do 3,4/100 chorych w latach 2010-2011. Nawet wsród mężczyzn leczonych kastracyjnie, u których wcześniej rozpoznano oseoporozę największy wskaźnik zastosowania bisfosfonianów wynoszący 11,99/100 chorych odnotowano w latach 2007-2009, natomiast wsród mężczyzn, u których wcześniej doszło do złamań patologicznych wskaźnik ten nigdy nie przekroczył 10% w całym okresie badania. Badacze twierdzą, że rzadkie stosowanie bisfosfonianów może być wynikiem niskiej świadomości dotyczącej ich potencjalnej roli w poprawie stanu kości i redukcji ryzyka złamań. Badacze podkreślaja, że ich analiza koncentrowała się na określeniu wskaźników preskrypcji. Badacze nie dysponowali danymi umożliwiającymi określenie przyczyn ani częstości niezastosowania bisfosfonianów oraz rozróżnienia, czy decycje o braku tego leczenia podejmował lekarz czy pacjent. Wyjaśnienie tych istotnych kwestii wymaga przeprowadzenia dalszych badań.