Chemioterapia skuteczniej niż TKI poprawia przeżycie chorych na raka gruczołowego płuca z niektórymi rzadkimi mutacjami w genie EGFR
Autor: Marta Koblańska
Data: 19.11.2018
Źródło: ESMO 2018/KS
Jak pokazują wyniki analizy retrospektywnej przedstawionej podczas Kongresu ESMO 2018 (ang. European Society for Medical Oncology) u chorych na raka gruczołowego płuca z obecnością niektórych rzadkich mutacji w genie EGFR chemioterapia skuteczniej wydłuża OS niż TKI EGFR.
TKI EGFR są standardem leczenia w wielu podgrupach chorych na NDRP od kilku już lat, szczególnie wiele miejsca w badaniach naukowych poświęca się badaniom dotyczącym biomarkerów predykcyjnych, zwłaszcza mutacjom w genie EGFR. W ramach przedstawionej analizy przeprowadzono ponad 7,5 tysiąca analiz molekularnych eksonów 18-21 w genie EGFR przy użyciu NGS. Próbki pochodziły od chorych leczonych w latach 2009-2017. Wyniki badań molekularnych oceniało dwóch patologów, a następnie korelowano je z danymi klinicznymi dotyczącymi wszystkich chorych. W sumie wykazano obecność 857 mutacji somatycznych w genie EGFR, z których 95 (11%) uznano za rzadkie. W tej grupie najczęstsze (n=47; 50%) były mutacje w eksonie 18, takie jak E709X i G719X, 27% stanowiły mutacje w eksonie 20 (D768I i duplikacja A767_V769), a 23% mutacje w eksonie 21.
Na podstawie danych klinicznych dotyczących chorych wykazano, że przeżycie całkowite było dłuższe u chorych z rzadkimi mutacjami leczonymi chemioterapią w 1. linii niż u chorych leczonych w 1. linii TKI EGFR. Mediana OS wyniosła 27,7 miesiąca (95% CI 21,6-35) w grupie otrzymującej chemioterapię w porównaniu z 16,9 miesiąca (95% CI 13,6-25,9) w grupie otrzymującej EGFR TKI (p=0,075 dla wszystkich mutacji).
Korelacja poszczególnych mutacji z danymi klinicznymi wykazała lepsze rokowanie u chorych z mutacjami w eksonie 18-20, natomiast gorsze rokowanie u chorych z mutacją L861Q. Ciekawa obserwacją było stwierdzenie, że obecność drugiej mutacji w genie EGFR w tej samej próbce guza wiązała się z poprawą OS (p=0,002). Podsumowując badacze stwierdzili, że rzadkie typy mutacji wymagają dalszych badań, ponieważ tendencja do poprawy przeżycia u chorych leczonych chemioterapią wskazuje, że znaczenie kliniczne i prognostyczne tych mutacji nie jest jeszcze do końca poznane.
Na podstawie danych klinicznych dotyczących chorych wykazano, że przeżycie całkowite było dłuższe u chorych z rzadkimi mutacjami leczonymi chemioterapią w 1. linii niż u chorych leczonych w 1. linii TKI EGFR. Mediana OS wyniosła 27,7 miesiąca (95% CI 21,6-35) w grupie otrzymującej chemioterapię w porównaniu z 16,9 miesiąca (95% CI 13,6-25,9) w grupie otrzymującej EGFR TKI (p=0,075 dla wszystkich mutacji).
Korelacja poszczególnych mutacji z danymi klinicznymi wykazała lepsze rokowanie u chorych z mutacjami w eksonie 18-20, natomiast gorsze rokowanie u chorych z mutacją L861Q. Ciekawa obserwacją było stwierdzenie, że obecność drugiej mutacji w genie EGFR w tej samej próbce guza wiązała się z poprawą OS (p=0,002). Podsumowując badacze stwierdzili, że rzadkie typy mutacji wymagają dalszych badań, ponieważ tendencja do poprawy przeżycia u chorych leczonych chemioterapią wskazuje, że znaczenie kliniczne i prognostyczne tych mutacji nie jest jeszcze do końca poznane.
