Chorym po terapii raka jądra częściej doskwiera przewlekłe zmęczenie
Autor: Andrzej Kordas
Data: 08.10.2015
Źródło: M. Sprauten, H. S. Haugnes, M. Brydøy, C. Kiserud, T. Tandstad, T. Bjøro, J. Bjerner, M. Cvancarova, S. D. Fosså, and J. Oldenburg; Chronic fatigue in 812 testicular cancer survivors during long-term follow-up: increasing prevalence and risk factors; Ann
Dotychczasowe badania sugerowały, iż zespół przewlekłego zmęczenia występuje nieznacznie częściej wśród osób, które przebyły leczenie z powodu raka jądra, w porównaniu z populacją ogólną. M. Sprauten i wsp. zaprojektowali badanie mające na celu ocenę potencjalnych czynników wpływających na wystąpienie zespołu przewlekłego zmęczenia wśród mężczyzn, po przebytym leczeniu z powodu raka jądra. Wyniki badania opublikowano na łamach Annals of Oncology.
Badacze oceniali występowanie zespołu przewlekłego zmęczenia po medianie czasu 12 lat od przebytego leczenia z powodu raka jądra (przeżycie I) oraz po 19 latach po leczeniu (przeżycie II). Ogółem badaniem objęto 812 mężczyzn leczonych z powodu tego nowotworu.
Częstość występowania zespołu przewlekłego zmęczenia wśród osób po przebytym leczeniu onkologicznym wzrosła z 15% (po 12 latach od zakończenia leczenia) do 27% (po 19 latach od zakończenia leczenia). Przeprowadzona analiza statystyczna wykazała ponadto, iż ryzyko wystąpienia zespołu przewlekłego zmęczenia po 19 latach od zakończenia leczenia wzrastało 3 do 4 razy w przypadku występowania neuropatii, 2 do 3 razy w przypadku obecności objawu Raynauda oraz przy obserwowanych niskich stężeniach testosteronu. Działanie protekcyjne wykazywała natomiast umiarkowana oraz intensywna aktywność fizyczna.
Podsumowując, badacze wykazali narastający problem występowania przewlekłego zmęczenia wśród pacjentów po przebytym leczeniu z powodu raka jądra. Potencjalnymi interwencjami mogącymi zmniejszyć ryzyko wystąpienia tego powikłania są zmiany stylu życia, polegające przede wszystkim na wdrożeniu regularnej aktywności fizycznej oraz substytucja preparatami testosteronu.
Częstość występowania zespołu przewlekłego zmęczenia wśród osób po przebytym leczeniu onkologicznym wzrosła z 15% (po 12 latach od zakończenia leczenia) do 27% (po 19 latach od zakończenia leczenia). Przeprowadzona analiza statystyczna wykazała ponadto, iż ryzyko wystąpienia zespołu przewlekłego zmęczenia po 19 latach od zakończenia leczenia wzrastało 3 do 4 razy w przypadku występowania neuropatii, 2 do 3 razy w przypadku obecności objawu Raynauda oraz przy obserwowanych niskich stężeniach testosteronu. Działanie protekcyjne wykazywała natomiast umiarkowana oraz intensywna aktywność fizyczna.
Podsumowując, badacze wykazali narastający problem występowania przewlekłego zmęczenia wśród pacjentów po przebytym leczeniu z powodu raka jądra. Potencjalnymi interwencjami mogącymi zmniejszyć ryzyko wystąpienia tego powikłania są zmiany stylu życia, polegające przede wszystkim na wdrożeniu regularnej aktywności fizycznej oraz substytucja preparatami testosteronu.
