Co wpływa na wyniki leczenia BRAF-dodatniego czerniaka złośliwego?
Autor: Marta Koblańska
Data: 28.09.2018
Źródło: JAMA Oncology/KS
Według najnowszego badania początkowe stężenie dehydrogenazy mleczanowej jest istotnie związane z czasem wolnym od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) u chorych na przerzutowego czerniaka złośliwego z obecnością mutacji V600 w genie BRAF leczonych inhibitorami BRAF i/lub inhibitorami MEK. Inne cechy, które mają wpływ na wyniki leczenia to między innymi stan sprawności według ECOG, zaawansowanie choroby oraz sygnatura genowa. Wyniki badania opublikowano w JAMA Oncology.
Wydłużony okres obserwacji w badaniach oceniających skuteczność i bezpieczeństwo leczenia inhibitorami BRAF w monoterapii lub w skojarzeniu z inhibitorami MEK wykazuje plateau w krzywych przeżycia powyżej 3 lat. Opracowanie modeli prognostycznych może być pomocne w podejmowaniu decyzji terapeutycznych u chorych na przerzutowego czerniaka złośliwego.
Nowe retrospektywne badanie opiera się na metodzie rekurencyjnego podziału w analizie (ang. recursive partitioning analysis, RPA) oceniającej związek pomiędzy początkowymi zmiennymi a wynikami dotyczącymi przeżycia u 1365 chorych uczestniczących w badaniach klinicznych BRIM-2, BRIM-3, BRIM-7 oraz coBRIM. Większość chorych (75,6%) stanowili chorzy powyżej 65 roku życia, 310 chorych leczoni cobimetynibem z wemurafenibem, 717 leczono wemurafenibem w monoterapii, a 338 otrzymywało dakarbazynę.
W całej grupie chorych początkowe stężenie dehydrogenazy mleczanowej (LDH) było najsilniejszą determinantą czasu wolnego od progresji choroby. Inne czynniki o znaczeniu prognostycznym w odniesieniu do PFS obejmowały stopień sprawności chorego według ECOG, obecność lub brak zmian przerzutowych w wątrobie oraz początkową sumę największych wymiarów zmian mierzalnych (ang. sum of longest diameters, SLDs).
Grupa chorych z podwyższonym dwukrotnie lub mniej stężeniem LDH, w stopniu sprawności 0 według ECOG oraz SLD mniejszym bądź równym 44 mm osiąga najdłuższą medianę PFS (11,1 miesiąca)
Stężenie LDH podwyższone dwukrotnie lub więcej powyżej górnej granicy normy wiązało się z krótszą medianą PFS (3,5 miesiąca). Odsetek 3-letniego czasu wolnego od progresji choroby wynosił 51,8% u chorych otrzymujących cobimetynib z wemurafenibem, w grupie chorych leczonych tylko wemurafenibem jedynie 26%, podczas gdy w grupie leczonej dakarbazyną 0%.
Podobne wyniki uzyskano w odniesieniu do czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS). Mediana OS była dłuższa u chorych z prawidłowym początkowym stężeniem LDH oraz SLD nie większym niż 45 mm (27 miesięcy) a krótsza u chorych ze stężeniem LDH ponad dwukrotnie przekraczającym górną granicę normy (6 miesięcy).
Nowe retrospektywne badanie opiera się na metodzie rekurencyjnego podziału w analizie (ang. recursive partitioning analysis, RPA) oceniającej związek pomiędzy początkowymi zmiennymi a wynikami dotyczącymi przeżycia u 1365 chorych uczestniczących w badaniach klinicznych BRIM-2, BRIM-3, BRIM-7 oraz coBRIM. Większość chorych (75,6%) stanowili chorzy powyżej 65 roku życia, 310 chorych leczoni cobimetynibem z wemurafenibem, 717 leczono wemurafenibem w monoterapii, a 338 otrzymywało dakarbazynę.
W całej grupie chorych początkowe stężenie dehydrogenazy mleczanowej (LDH) było najsilniejszą determinantą czasu wolnego od progresji choroby. Inne czynniki o znaczeniu prognostycznym w odniesieniu do PFS obejmowały stopień sprawności chorego według ECOG, obecność lub brak zmian przerzutowych w wątrobie oraz początkową sumę największych wymiarów zmian mierzalnych (ang. sum of longest diameters, SLDs).
Grupa chorych z podwyższonym dwukrotnie lub mniej stężeniem LDH, w stopniu sprawności 0 według ECOG oraz SLD mniejszym bądź równym 44 mm osiąga najdłuższą medianę PFS (11,1 miesiąca)
Stężenie LDH podwyższone dwukrotnie lub więcej powyżej górnej granicy normy wiązało się z krótszą medianą PFS (3,5 miesiąca). Odsetek 3-letniego czasu wolnego od progresji choroby wynosił 51,8% u chorych otrzymujących cobimetynib z wemurafenibem, w grupie chorych leczonych tylko wemurafenibem jedynie 26%, podczas gdy w grupie leczonej dakarbazyną 0%.
Podobne wyniki uzyskano w odniesieniu do czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS). Mediana OS była dłuższa u chorych z prawidłowym początkowym stężeniem LDH oraz SLD nie większym niż 45 mm (27 miesięcy) a krótsza u chorych ze stężeniem LDH ponad dwukrotnie przekraczającym górną granicę normy (6 miesięcy).
