Czy pazopanib może być skuteczny w leczeniu platynoniewrażliwych i platynoopornych raków jajnika?

Rak jajnika jest ósmym co do częstości nowotworem kobiet na świecie. W przypadku zaawansowanego raka jajnika podstawą leczenia jest chemioterapia oparta na pochodnych platyny. W przypadku wystąpienia platynoniewrażliwości (progresja w trakcie leczenia) lub platynooporności (progresja w ciągu 6 miesięcy) najczęściej stosowanym lekiem jest paklitaksel w monoterapii. Uważa się, ze jego działanie polega między innymi na hamowaniu angiogenezy. Badania kliniczne potwierdziły również skuteczność pazopanibu – inhibitora wielu kinaz tyrozynowych w porównaniu do placebo w zakresie przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression-free survival) u chorych na raka jajnika w stopniach II do IV.

Prezentowane badanie ma określić, czy połączenie pazopanibu i paklitakselu będzie skuteczniejsze niż monoterapia paklitakselem u chorych wykazujących planynoniewrażliwość i platynooporność. Do badania ostatecznie zakwalifikowano 73 chore na nabłonkowego raka jajnika, jajowodów lub otrzewnej po maksymalnie dwóch kursach chemioterapii. 37 chorych znalazło się w grupie leczonej pazopanibem w dawce 800 mg dziennie oraz paklitakselem w dawce 80 mg/m2 iv raz w tygodniu. W drugiej grupie, 36 chorych otrzymywało jedynie paklitaksel w identycznej dawce. Średni okres obserwacji wyniósł 16,1 miesiąca. Mediana PFS w grupie leczonej pazopanibem i paklitakselem wyniosła 6,35 miesiąca, a w grupie paklitakselu stosowanego w monoterapii 3,49 miesiąca (p=0,0002). Mediana przeżycia całkowitego (OS – overall survival) wyniosła 19,1 miesiąca w grupie pazopanibu z paklitakselem i 13,7 miesiąca w grupie samego paklitakselu (p=0,056). Działania niepożądane były częstsze w grupie pazopanibu z paklitakselem. Najczęstsze działania niepożądane w stopniu 3 i 4 to: neutropenia (30% w grupie pazopanibu i 3% w grupie paklitakselu), zmęczenie (odpowiednio 11% i 6%), leukopenia (11% i 3%), nadciśnienie tętnicze (8% w grupie pazopanibu), podwyższony poziom aminotransferazy alaninowej lub asparaginowej (8% w grupie pazopanibu) i niedokrwistość (odpowiednio 5% i 14%). U jednej chorej w grupie pazopanibu wystąpiła perforacja jelit.
Podsumowując – uzyskane wyniki świadczą o korzystnym wpływie dodania pazopanibu do paklitakselu i potwierdzają zasadność rozpoczęcia 3 fazy badań klinicznych.