Czynniki predykcyjne dyskontynuacji hormonoterapii u chorych na raka piersi
Autor: Andrzej Kordas
Data: 28.07.2015
Źródło: He W et al. „Predictors of Discontinuation of Adjuvant Hormone Therapy in Patients With Breast Cancer.” J Clin Oncol 33:2262-2269
Hormonalna terapia uzupełniająca wykorzystująca tamoksifen lub inhibitory aromatazy zmniejsza ryzyko nawrotu raka piersi o 41%, a ryzyko zgonu z powodu tego nowotworu aż o 31%. Pomimo tego 31% do 73% chorych przerywa leczenie. Przyczyny wynikające z działań niepożądanych stosowanych leków to: ból, depresja, zaburzenia snu, nudności i wymioty. Leki stosowane objawowo eliminują te dolegliwości, jednakże ich wpływ na ewentualną dyskontynuację leczenia jest nieznany. Badania określające inne czynniki obejmowały zwykle małą ilość chorych lub dotyczyły konkretnej grupy społecznej. Ze względu na brak dużego badania identyfikującego czynniki predykcyjne dyskontynuacji hormonoterapii, otwarto w Szwecji badanie, którego wyniki tutaj prezentujemy.
W badaniu wykorzystano szwedzkie rejestry: The Stockholm-Gotland Breast Cancer Register oraz The Swedish Prescribed Drug Register pozwalające zidentyfikować chore na raka piersi oraz otrzymywane przez nie leki. Ponadto wykorzystano dane z kwestionariuszy wypełnionych przez 1997 chore na raka piersi. Chore były monitorowane od pierwszego przepisania tamoksifenu lub inhibitorów aromatazy do: dyskontynuacji leczenia, zakończenia 5-letniego okresu terapii, śmierci, wznowy miejscowej, wykrycia odległych przerzutów, stwierdzenia innego nowotworu, rozpoznania raka endometrium lub wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Informacje o chorobach towarzyszących niezbędne do obliczenia wskaźnika chorób współwystępujących Charlsona uzyskano z rejestru Swedish Inpatient Register. Łącznie analizowano 3395 chorych na raka piersi otrzymujących hormonoterapię adjuwantową.
Dyskontynuacja leczenia dotyczyła w pierwszym roku 14% chorych, w trzecim roku 36% chorych a w piątym roku już 54% chorych. Stwierdzono, że pobieranie leków działających objawowo w istotny statystycznie sposób wiąże się z dyskontynuacją leczenia w przypadku leków przeciwbólowych, nasennych i uspokajających oraz leków związanych z objawami niepożądanymi ze strony układu pokarmowego. Z dyskontynuacją hormonoterapii wiązał się również wiek chorych – poniżej 40 roku życia oraz powyżej 65 roku życia. Kolejnym czynnikiem predykcyjnym jest historia raka jajników w rodzinie oraz wskaźnik chorób współwystępujących Charlsona większy lub równy 2. Uzupełniająca terapia hormonalna była istotna jedynie gdy zastosowano ją przed rozpoznaniem raka piersi i wpływała na dyskontynuację jedynie w trakcie pierwszego roku hormonoterapii.
Czynniki występujące w pierwszym roku leczenia i mające wpływ na zwiększone ryzyko dyskontynuacji w trakcie kolejnych czterech lat to: zmiana leczenia z tamoksifenu na inhibitory aromatazy oraz stosowanie leków przeciwbólowych, nasennych i uspokajających, antydepresyjnych oraz leków związanych z objawami niepożądanymi ze strony układu pokarmowego.
Przedstawione dane mogą pomóc wcześnie wykryć ryzyko przerwania hormonoterapii i zwiększyć czujność lekarzy prowadzących leczenie.
Dyskontynuacja leczenia dotyczyła w pierwszym roku 14% chorych, w trzecim roku 36% chorych a w piątym roku już 54% chorych. Stwierdzono, że pobieranie leków działających objawowo w istotny statystycznie sposób wiąże się z dyskontynuacją leczenia w przypadku leków przeciwbólowych, nasennych i uspokajających oraz leków związanych z objawami niepożądanymi ze strony układu pokarmowego. Z dyskontynuacją hormonoterapii wiązał się również wiek chorych – poniżej 40 roku życia oraz powyżej 65 roku życia. Kolejnym czynnikiem predykcyjnym jest historia raka jajników w rodzinie oraz wskaźnik chorób współwystępujących Charlsona większy lub równy 2. Uzupełniająca terapia hormonalna była istotna jedynie gdy zastosowano ją przed rozpoznaniem raka piersi i wpływała na dyskontynuację jedynie w trakcie pierwszego roku hormonoterapii.
Czynniki występujące w pierwszym roku leczenia i mające wpływ na zwiększone ryzyko dyskontynuacji w trakcie kolejnych czterech lat to: zmiana leczenia z tamoksifenu na inhibitory aromatazy oraz stosowanie leków przeciwbólowych, nasennych i uspokajających, antydepresyjnych oraz leków związanych z objawami niepożądanymi ze strony układu pokarmowego.
Przedstawione dane mogą pomóc wcześnie wykryć ryzyko przerwania hormonoterapii i zwiększyć czujność lekarzy prowadzących leczenie.
