Dodanie radioterapii wiązką zewnętrzną do ADT skuteczne u chorych na przerzutowego raka prostaty
Autor: Aleksandra Lang
Data: 15.07.2016
Źródło: Improved Survival With Prostate Radiation in Addition to Androgen Deprivation Therapy for Men With Newly Diagnosed Metastatic Prostate Cancer Journal of Clinical Oncology Chad G. Rusthoven, Bernard L. Jones, Thomas W. Flaig/AL
Duża analiza bazy danych wykazała, że dodanie radioterapii zewnętrzną wiązką do terapii antyandrogenowej (ang. androgen deprivation therapy, ADT) znacząco poprawia przeżycie (ang. overall survival, OS) u chorych na przerzutowego raka prostaty. Wyniki analizy opublikowano w Journal of Clinical Oncology.
Podczas gdy leczenie systemowe przerzutowego raka prostaty poprawiło przeżycie całkowite chorych i kontrolę choroby przerzutowej, największe zainteresowanie badaczy skupia się na leczeniu poprawiającym kontrolę miejscową choroby. Dotychczas niewiele jest danych dotyczących zastosowania radioterapii zewnętrzną wiązką u tych chorych.
Badacze przeanalizowali wyniki pochodzące od 6382 mężczyzn, u których raka prostaty rozpoznano między 2004-2012 rokiem zawarte w National Cancer Data Base (NCDB). Wszyscy ci chorzy otrzymywali ADT, a u 538 (8,4%) zastosowano również radioterapię prostaty. Chorzy, u których stosowano radioterapię byli młodsi, mieli mniej chorób współistniejących, niższe stężenie PSA oraz wyższe T w klasyfikacji TNM i mniejsze prawdopodobieństwo zajęcia węzłów chłonnych (N0).
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 5,1 roku, wykazano, że dodanie radioterapii związane było z wydłużeniem czasu przeżycia całkowitego (mediana 53 miesiące) w porównaniu do 29 miesięcy u chorych, u których nie stosowano radioterapii. Odsetek przeżyć 3-letnich wynosił odpowiednio 62% i 43% u chorych otrzymujących RT i nie. Po 5 latach odsetki te wynosiły odpowiednio 49% i 25%, a po 8 latach – 33% i 13%.
Podobnie analiza wieloczynnikowa wykazała wpływ radioterapii na przeżycie (HR 0,624; 95% CI 0,551-0,706; p< 0,001). W analizie podgrup wykazano, że największe korzyści z dodania chemioterapii odnoszą chorzy z punktacją według skali Gleasona ≤ 8 oraz u chorych z guzem T1-3 w porównaniu z guzami T4. Podobnie większa dawka radioterapii związana była z dłuższym OS niż niższa dawka radioterapii.
Analiza ta miała również swoje ograniczenia, takie jak jej retrospektywny charakter. Autorzy podsumowali, że dodanie radioterapii do terapii antyandrogenowej wydłuża czas przeżycia całkowitego chorych na przerzutowego raka prostaty w porównaniu do samej terapii antyandrogenowej. Wymagane są dalsze randomizowane badania kliniczne oceniające wpływ leczenia miejscowego w tej grupie chorych.
Badacze przeanalizowali wyniki pochodzące od 6382 mężczyzn, u których raka prostaty rozpoznano między 2004-2012 rokiem zawarte w National Cancer Data Base (NCDB). Wszyscy ci chorzy otrzymywali ADT, a u 538 (8,4%) zastosowano również radioterapię prostaty. Chorzy, u których stosowano radioterapię byli młodsi, mieli mniej chorób współistniejących, niższe stężenie PSA oraz wyższe T w klasyfikacji TNM i mniejsze prawdopodobieństwo zajęcia węzłów chłonnych (N0).
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 5,1 roku, wykazano, że dodanie radioterapii związane było z wydłużeniem czasu przeżycia całkowitego (mediana 53 miesiące) w porównaniu do 29 miesięcy u chorych, u których nie stosowano radioterapii. Odsetek przeżyć 3-letnich wynosił odpowiednio 62% i 43% u chorych otrzymujących RT i nie. Po 5 latach odsetki te wynosiły odpowiednio 49% i 25%, a po 8 latach – 33% i 13%.
Podobnie analiza wieloczynnikowa wykazała wpływ radioterapii na przeżycie (HR 0,624; 95% CI 0,551-0,706; p< 0,001). W analizie podgrup wykazano, że największe korzyści z dodania chemioterapii odnoszą chorzy z punktacją według skali Gleasona ≤ 8 oraz u chorych z guzem T1-3 w porównaniu z guzami T4. Podobnie większa dawka radioterapii związana była z dłuższym OS niż niższa dawka radioterapii.
Analiza ta miała również swoje ograniczenia, takie jak jej retrospektywny charakter. Autorzy podsumowali, że dodanie radioterapii do terapii antyandrogenowej wydłuża czas przeżycia całkowitego chorych na przerzutowego raka prostaty w porównaniu do samej terapii antyandrogenowej. Wymagane są dalsze randomizowane badania kliniczne oceniające wpływ leczenia miejscowego w tej grupie chorych.
