Doksorubicyna w monoterapii czy w skojarzeniu z ifosfamidem w leczeniu zaawansowanego lub przerzutowego mięsaka tkanek miękkich?
Autor: Agata Solecka
Data: 08.04.2014
Źródło: Judson I, Verweij J, Gelderblom H, et al. for the European Organisation and Treatment of Cancer Soft Tissue and Bone Sarcoma Group. Doxorubicin alone versus intensified doxorubicin plus ifosfamide for first-line treatment of advanced or metastatic soft-ti
W The Lancet Oncology opublikowano wyniki badania klinicznego 3. fazy prowadzonego przez EORTC Soft Tissue and Bone Sarcoma Group.
Nie wykazano wydłużenia czasu przeżycia całkowitego u chorych leczonych doksorubicyną w skojarzeniu z ifosfamidem, ale zastosowanie takiego schematu może być korzystne w pewnych sytuacjach klinicznych.
Nie wykazano wydłużenia czasu przeżycia całkowitego u chorych leczonych doksorubicyną w skojarzeniu z ifosfamidem, ale zastosowanie takiego schematu może być korzystne w pewnych sytuacjach klinicznych.
Tekst W większości przypadków zaawansowanego lub przerzutowego mięsaka tkanek miękkich stosuje się paliatywną chemioterapię, ale obiektywną odpowiedź uzyskuje się u niewielkiego odsetka chorych. Paklitaksel stosuje się w przypadku naczyniakomięsaka, gemcytabinę w skojarzeniu z docetakselem w mięsaku wywodzącym się z mięśni gładkich oraz niezróżnicowanym mięsaku pleomorficznym. Ifosfamid jest bardziej skuteczny w mięsakach maziówkowych i mniej skuteczny w mięsaku wywodzącym się z mięśni gładkich (leiomyosarcoma).
Doksorubicyna stosowana jest w leczeniu chorych na zaawansowanego lub przerzutowego mięsaka tkanek miękkich od ponad 30 lat. Badanie EORTC 62012 prowadzono w 38 szpitalach w 10 krajach: Belgii, Kanadzie, Danii, Francji, Niemczech, Słowacji, Hiszpanii, Szwajcarii, Holandii i Wielkiej Brytanii.
Do badania włączono 455 chorych w wieku 18-60 lat z nieoperacyjnym, miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym mięsakiem tkanek miękkich i zrandomizowano do dwóch grup: doksorubicyna (228 chorych) lub doksorubicyna z ifosfamidem (227 chorych) w 1. linii leczenia. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy w zakresie mediany czasu przeżycia całkowitego (ang. overal survival, OS) (12,8 miesiąca vs. 14,3 miesiąca, HR 0,83). Stwierdzono natomiast istotne statystycznie wydłużenie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) w ramieniu z doksorubicyną w skojarzeniu z ifosfamidem (7,4 miesiąca vs. 4,6 miesiąca, HR 0,74). Działania niepożądane obserwowano częściej u chorych leczonych schematem doksorubicyna/ifosfamid, były to głównie: leukopenia (43% vs. 18%), neutropenia (42% vs. 37%), gorączka neutropeniczna (46% vs 13%), anemia (35% vs. 5%), trombocytopenia (33% vs. <1%).
Pomimo, że nie stwierdzono wydłużenia czasu przeżycia ogólnego chorych, badacze zwrócili uwagę na wydłużenie czasu wolnego od progresji choroby w ramieniu z doksorubicyną i ifosfamidem o 2,8 miesiąca. Badacze uznali zatem, że kiedy celem leczenia jest jedynie kontrola choroby, wówczas zastosowanie samej doksorubicyny jest postępowaniem właściwym. Jeśli celem leczenia jest zmniejszenie masy nowotworu przed inną interwencją terapeutyczną bądź redukcja objawów choroby w sytuacjach, kiedy priorytetem jest opóźnienie progresji choroby, np. w przypadku naciekania nerwów, należy zastosować doksorubicynę w skojarzeniu z ifosfamidem.
Doksorubicyna stosowana jest w leczeniu chorych na zaawansowanego lub przerzutowego mięsaka tkanek miękkich od ponad 30 lat. Badanie EORTC 62012 prowadzono w 38 szpitalach w 10 krajach: Belgii, Kanadzie, Danii, Francji, Niemczech, Słowacji, Hiszpanii, Szwajcarii, Holandii i Wielkiej Brytanii.
Do badania włączono 455 chorych w wieku 18-60 lat z nieoperacyjnym, miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym mięsakiem tkanek miękkich i zrandomizowano do dwóch grup: doksorubicyna (228 chorych) lub doksorubicyna z ifosfamidem (227 chorych) w 1. linii leczenia. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy w zakresie mediany czasu przeżycia całkowitego (ang. overal survival, OS) (12,8 miesiąca vs. 14,3 miesiąca, HR 0,83). Stwierdzono natomiast istotne statystycznie wydłużenie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) w ramieniu z doksorubicyną w skojarzeniu z ifosfamidem (7,4 miesiąca vs. 4,6 miesiąca, HR 0,74). Działania niepożądane obserwowano częściej u chorych leczonych schematem doksorubicyna/ifosfamid, były to głównie: leukopenia (43% vs. 18%), neutropenia (42% vs. 37%), gorączka neutropeniczna (46% vs 13%), anemia (35% vs. 5%), trombocytopenia (33% vs. <1%).
Pomimo, że nie stwierdzono wydłużenia czasu przeżycia ogólnego chorych, badacze zwrócili uwagę na wydłużenie czasu wolnego od progresji choroby w ramieniu z doksorubicyną i ifosfamidem o 2,8 miesiąca. Badacze uznali zatem, że kiedy celem leczenia jest jedynie kontrola choroby, wówczas zastosowanie samej doksorubicyny jest postępowaniem właściwym. Jeśli celem leczenia jest zmniejszenie masy nowotworu przed inną interwencją terapeutyczną bądź redukcja objawów choroby w sytuacjach, kiedy priorytetem jest opóźnienie progresji choroby, np. w przypadku naciekania nerwów, należy zastosować doksorubicynę w skojarzeniu z ifosfamidem.
