Dwa niedrogie leki mogą zmniejszyć śmiertelność z powodu raka piersi

W dwóch niezależnych metaanalizach, obejmujących dane pochodzące od ponad 50000 chorych wykazano, ze inhibitory aromatazy (aromatase inhibitor, AI) i bifosfoniany poprawiają przeżycie u kobiet chorych na wczesnego raka piersi po menopauzie

Oba badania opublikowano w Lancet. W pierwszym wykazano, że terapia oparta na AI prowadzona przez 5 lat zmniejsza śmiertelność z powodu raka piersi w okresie 10 lat w porównaniu z 5-letnim leczeniem samym tamoksyfenem (12,1% vs 14,2%, p=0,009). Ryzyko nawrotu choroby w okresie 10 lat wyniosło 19,1% w grupie leczonej AI i 22,7% w grupie leczonej tamoksyfenem. Leczenie AI zmniejszało także ryzyko nawrotu nowotworu o 30% w porównaniu z tamoksyfenem. U kobiet leczonych AI przez 5 lat odnotowano 40% zmniejszenie ryzyka zgonu z powodu raka piersi w okresie 10 lat po rozpoczęciu leczenia w porównaniu z tamoksyfenem. Porównując grupę leczoną 5 lat AI z grupą otrzymującą przez 2–3 lata tamoksyfen, a następnie AI do 5 lat wykazano, że ryzyko nawrotu choroby zmniejszyło się statystycznie istotnie jedynie w pierwszych latach, kiedy stosowano inne sposoby leczenia (p=0,002), a następnie było podobne. Potencjalnym działaniem niepożądanym AI są złamania kości i w związku z tym stan kości należy u leczonych kobiet ściśle monitorować. Według autorów badania, zastosowanie bifosfonianów może zmniejszyć ryzyko złamań. W swoim komentarzu Erica L. Mayer i Harold J. Burstein z Dana-Farber Cancer Institute podkreślili, że wiadomo, iż zarówno 10-letnie leczenie tamoksyfenem lub 5-letnie leczenie tamoksyfenem, a następnie leczenie AI zmniejsza częstość nawrotu choroby, nie ma jednak dotychczas danych na temat tego, czy podawanie AI dłużej niż przez 5 lat może przynieść większe korzyści. W drugim badaniu analizowano 18766 chorych, uczestniczących w 26 randomizowanych badaniach klinicznych i wykazano, że zastosowanie bifosfonianów, najczęściej do leczenia osteoporozy, zmniejsza ryzyko zgonu z powodu raka piersi o 18% w pierwszych 10 latach po rozpoznaniu (p=0,04 w porównaniu z kobietami, u których nie stosowano bifosfonianów). Ponadto bifosfoniany zmniejszają częstość nawrotów choroby nowotworowej w kościach w ciągu 10 lat (6,6% vs 8,8%, p=0,0002). Korzyści te są niezależne od wielkości guza, rodzaju bifosfonianów, czasu trwania leczenia, zajęcia węzłów chłonnych czy obecności ekspresji receptorów estrogenowych. Potwierdzono, że bifosfoniany nie zmniejszają ryzyka rozwoju raka w drugiej piersi. Podsumowując podkreślono, że te proste, dobrze tolerowane sposoby leczenia należy uznać za standardowy sposób postepowania w leczeniu raka piersi u kobiet w trakcie naturalnej lub indukowanej lekami menopauzy, w celu zarówno wydłużenia przeżycia całkowitego jak i zmniejszenia częstości działań niepożądanych terapii, takich jak wywoływane przez AI na kości.