ESMO 2017: czy ozymertynib ma szansę stać się lekiem w I linii leczenia raka płuca?
Autor: Marta Koblańska
Data: 22.09.2017
Źródło: matpress/MK
| Tagi: | rak płuca, NDRP, mutacja790M, ozymertynib |
Ozymertynib dotąd był opcją dla chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z mutacją EGFR, u których zaobserwowano oporność na leczenie I rzutu. Badanie 3 fazy Flaura przedstawione podczas ESMO 2017 wskazuje, że obecny standard opieki może ulec zmianie.
W badaniu FLAURA analizowano skuteczność i bezpieczeństwo osymertynibu w dawce 80 mg raz na dobę w porównaniu z erlotynibem w dawce 150 mg doustnie raz na dobę lub gefitynibem w dawce 50 mg doustnie raz na dobę. Do badania włączono 556 wcześniej nieleczonych chorych na miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego NDRP z obecnością mutacji w genie EGFR z 30 krajów.
Ozymertynib hamuje EGFR w przypadku zarówno aktywujących mutacji w genie EGFR jak i mutacji T790M, związanej z opornością na leczenie. Lek wykazał aktywność kliniczną w przypadku przerzutów do ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Około połowa chorych wykazywała oporność na dotychczas zarejestrowane EGFR TKI, tzn. gefitynib i erlotynib w związku z obecnością mutacji T790M.
Wyniki badania wskazują, że chorzy przyjmujący ozymertynib mieli mniejsze niż 50 procent ryzyko progresji choroby lub zgonu w porównaniu z pacjentami otrzymującymi standardowe obecnie leki I linii erlotynib lub gefitynib. Mediana czasu wolnego od progresji wynosiła dla ozymertynibu 18.9 miesiąca wobec 10,2 miesiąca w grupie porównawczej. Ryzyko dla przeżycia całkowitego wyniosło dla ozymertynibu 0,63. Zmarło 21 procent chorych przyjmujących ozymertynib i 30 procent w grupie porównawczej, co wskazuje na wyniki istotne statystycznie. Jednak ostateczna analiza dotycząca przeżycia całkowitego jest planowana w czasie późniejszym.
Co ważne, poprawa wyniku odnośnie czasu wolego od progresji okazała się spójna we wszystkich podgrupach badawczych z co najmniej 40 procentowa redukcją ryzyka progresji bądź zgonu, w tym również u chorych z przerzutami do ośrodkowego układu nerwowego. Czas odpowiedzi i obiektywny odsetek odpowiedzi na leczenie również jest obiecujący. Pacjenci przyjmujący ozymertynib charakteryzowali się więcej niż podwojoną medianą czasu odpowiedzi w porównaniu do tych w ramieniu porównawczym (17,2 miesiąca verus 8,5 miesiąca. Obiektywny odsetek odpowiedzi wyniósł 80 procent versus 76 procent w grupie porównawczej.
Zdaniem dr Suresh S. Ramalingam, głównego badacza z Winship Cancer Institute of Emory University, Atlanta, USA, dane z badania Flaura moga skutkować zmianą paradygmatu terapeutycznego chorych na zaawansowanego raka płuca z mutacją EGFR. Nie tylko bowiem badanie zademonstrowało solidną poprawę w efektywności ozymertynibu w porównaniu do powszechnie stosowanych inhibitorów EGFR, ale też profil skutków ubocznych przemawia na korzyść ozymertynibu.
Obecnie ozymertynib jest stosowny w pnad 50-ciu krajach jako leczenie II linii, u chorych z miejscowo zaawansowanym lub rozsianym NDRP z obecną mutacją T790M w genie kodującym receptor dla EGFR
Ozymertynib hamuje EGFR w przypadku zarówno aktywujących mutacji w genie EGFR jak i mutacji T790M, związanej z opornością na leczenie. Lek wykazał aktywność kliniczną w przypadku przerzutów do ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Około połowa chorych wykazywała oporność na dotychczas zarejestrowane EGFR TKI, tzn. gefitynib i erlotynib w związku z obecnością mutacji T790M.
Wyniki badania wskazują, że chorzy przyjmujący ozymertynib mieli mniejsze niż 50 procent ryzyko progresji choroby lub zgonu w porównaniu z pacjentami otrzymującymi standardowe obecnie leki I linii erlotynib lub gefitynib. Mediana czasu wolnego od progresji wynosiła dla ozymertynibu 18.9 miesiąca wobec 10,2 miesiąca w grupie porównawczej. Ryzyko dla przeżycia całkowitego wyniosło dla ozymertynibu 0,63. Zmarło 21 procent chorych przyjmujących ozymertynib i 30 procent w grupie porównawczej, co wskazuje na wyniki istotne statystycznie. Jednak ostateczna analiza dotycząca przeżycia całkowitego jest planowana w czasie późniejszym.
Co ważne, poprawa wyniku odnośnie czasu wolego od progresji okazała się spójna we wszystkich podgrupach badawczych z co najmniej 40 procentowa redukcją ryzyka progresji bądź zgonu, w tym również u chorych z przerzutami do ośrodkowego układu nerwowego. Czas odpowiedzi i obiektywny odsetek odpowiedzi na leczenie również jest obiecujący. Pacjenci przyjmujący ozymertynib charakteryzowali się więcej niż podwojoną medianą czasu odpowiedzi w porównaniu do tych w ramieniu porównawczym (17,2 miesiąca verus 8,5 miesiąca. Obiektywny odsetek odpowiedzi wyniósł 80 procent versus 76 procent w grupie porównawczej.
Zdaniem dr Suresh S. Ramalingam, głównego badacza z Winship Cancer Institute of Emory University, Atlanta, USA, dane z badania Flaura moga skutkować zmianą paradygmatu terapeutycznego chorych na zaawansowanego raka płuca z mutacją EGFR. Nie tylko bowiem badanie zademonstrowało solidną poprawę w efektywności ozymertynibu w porównaniu do powszechnie stosowanych inhibitorów EGFR, ale też profil skutków ubocznych przemawia na korzyść ozymertynibu.
Obecnie ozymertynib jest stosowny w pnad 50-ciu krajach jako leczenie II linii, u chorych z miejscowo zaawansowanym lub rozsianym NDRP z obecną mutacją T790M w genie kodującym receptor dla EGFR
