Epiregulina i amfiregulina predyktorami odpowiedzi na leczenie panitumumabem chorych na zaawansowanego raka jelita grubego?

Analiza danych dotyczących biomerkerów z badania klinicznego PICOLLO wykazała, która grupa chorych na raka jelita grubego bez obecności mutacji w genie RAS odniesie korzyść z dodania panitumumabu do irynotekanu.

Wysoki poziom ekspresji ligandów receptora naskórkowego czynnika wzrostu (ang. epidermal growth factor receptor, EGFR) epireguliny (EREG) oraz amfireguliny (AREG) wiążą się ze zwiększeniem korzyści z leczenia panitumumabem u chorych na zaawansowanego raka jelita grubego bez obecności mutacji w genie RAS (wild type). Może to pomóc w podejmowaniu decyzji terapeutycznych u chorych na zaawansowanego raka jelita grubego. Rak jelita grubego często wykazuje nadekspresję EREG oraz AREG, a nadekspresja ligandów może świadczyć o zależności guza od EGFR. Przedstawione badanie jest zaplanowaną retrospektywną analizą biomarkerów z badania PICOLLO, w którym porównywano skuteczność i bezpieczeństwo irynotekanu ze skojarzeniem irynotekanu z panitumumabem. Spośród 696 chorych włączonych do badania PICCOLO, obecną analizą objęto 323 chorych.. Wyniki badania opublikowano na stronie internetowej JAMA Oncology. Ekspresję ligandów u 140 chorych (43,3%) określono jako wysoką, a 56,7% jako niską. Początkowo analizą objęto 220 z 323 chorych na zaawansowanego raka jelita grubego, u których nie wykryto mutacji w genie RAS. U chorych z wysoką ekspresją ligandów wykazano, że mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression –free survival, PFS) u chorych leczonych panitumumabem wynosiła 8,3 miesiąca w porównaniu do 4,4 miesiąca u chorych leczonych jedynie irynotekanem (HR 0,38; 95% CI 0,24-0,61; p <0,001). Podobnej zależności nie wykazano u chorych z niską ekspresją ligandów. U tych chorych mediana PFS wynosiła 3,2 miesiąca dla panitumumabu i 4 miesiące dla irynotekanu w monoterapii (HR0,93, 95% CI, 0,64-1,37; p=0,73). Nie wykazano również istotnych różnic w zakresie odsetka odpowiedzi (ang, resonse rate, RR) oraz przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS). Badanie to wykazuje po raz pierwszy przydatność oceny ekspresji EREG i AREG jako biomarkera predykcyjnego dla leczenia anty-EGFR u chorych bez mutacji w genie RAS.W przypadku gdy dostępne są inne opcje terapeutyczne dla tych chorych określenie potencjalnej korzyści z danego leczenia jest bardzo ważne. Badacze zauważyli jednak, iż nie wykazano korzyści w zakresie przeżycia całkowitego. Wyniki badania nie są wystarczające do zmiany praktyki klinicznej, co nie znaczy że nie mają użyteczności klinicznej.