Ewerolimus z oktreotydem w leczeniu guzów neuroendokrynnych
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 01.12.2011
Źródło: ME Pavel, JD Hainsworth, E Baudin et al. Everolimus plus octreotide long-acting repeatable for the treatment of advanced neuroendocrine tumours associated with carcinoid syndrome (RADIANT-2): a randomised, placebo-controlled, phase 3 study Original Resea
W The Lancet ukazały się wyniki badania RADIANT-2 oceniające skuteczność ewerolimusu w skojarzeniu z oktreotydem w leczeniu nieoperacyjnych guzów neuroendokrynnych.
Ewerolimus jest doustnym inhibitorem kinazy mTOR (mammalian target of rapamycin), który jest zarejestrowany w leczeniu nieoperacyjnych/przerzutowych guzów neuroendokrynnych trzustki (guzy wysoko- i średniozróżnicowane). Inną cząsteczką zatwierdzoną do leczenia guzów wysokozróżnicowanych trzustki jest sunitynib (inhibitor licznych receptorów kinazy tyrozynowej). Oktreotyd (analog somatostatyny), natomiast jest lekiem powszechnie stosowanym w terapii hormonalnie czynnych guzów neuroendokrynnych. Celem leczenia oktreotydem jest zmniejszeniu przez nowotwór wydzielania hormonów i substancji biologicznie czynnych, kontrola objawów choroby a także hamowanie postępu choroby.
Do randomizowanego, badania III fazy zakwalifikowano 429 chorych na wysoko- (77-82%) i średniozróżnicowane (30-38%) nieoperacyjne, miejscowo-zaawansowane lub przerzutowe guzy neuroendokrynne (lokalizacja ogniska pierwotnego: jelito cienkie 51-53%, płuco 5-15%, jelito grube 14%, trzustka 11-15%, wątroba 7-11, inna lokalizacja 40-48%). W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali ewerolimus w połączeniu z oktreotydem długo działającym; w drugim oktreotyd z placebo. Punktem końcowym badania była ocena czasu przeżycia do progresji (PFS – progession free survival). Mediana PFS chorych leczonych ewerolimusem z oktreotydem była dłuższa i wynosiła 16,4 miesięcy, natomiast w grupie kontrolnej była równa 11,3 miesięcy (HR=0.77; p=0.026). Obserwowane działania niepożądane (głównie stopnia 1 i 2) częściej występowały w grupie leczonej ewerolimusem z oktreotydem. Do najczęstszych należały: zapalenie błony śluzowej żołądka (62% vs 14%), wysypka (37% vs 12%), zmęczenie (31% vs 23%) oraz biegunka (27% vs 16%).
Do randomizowanego, badania III fazy zakwalifikowano 429 chorych na wysoko- (77-82%) i średniozróżnicowane (30-38%) nieoperacyjne, miejscowo-zaawansowane lub przerzutowe guzy neuroendokrynne (lokalizacja ogniska pierwotnego: jelito cienkie 51-53%, płuco 5-15%, jelito grube 14%, trzustka 11-15%, wątroba 7-11, inna lokalizacja 40-48%). W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali ewerolimus w połączeniu z oktreotydem długo działającym; w drugim oktreotyd z placebo. Punktem końcowym badania była ocena czasu przeżycia do progresji (PFS – progession free survival). Mediana PFS chorych leczonych ewerolimusem z oktreotydem była dłuższa i wynosiła 16,4 miesięcy, natomiast w grupie kontrolnej była równa 11,3 miesięcy (HR=0.77; p=0.026). Obserwowane działania niepożądane (głównie stopnia 1 i 2) częściej występowały w grupie leczonej ewerolimusem z oktreotydem. Do najczęstszych należały: zapalenie błony śluzowej żołądka (62% vs 14%), wysypka (37% vs 12%), zmęczenie (31% vs 23%) oraz biegunka (27% vs 16%).
