FAC z paklitakselem w leczeniu uzupełniającym chorych na raka piersi wysokiego ryzyka bez przerzutów do węzłów chłonnych.

W Journal of Clinical Oncology opublikowano wyniki badania przedstawiającego porównanie skuteczności oraz toksyczności dwóch schematów chemioterapii (FAC vs FAC z paklitakselem) u kobiet po zabiegu operacyjnym z powodu raka piersi charakteryzującego się przynajmniej jednym czynnikiem wysokiego ryzyka wznowy – zakwalifikowane kobiety nie prezentowały przerzutów do węzłów wartowniczych.

FAC (fluorouracyl, doksorubicyna i cyklofosfamid) należy do standardowego schematu chemioterapii, który stosuje się w leczeniu uzupełniającym kobiet chorych na raka piersi z przerzutem do węzła wartowniczego. Skuteczność tego schematu w porównaniu z wcześniej stosowanym schematem CMF, wiążąca się z wydłużeniem mediany całkowitego przeżycia chorych została udowodniona już przed wieloma laty. W chwili obecnej dzięki lepszym metodom diagnostycznym i większej świadomości kobiet coraz częściej obserwujemy chore, u których rak piersi rozpoznany jest we wczesnym stopniu zaawansowania tj. bez przerzutów do węzłów chłonnych. Jedyne badanie przeprowadzone w tej grupie chorych wykazało znaczącą statystycznie skuteczność schematu FAC, jednak jego zastosowanie wiąże się z dużą toksycznością leczenia. W prezentowanym badaniu oceniono skuteczność i bezpieczeństwo dołączenia paklitakselu (cotygodniowe podanie leku) do schematu FAC.
Do badania włączono 1925 chorych po zabiegu operacyjnym z powodu raka piersi w stopniu T1-T3/N0 z przynajmniej jednym czynnikiem wysokiego ryzyka wznowy wg kryteriów St. Gallen z 1998 roku. Uczestniczki badania zrandomizowano do grupy otrzymującej 6 cykli chemioterapii wg schematu FAC oraz do grupy, która otrzymała 4 cykle chemioterapii wg schematu FAC oraz 8 cotygodniowych podań paclitakselu (P). Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było 5-letnie przeżycie wolne od choroby (DFS, disease-free survival).
5-letni DFS po średnim okresie obserwacji wynoszącym 63,3 miesiąca wyniósł 93% w grupie chorych leczonych schematem FAC z paclitakselem oraz 90,3% w grupie chorych leczonych samym FAC (p=0,04). W grupie otrzymującej FAC z paclitakselem zmarło 31 chorych (1 z przyczyn sercowo-naczyniowych) w porównaniu do 40 (7 z przyczyn sercowo-naczyniowych) w grupie otrzymującej jedynie FAC (p=0,31). Do najczęstszych działań niepożądanych w stopniu 3 i 4 należały neutropenia (3,6% FAC, 2,7% FAC+P), zmęczenie (3,4% FAC, 7,9% FAC+P) i neuropatia czuciowa (0% FAC, 5,5% FAC+P).
Podsumowując – schemat leczenia uzupełniającego obejmujący 4 cykle chemioterapii FAC i 8 podań paclitakselu wiąże się z niewielkim, ale istotnym statystycznie wydłużeniem DFS. Toksyczność leczenia jest możliwa do opanowania i przejawia się też mniejszą ilością zdarzeń sercowo-naczyniowych.