FDA uznała ozymertynib za terapię przełomową w leczeniu uzupełniającym chorych na raka płuca z mutacją w genie EGFR
Redaktor: Maciej Chyziak
Data: 02.08.2020
Źródło: FDA/KS
Amerykańska Agencja Żywności i Leków (ang. American Food and Drug Administration, FDA) nadała ozymertynibowi (aktualny SoC w NDRP EGFR+) status terapii przełomowej na podstawie wyników badania klinicznego 3. fazy ADAURA, które zaprezentowano podczas tegorocznego kongresu Amerykańskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej (ASCO).
W badaniu wykazano istotne statystycznie i klinicznie istotne wydłużenie czasu wolnego od choroby (ang. disease free survival, DFS) u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z mutacją aktywującą w genie EGFR w stopniu zaawansowania IB-IIIA, u których po radykalnym zabiegu chirurgicznym stosowano ozymertynib.
Do badania klinicznego ADAURA włączono 682 chorych, których w stosunku 1:1 przydzielono do ramienia z ozymertynibem (n=339) lub z placebo (n=343). Ocenę skuteczności leczenia przeprowadzono po 12 i 24 tygodniach leczenia, a następnie co 24 tygodnie. Po 5 latach od rozpoczęcia leczenia oceny jego skuteczności dokonywano co rok. W przypadku nawrotu choroby oceny statusu chorego dokonywano co 24 tygodnie, a po upływie 5 lat co roku. Czynnikiem stratyfikacyjnym w badaniu był stopień zaawansowania choroby, typ mutacji w genie EGFR (delecja w eksonie 19 lub mutacja L858R) oraz rasa (azjatycka i nieazjatycka).
Mediana czasu wolnego od choroby (ang. disease free survival, DFS) u chorych w stopniu zaawansowania II-IIIA nie została osiągnięta w ramieniu z ozymertynibem, podczas gdy w ramieniu z placebo wynosiła 20,4 miesiąca (HR 0,17; 95% CI 0,12-0,23; p < 0,0001). W całej grupie badanej mediana DFS w ramieniu z ozymertynibem także nie została osiągnięta, a w ramieniu z placebo wyniosła 28,1 miesiaca (HR 0,21; 95% CI 0,16-0,28; p < 0,0001).
Odsetek chorych w ramieniu z ozymertynibem, u których nie stwierdzono wznowy choroby po 2 latach wynosił 87% u chorych w stopniu zaawansowania IB (wobec 73% w ramieniu z placebo), 91% w II stopniu zaawansowania (wobec 56% w ramieniu z placebo) i 88% u chorych w stopniu zaawansowania IIIA (wobec 32% w ramieniu z placebo).
Działania niepożądane dowolnego stopnia wystąpiły u 97% chorych w ramieniu z ozymertynibem i 89% w ramieniu z placebo. Działania niepożądane w stopniu 3. lub wyższym stwierdzono u 20% chorych w ramieniu z ozymertynibem i 14% chorych w ramieniu z placebo. Odsetek ciężkich zdarzeń niepożądanych wynosił natomiast 16% i 13% odpowiednio dla ozymertynibu i placebo. Działania niepożądane były przyczyną zakończenia leczenia u 11% chorych w ramieniu z ozymertynibem i u 4% w ramieniu z placebo. Redukcja dawki z uwagi na działania niepożądane wymagana była u 7% chorych w ramieniu z ozymertynibem i u 1% chorych w ramieniu z placebo.
Do najczęstszych działań niepożądanych w ramieniu z ozymertynibem należały biegunka (46% wobec 19% w ramieniu z placebo), zanokcica (25% wobec 1% w ramieniu z placebo), suchość skóry (23% wobec 6%) oraz świąd skóry (19% wobec 9%).
Ozymertynib jest ogólnie dobrze tolerowanym lekiem. Nadanie ozymertynibowi statusu terapii przełomowej jest krokiem na drodze do rejestracji ozymertynibu przez FDA w leczeniu uzupełniającym chorych na raka płuca z mutacją w genie EGFR po radykalnym zabiegu chirurgicznym.
Do badania klinicznego ADAURA włączono 682 chorych, których w stosunku 1:1 przydzielono do ramienia z ozymertynibem (n=339) lub z placebo (n=343). Ocenę skuteczności leczenia przeprowadzono po 12 i 24 tygodniach leczenia, a następnie co 24 tygodnie. Po 5 latach od rozpoczęcia leczenia oceny jego skuteczności dokonywano co rok. W przypadku nawrotu choroby oceny statusu chorego dokonywano co 24 tygodnie, a po upływie 5 lat co roku. Czynnikiem stratyfikacyjnym w badaniu był stopień zaawansowania choroby, typ mutacji w genie EGFR (delecja w eksonie 19 lub mutacja L858R) oraz rasa (azjatycka i nieazjatycka).
Mediana czasu wolnego od choroby (ang. disease free survival, DFS) u chorych w stopniu zaawansowania II-IIIA nie została osiągnięta w ramieniu z ozymertynibem, podczas gdy w ramieniu z placebo wynosiła 20,4 miesiąca (HR 0,17; 95% CI 0,12-0,23; p < 0,0001). W całej grupie badanej mediana DFS w ramieniu z ozymertynibem także nie została osiągnięta, a w ramieniu z placebo wyniosła 28,1 miesiaca (HR 0,21; 95% CI 0,16-0,28; p < 0,0001).
Odsetek chorych w ramieniu z ozymertynibem, u których nie stwierdzono wznowy choroby po 2 latach wynosił 87% u chorych w stopniu zaawansowania IB (wobec 73% w ramieniu z placebo), 91% w II stopniu zaawansowania (wobec 56% w ramieniu z placebo) i 88% u chorych w stopniu zaawansowania IIIA (wobec 32% w ramieniu z placebo).
Działania niepożądane dowolnego stopnia wystąpiły u 97% chorych w ramieniu z ozymertynibem i 89% w ramieniu z placebo. Działania niepożądane w stopniu 3. lub wyższym stwierdzono u 20% chorych w ramieniu z ozymertynibem i 14% chorych w ramieniu z placebo. Odsetek ciężkich zdarzeń niepożądanych wynosił natomiast 16% i 13% odpowiednio dla ozymertynibu i placebo. Działania niepożądane były przyczyną zakończenia leczenia u 11% chorych w ramieniu z ozymertynibem i u 4% w ramieniu z placebo. Redukcja dawki z uwagi na działania niepożądane wymagana była u 7% chorych w ramieniu z ozymertynibem i u 1% chorych w ramieniu z placebo.
Do najczęstszych działań niepożądanych w ramieniu z ozymertynibem należały biegunka (46% wobec 19% w ramieniu z placebo), zanokcica (25% wobec 1% w ramieniu z placebo), suchość skóry (23% wobec 6%) oraz świąd skóry (19% wobec 9%).
Ozymertynib jest ogólnie dobrze tolerowanym lekiem. Nadanie ozymertynibowi statusu terapii przełomowej jest krokiem na drodze do rejestracji ozymertynibu przez FDA w leczeniu uzupełniającym chorych na raka płuca z mutacją w genie EGFR po radykalnym zabiegu chirurgicznym.
