123RF
FDA zatwierdza elacestrant do leczenia raka piersi z mutacją w genie ESR1
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 23.02.2023
Źródło: Katarzyna Stencel, FDA
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zarejestrowała elacestrant do leczenia kobiet po menopauzie lub dorosłych mężczyzn z ER-dodatnim, HER2-ujemnym, zaawansowanym lub przerzutowym rakiem piersi z progresją choroby co najmniej po jednej linii terapii hormonalnej.
FDA zarejestrowała również test CDX Guardant360 jako specjalne narzędzie diagnostyczne do kwalifikacji pacjentów z rakiem piersi do leczenia elacestrantem.
Skuteczność elacestrantu oceniono w wieloośrodkowym, otwartym badaniu klinicznym EMERALD (NCT03778931) z randomizacją i aktywnym leczeniem w grupie kontrolnej, obejmującym 478 kobiet po menopauzie i mężczyzn z ER-dodatnim, HER2-ujemnym zaawansowanym lub przerzutowym rakiem piersi. U 228 pacjentów wykazano dodatkowo obecność mutacji w genie ESR1. Kryteria włączenia obejmowały m.in. progresję choroby po jednej lub dwóch wcześniejszych liniach terapii hormonalnej, w tym jednej linii z zastosowaniem inhibitora CDK4/6 oraz wcześniejsze zastosowanie co najmniej jednej linii chemioterapii z powodu zaawansowanej lub przerzutowej choroby.
Pacjentów przydzielono losowo (1:1) do grupy otrzymującej elacestrant w dawce 345 mg doustnie raz na dobę (n = 239) lub wybraną przez badacza terapię hormonalną (n = 239), obejmującą fulwestrant (n = 166) lub inhibitor aromatazy (n = 73). Czynniki stratyfikacyjne randomizacji obejmowały status mutacji w genie ESR1 (obecna vs nieobecna), wcześniejsze leczenie fulwestrantem (tak vs nie) i obecność przerzutów w narządach trzewnych (tak vs nie). Status mutacji w genie ESR1 określono na podstawie analizy DNA krążącego we krwi (ctDNA) przy użyciu testu CDX Guardant360; oznaczenie ograniczono do mutacji zmiany sensu (missensowej) ESR1 w domenie wiążącej ligand.
Głównym parametrem skuteczności było przeżycie wolne od progresji choroby (PFS), oceniane w sposób zaślepiony przez komisję analizującą wyniki badań obrazowych. Statystycznie istotną różnicę w zakresie PFS odnotowano w populacji zgodnej z zaplanowanym leczeniem (ITT) oraz w podgrupie pacjentów z mutacjami ESR1.
W grupie 228 (48 proc.) pacjentów z mutacjami ESR1 mediana PFS wynosiła 3,8 miesiąca (95 proc. CI 2,2, 7,3) w ramieniu z elacestrantem i 1,9 miesiąca (95 proc. CI 1,9, 2,1) w ramieniu otrzymującym fulwestrant lub inhibitor aromatazy (HR 0,55; 95 proc. CI 0,39, 0,77; 2-strone p = 0,0005).
W analizie eksploracyjnej PFS u 250 (52 proc.) pacjentów bez mutacji ESR1 wartość HR wynosiła 0,86 (95 proc. CI 0,63, 1,19), co wskazuje, że poprawa obserwowana w populacji ITT opiera się głównie na wynikach uzyskanych u pacjentów z mutacjami w genie ESR1.
Najczęstsze działania niepożądane (≥10 proc.), w tym nieprawidłowości laboratoryjne, obejmowały ból mięśniowo-szkieletowy, nudności, zwiększenie stężenia cholesterolu, zwiększenie aktywności AST, zwiększenie stężenia trójglicerydów, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, wymioty, zwiększenie aktywności ALT, zmniejszenie stężenia sodu, zwiększenie stężenia kreatyniny, zmniejszenie apetytu, biegunkę, ból głowy, zaparcia, ból brzucha, uderzenia gorąca i duszność.
Zalecana dawka elacestrantu wynosi 345 mg doustnie z pokarmem raz na dobę, a leczenie kontynuuje się do wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności.
Skuteczność elacestrantu oceniono w wieloośrodkowym, otwartym badaniu klinicznym EMERALD (NCT03778931) z randomizacją i aktywnym leczeniem w grupie kontrolnej, obejmującym 478 kobiet po menopauzie i mężczyzn z ER-dodatnim, HER2-ujemnym zaawansowanym lub przerzutowym rakiem piersi. U 228 pacjentów wykazano dodatkowo obecność mutacji w genie ESR1. Kryteria włączenia obejmowały m.in. progresję choroby po jednej lub dwóch wcześniejszych liniach terapii hormonalnej, w tym jednej linii z zastosowaniem inhibitora CDK4/6 oraz wcześniejsze zastosowanie co najmniej jednej linii chemioterapii z powodu zaawansowanej lub przerzutowej choroby.
Pacjentów przydzielono losowo (1:1) do grupy otrzymującej elacestrant w dawce 345 mg doustnie raz na dobę (n = 239) lub wybraną przez badacza terapię hormonalną (n = 239), obejmującą fulwestrant (n = 166) lub inhibitor aromatazy (n = 73). Czynniki stratyfikacyjne randomizacji obejmowały status mutacji w genie ESR1 (obecna vs nieobecna), wcześniejsze leczenie fulwestrantem (tak vs nie) i obecność przerzutów w narządach trzewnych (tak vs nie). Status mutacji w genie ESR1 określono na podstawie analizy DNA krążącego we krwi (ctDNA) przy użyciu testu CDX Guardant360; oznaczenie ograniczono do mutacji zmiany sensu (missensowej) ESR1 w domenie wiążącej ligand.
Głównym parametrem skuteczności było przeżycie wolne od progresji choroby (PFS), oceniane w sposób zaślepiony przez komisję analizującą wyniki badań obrazowych. Statystycznie istotną różnicę w zakresie PFS odnotowano w populacji zgodnej z zaplanowanym leczeniem (ITT) oraz w podgrupie pacjentów z mutacjami ESR1.
W grupie 228 (48 proc.) pacjentów z mutacjami ESR1 mediana PFS wynosiła 3,8 miesiąca (95 proc. CI 2,2, 7,3) w ramieniu z elacestrantem i 1,9 miesiąca (95 proc. CI 1,9, 2,1) w ramieniu otrzymującym fulwestrant lub inhibitor aromatazy (HR 0,55; 95 proc. CI 0,39, 0,77; 2-strone p = 0,0005).
W analizie eksploracyjnej PFS u 250 (52 proc.) pacjentów bez mutacji ESR1 wartość HR wynosiła 0,86 (95 proc. CI 0,63, 1,19), co wskazuje, że poprawa obserwowana w populacji ITT opiera się głównie na wynikach uzyskanych u pacjentów z mutacjami w genie ESR1.
Najczęstsze działania niepożądane (≥10 proc.), w tym nieprawidłowości laboratoryjne, obejmowały ból mięśniowo-szkieletowy, nudności, zwiększenie stężenia cholesterolu, zwiększenie aktywności AST, zwiększenie stężenia trójglicerydów, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, wymioty, zwiększenie aktywności ALT, zmniejszenie stężenia sodu, zwiększenie stężenia kreatyniny, zmniejszenie apetytu, biegunkę, ból głowy, zaparcia, ból brzucha, uderzenia gorąca i duszność.
Zalecana dawka elacestrantu wynosi 345 mg doustnie z pokarmem raz na dobę, a leczenie kontynuuje się do wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności.
