Inhibitor kinazy janusowej nadzieją u chorych na oporne komplikacje immunologiczne po leczeniu pembrolizumabem
Autor: Anna Soboń
Data: 24.06.2020
Źródło: The Lancet Oncology
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
Naukowcy z McGill University w Montrealu, w Kanadzie na łamach The New England Journal of Medicine, przedstawili przypadek kobiety z zapaleniem jelita grubego, które było efektem ubocznym związanym z układem immunologicznym, podczas leczenia raka pembrolizumabem. Leczenie glukokortykoidami, infliksymabem i wedolizumabem nie przyniosło pozytywnych rezultatów natomiast zastosowanie inhibitora kinazy janusowej, tofacytynibu, spowodowało remisję powikłań immunologicznych w ciągu 5 dni.
Tofacitinib zmniejsza produkcję cytokin. Wcześniej, w wyniku badań OCTAVE, tofacytynib został zatwierdzony jako nowa strategia postępowania z pacjentami z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, opornym na czynniki biologiczne. Kanadyjscy naukowcy uzasadnili, że podobna potrzeba kliniczna istnieje u pacjentów z immunologicznym zapaleniem jelita grubego. W szczególności zapalenie jelita grubego związane z odpornością jest efektem ubocznym odpowiedzialnym za najwyższą bezwzględną liczbę hospitalizacji, przerwanie terapii i zgony wśród pacjentów z rakiem leczonych inhibitorami immunologicznego punktu kontrolnego.
Podobnie jak wrzodziejące zapalenie jelita grubego, wytyczne dotyczące leczenia związanego z układem immunologicznym zapalenia jelita grubego przewidują stosowanie terapii pierwszego rzutu glikokortykoidami, podczas gdy leki biologiczne infliksymab i wedolizumab są zastrzeżone dla późniejszych linii leczenia. W podgrupie pacjentów zarządzanie tym działaniem niepożądanym jest oporne na czynniki biologiczne i w takim przypadku nie ma jasnego standardu opieki.
Kanadyjscy naukowcy ocenili tofacytynib u pacjentki z rakiem żołądka, który miał klinicznie istotną odpowiedź przeciwnowotworową na pembrolizumab. Jednak jej leczenie było skomplikowane ze względu na nawracające zapalenie jelita grubego. Leczenie glukokortykoidami, infliksymabem i wedolizumabem nie kontrolowało tego działania niepożądanego i występowała u niej ciężka biegunka.
Tofacytynib podawany w dawce 10 mg doustnie dwa razy dziennie wywołał remisję kliniczną 5 dni po rozpoczęciu leczenia. Tofacitinib odstawiono po 30 dniach. Po 4 miesiącach u pacjenta nadal trwała remisja zapalenia jelita grubego, a także pozytytna odpowiedź leczenia guza.
Autorzy napisali, że szlak JAK-STAT potencjalnie odgrywa ważną rolę w autoimmunizacji i nadzorze immunologicznymraka, ale zastosowanie inhibitorów JAK w kontekście skutków ubocznych związanych z odpornością nie jest zbadane.
Zaletą jest podawanie doustne i szybkość działania. Według autorów jest to interesujące dla dalszych badań w kontekście dobrze zaplanowanych badań u pacjentów z opornym na leczenie zapaleniem jelita grubego związanym z odpornością. Ostrzegali jednak przed ryzykiem wystąpienia zdarzeń zakrzepowo-zatorowych obserwowanych u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów leczonych tofacytynibem.
Podobnie jak wrzodziejące zapalenie jelita grubego, wytyczne dotyczące leczenia związanego z układem immunologicznym zapalenia jelita grubego przewidują stosowanie terapii pierwszego rzutu glikokortykoidami, podczas gdy leki biologiczne infliksymab i wedolizumab są zastrzeżone dla późniejszych linii leczenia. W podgrupie pacjentów zarządzanie tym działaniem niepożądanym jest oporne na czynniki biologiczne i w takim przypadku nie ma jasnego standardu opieki.
Kanadyjscy naukowcy ocenili tofacytynib u pacjentki z rakiem żołądka, który miał klinicznie istotną odpowiedź przeciwnowotworową na pembrolizumab. Jednak jej leczenie było skomplikowane ze względu na nawracające zapalenie jelita grubego. Leczenie glukokortykoidami, infliksymabem i wedolizumabem nie kontrolowało tego działania niepożądanego i występowała u niej ciężka biegunka.
Tofacytynib podawany w dawce 10 mg doustnie dwa razy dziennie wywołał remisję kliniczną 5 dni po rozpoczęciu leczenia. Tofacitinib odstawiono po 30 dniach. Po 4 miesiącach u pacjenta nadal trwała remisja zapalenia jelita grubego, a także pozytytna odpowiedź leczenia guza.
Autorzy napisali, że szlak JAK-STAT potencjalnie odgrywa ważną rolę w autoimmunizacji i nadzorze immunologicznymraka, ale zastosowanie inhibitorów JAK w kontekście skutków ubocznych związanych z odpornością nie jest zbadane.
Zaletą jest podawanie doustne i szybkość działania. Według autorów jest to interesujące dla dalszych badań w kontekście dobrze zaplanowanych badań u pacjentów z opornym na leczenie zapaleniem jelita grubego związanym z odpornością. Ostrzegali jednak przed ryzykiem wystąpienia zdarzeń zakrzepowo-zatorowych obserwowanych u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów leczonych tofacytynibem.
