Jeffrey Weber o zmianie praktyki leczenia raka mózgu
Autor: Marta Koblańska
Data: 10.09.2019
Źródło: Medscape/MK
Czy zmieni się postępowanie kliniczne w zakresie leczenia nowotworów mózgu? Według Jeffreya Webera, onkologa klinicznego z Laura and Isaac Perlmutter Cancer Center w Nowym Jorku to możliwe. Dlaczego?
Podczas ASCO 2019 zaprezentowano abstrakt z uaktualnionego badania CheckMate 204 oceniającego działanie ipilimumabu i nivolumabu u chorych na czerniaka wcześniej nieleczonych z powodu nowotworu mózgu. Pacjenci, którzy uczestniczyli w fazie 2 badania mieli jeden lub dwa przerzuty do mózgu. Średnica nowotworu wynosiła około 15 mm. Przerzuty nie były wcześniej leczone.
Uaktualnione badanie objęło 101 chorych ze średnim czasem obserwacji 20,6 miesięcy. Średni wiek chorujących wynosił 59 lat. Około 40 procent pacjentów charakteryzowało się podwyższonym poziomem LDH oraz ekspresją 50/50 PD-L1. 78 procent chorych miało jeden lub dwa przerzuty, 22 procent trzy lub więcej. Co się okazało?
Dla tej grupy 101 chorych wewnątrzczaszkowy odsetek odpowiedzi na kombinację leków wyniósł 54 procent, co budzi wrażenie. Pozaczaszkowy odsetek odpowiedzi wyniósł 49 procent, co jest dobrym wynikiem dobrym dla tych chorych, którzy nie mają nowotworu mózgu. Odsetek korzyści klinicznych obejmujący chorych w stanie stabilnym przez 24 tygodnie lub więcej z przerzutami wewnątrzczaszkowymi wyniósł 58 procent, czyli dużo. Średni czas odpowiedzi to 1,6 miesiąca. Po 20 miesiącach obserwacji 48 z 55 chorych, czyli 87 procent pacjentów z rakiem mózgu nadal odpowiadało na leczenie.
Spoglądając na wyniki przeżycia wolnego od progresji choroby zarówno wewnątrz mózgu jak i poza nim liczonego razem sięga ono nawet 24 miesiące. Średnie przeżycie wolne od progresji nie zostało osiągnięte. Po 12 miesiącach przeżycie całkowite dotyczyło 82 procent chorych, co jest wynikiem tak samo dobrym jak w przypadku raka poza mózgowiem.
Dlaczego wyniki dowodzą możliwości zmiany praktyki klinicznej? Ponieważ pokazują, że chorzy z przerzutami do mózgu w szczególności niewielkich i w niewielkiej liczbie mogą nie potrzebować stereotaktycznej radiochirurgii, a mogą być leczeni zachowawczo.
Uaktualnione badanie objęło 101 chorych ze średnim czasem obserwacji 20,6 miesięcy. Średni wiek chorujących wynosił 59 lat. Około 40 procent pacjentów charakteryzowało się podwyższonym poziomem LDH oraz ekspresją 50/50 PD-L1. 78 procent chorych miało jeden lub dwa przerzuty, 22 procent trzy lub więcej. Co się okazało?
Dla tej grupy 101 chorych wewnątrzczaszkowy odsetek odpowiedzi na kombinację leków wyniósł 54 procent, co budzi wrażenie. Pozaczaszkowy odsetek odpowiedzi wyniósł 49 procent, co jest dobrym wynikiem dobrym dla tych chorych, którzy nie mają nowotworu mózgu. Odsetek korzyści klinicznych obejmujący chorych w stanie stabilnym przez 24 tygodnie lub więcej z przerzutami wewnątrzczaszkowymi wyniósł 58 procent, czyli dużo. Średni czas odpowiedzi to 1,6 miesiąca. Po 20 miesiącach obserwacji 48 z 55 chorych, czyli 87 procent pacjentów z rakiem mózgu nadal odpowiadało na leczenie.
Spoglądając na wyniki przeżycia wolnego od progresji choroby zarówno wewnątrz mózgu jak i poza nim liczonego razem sięga ono nawet 24 miesiące. Średnie przeżycie wolne od progresji nie zostało osiągnięte. Po 12 miesiącach przeżycie całkowite dotyczyło 82 procent chorych, co jest wynikiem tak samo dobrym jak w przypadku raka poza mózgowiem.
Dlaczego wyniki dowodzą możliwości zmiany praktyki klinicznej? Ponieważ pokazują, że chorzy z przerzutami do mózgu w szczególności niewielkich i w niewielkiej liczbie mogą nie potrzebować stereotaktycznej radiochirurgii, a mogą być leczeni zachowawczo.
