Leczenie antyretrowirusowe i rituksimab skuteczne w leczeniu DLBCL związanym z AIDS.
Autor: Marta Koblańska
Data: 01.10.2018
Źródło: Haematological Oncology/KS
Wyniki populacyjnego badania opublikowana na łamach Hematological Oncology wskazują, że chorzy na rozlanego chłoniaka z dużych komórek B (ang. diffuse large B-cell lymphoma, DLBCL) leczeni rituksymabem i otrzymujący terapię antyretrowirusową mają podobne odległe wyniki dotyczące przeżycia jak immunokompetentni chorzy na DLBCL.
Dane pochodząca z tego badania potwierdzają zalecenia zgodnie z którymi chorzy na DLBCL zakażeni wirusem HIV leczeni lekami antyretrowirusowymi powinni być leczeni hematologicznie w taki sam sposób jak chorzy immunokompetentni.
W badaniu populacyjnym badacze czynników prognostycznych oraz oceniali wyniki leczenia 58 chorych na DLBCL oraz AIDS. Chorych tych porównano do 326 immunokompetentnych chorych na DLBCL z Oddziału Hematologicznego Instytutu Onkologii w Południowej Szwajcarii.
W chwili rozpoznania DLBCL chorzy na AIDS byli znacznie młodsi (49 versus 67 lat, p < 0,001) i większość stanowili mężczyźni (86% vs 52%; p <0,0001). Dodatkowo byli oni w zdecydowanie gorszym stopniu sprawności wg ECOG (PS 2-4 40% vs 17%, p <0,0001), częściej mieli objawy z grupy B (53% vs 27%; p < 0,0001) oraz serologiczne wykładniki infekcji wirusem WZW typu B lub C oraz wyższy stopień zaawansowania choroby (p < 0,006).
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 6 lat, 36% immunokompetentnych chorych na DLBCL oraz 34% chorych na AIDS zmarło. Odsetek przeżyć 5-cioletnich u immunokompetentnych chorych wynosił 68%, podczas gdy u chorych z AIDS 63%.
Wśród 148 chorych do 61 roku życia (40 zakażonych wirusem HIV i 108 immunokompetentnych), którzy leczeni byli według schematu RCHOP lub podobnego nie wykazano istotnych różnic w zakresie przeżycia w obu grupach.
Ważnym aspektem tego badania jest fakt, że potwierdza ono zasadność aktualnej praktyki klinicznej, która zaleca ten sam sposób leczenia chorych immunokompetentnych i zakażonych wirusem HIV.
W badaniu populacyjnym badacze czynników prognostycznych oraz oceniali wyniki leczenia 58 chorych na DLBCL oraz AIDS. Chorych tych porównano do 326 immunokompetentnych chorych na DLBCL z Oddziału Hematologicznego Instytutu Onkologii w Południowej Szwajcarii.
W chwili rozpoznania DLBCL chorzy na AIDS byli znacznie młodsi (49 versus 67 lat, p < 0,001) i większość stanowili mężczyźni (86% vs 52%; p <0,0001). Dodatkowo byli oni w zdecydowanie gorszym stopniu sprawności wg ECOG (PS 2-4 40% vs 17%, p <0,0001), częściej mieli objawy z grupy B (53% vs 27%; p < 0,0001) oraz serologiczne wykładniki infekcji wirusem WZW typu B lub C oraz wyższy stopień zaawansowania choroby (p < 0,006).
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 6 lat, 36% immunokompetentnych chorych na DLBCL oraz 34% chorych na AIDS zmarło. Odsetek przeżyć 5-cioletnich u immunokompetentnych chorych wynosił 68%, podczas gdy u chorych z AIDS 63%.
Wśród 148 chorych do 61 roku życia (40 zakażonych wirusem HIV i 108 immunokompetentnych), którzy leczeni byli według schematu RCHOP lub podobnego nie wykazano istotnych różnic w zakresie przeżycia w obu grupach.
Ważnym aspektem tego badania jest fakt, że potwierdza ono zasadność aktualnej praktyki klinicznej, która zaleca ten sam sposób leczenia chorych immunokompetentnych i zakażonych wirusem HIV.
