Leki zobojętniające kwasy żołądkowe mogą poprawiać wyniki leczenia nowotworów głowy i szyi
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 08.12.2014
Źródło: Cancer Prev Res (Phila). 2014;7:1258-1269
Refluks żołądkowo-przełykowy jest częstym zjawiskiem u chorych na raka płaskonabłonkowego głowy i szyi i przyczynia się do powikłań po zabiegach chirurgicznych lub podczas radioterapii, dlatego chorym tym często zaleca się środki zobojetniające kwasy żołądkowe.
W chwili obecnej badania wskazują, że leki te poprawiają wyniki leczenia nowotworów. Czas przeżycia całkowitego był dłuższy u chorych, u których stosowano inhibitory pompy protonowej i/lub antagonistów receptora histaminowego.
W chwili obecnej badania wskazują, że leki te poprawiają wyniki leczenia nowotworów. Czas przeżycia całkowitego był dłuższy u chorych, u których stosowano inhibitory pompy protonowej i/lub antagonistów receptora histaminowego.
Według wyników opublikowanych w grudniowym Cancer Prevention Research, mediana czasu obserwacji wynosiła 55 miesięcy. Ryzyko zgonu było o 45% niższe u chorych leczonych inhibitorami pompy protonowej i 33% niższe u chorych leczonych antagonistami receptora H2.
Badacze zwracają uwagę na fakt, ze potrzeba dalszych badań, randomizowanych i prospektywnych, zanim wyniki znajdą odzwierciedlenie w zaleceniach. Podkreślają również, że pomimo zauważalnych różnic między czasem przeżycia całkowitego u chorych przyjmujących leki z obu grup, chorzy nie powinni dokonywać zmiany leczenia bez konsultacji z lekarzem. Dodatkowo antagoniści receptora H2 poprawiają przeżycie całkowite w nowotworach jamy ustnej w większym stopniu niż inhibitory pompy protonowej.
Dokonano retrospektywnej analizy danych 596 chorych na płaskonabłonkowego raka głowy i szyi leczonych od stycznia 2003 do listopada 2007 roku. W tej grupie chorych 191 (32%) stosowało jedynie inhibitory pompy protonowej, 83 (14%0 jedynie antagonistów receptora H2, a 136 (23%) leki obu grup.
11% chorych (68) leczono jedynie chirurgicznie, 5% (31) poddano radioterapii, natomiast u 13% (75) stosowano leczenie chirurgiczne i radioterapię, u 41% (246) radioterapię i chemioterapię, a u 30% (176) radioterapię, chemioterapię i leczenie chirurgiczne.
Jak wykazała analiza, przeżycie całkowite było istotnie dłuższe u chorych, u których stosowano atagonistów receptora H2 (p=0,0479), ale nie wykazano związku z żadnym konkretnym lekiem (cymetydyna, ranitydyna, famotydyna). Podobnie, przeżycie całkowite było istotnie dłuższe w grupie stosującej inhibitory pompy protonowej (p=0,0001). Dla tej grupy leków, przeżycie całkowite było istotnie dłuższe u chorych stosujących omeprazol (p=0,0008) i esomeprazol (p=0,001). Nie wykazano natomiast związku pomiedzy wydłużeniem czasu przeżycia a stosowaniem pantoprazolu (p=0,67).
Dodatkowo przeżycie całkowite było znacząco dłuższe u chorych stosujących obie grupy leków niż u chorych nieleczonych lekami zobojetniającymi (p<0,0001) lub leczonych jedynie antagonistą receptora H2.
Badacze zwracają uwagę na fakt, ze potrzeba dalszych badań, randomizowanych i prospektywnych, zanim wyniki znajdą odzwierciedlenie w zaleceniach. Podkreślają również, że pomimo zauważalnych różnic między czasem przeżycia całkowitego u chorych przyjmujących leki z obu grup, chorzy nie powinni dokonywać zmiany leczenia bez konsultacji z lekarzem. Dodatkowo antagoniści receptora H2 poprawiają przeżycie całkowite w nowotworach jamy ustnej w większym stopniu niż inhibitory pompy protonowej.
Dokonano retrospektywnej analizy danych 596 chorych na płaskonabłonkowego raka głowy i szyi leczonych od stycznia 2003 do listopada 2007 roku. W tej grupie chorych 191 (32%) stosowało jedynie inhibitory pompy protonowej, 83 (14%0 jedynie antagonistów receptora H2, a 136 (23%) leki obu grup.
11% chorych (68) leczono jedynie chirurgicznie, 5% (31) poddano radioterapii, natomiast u 13% (75) stosowano leczenie chirurgiczne i radioterapię, u 41% (246) radioterapię i chemioterapię, a u 30% (176) radioterapię, chemioterapię i leczenie chirurgiczne.
Jak wykazała analiza, przeżycie całkowite było istotnie dłuższe u chorych, u których stosowano atagonistów receptora H2 (p=0,0479), ale nie wykazano związku z żadnym konkretnym lekiem (cymetydyna, ranitydyna, famotydyna). Podobnie, przeżycie całkowite było istotnie dłuższe w grupie stosującej inhibitory pompy protonowej (p=0,0001). Dla tej grupy leków, przeżycie całkowite było istotnie dłuższe u chorych stosujących omeprazol (p=0,0008) i esomeprazol (p=0,001). Nie wykazano natomiast związku pomiedzy wydłużeniem czasu przeżycia a stosowaniem pantoprazolu (p=0,67).
Dodatkowo przeżycie całkowite było znacząco dłuższe u chorych stosujących obie grupy leków niż u chorych nieleczonych lekami zobojetniającymi (p<0,0001) lub leczonych jedynie antagonistą receptora H2.
