Lenalidomid w leczeniu podtrzymującym po przeszczepieniu szpiku poprawia przeżycie chorych na szpiczaka
Autor: Marta Koblańska
Data: 16.10.2017
Źródło: Journal of Clinical Oncology/KS
Wyniki meta-analizy, opublikowane w Journal of Clinical Oncology wskazują na statystycznie istotną poprawę przeżycia całkowitego u chorych na nowo rozpoznanego szpiczaka, otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem po autologicznym przeszczepieniu komórek macierzystych (autologous stem-cell transplantation, ASCT) w porównaniu z chorymi poddanymi jedynie obserwacji lub otrzymującymi placebo.
W analizie uwzględniono wyniki trzech badań klinicznych: Cancer and Leukemia Group B 100104, Gruppo Italiano Malattie Ematologiche dell’Adulto RV-MM-PI-209 oraz Intergroupe Francophone du Myelome 2005-02, w ktorych wykazano korzyści w zakresie przeżycia wolnego od progresji choroby (progression-free survival, PFS) u chorych otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem. W żadnym z tych badań nie wykazano jednak korzyści w zakresie przeżycia całkowitego.
Do meta-analizy wykorzystano dane 1208 chorych, uczestniczących w 3 badaniach klinicznych z randomizacją (w tym 605 otrzymujących leczenie podtrzymujące). Mediana PFS była dwa razy większa u chorych otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem w porównaniu z chorymi poddanymi jedynie obserwacji lub otrzymującymi placebo (52,8 miesiąca vs 23,5 miesiąca; współczynnik ryzyka [hazard ratio, HR], 0,48; 95% CI, 0,41–0,55), przy czym poprawę PFS wykazano we wszystkich 3 badaniach.
Po okresie obserwacji z medianą 79,5 miesiąca nadal żyło 64% chorych przydzielonych do grupy leczonej lenalidomidem i 54% chorych otrzymujących placebo lub poddanych jedynie obserwacji. U chorych otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem nie osiągnięto mediany przeżycia całkowitego, w porównaniu z 86 miesiącami w grupie placebo lub obserwacji (HR, 0,75; 95% CI, 0,63–0,90; p=0,001).
U chorych przydzielonych do grupy otrzymującej lenalidomid odnotowano większą skumulowaną częstość występowania drugich pierwotnych nowotworów przed progresją choroby w porównaniu z chorymi otrzymującymi placebo lub podanymi obserwacji, jednak odnotowano mniejszą skumulowaną częstość występowania progresji choroby, zgonów ogółem oraz zgonów z powodu szpiczaka. Ponadto czas do progresji choroby lub rozpoczęcia leczenia drugiej linii był statystycznie istotnie dłuższy w grupie leczonej lenalidomidem niż u chorych poddanych jedynie obserwacji lub otrzymujących placebo (HR, 0,51; 95% CI, 0,45–0,59; p <0,001).
Podkreślono też konieczność porównania kosztów leczenia podtrzymującego z kosztami krótszego przeżycia, szybszej progresji choroby i wcześniejszego wprowadzenia kolejnych linii leczenia, a także znaczenie wykrywania minimalnej choroby resztkowej (minimal residual disease, MRD) po ASCT.
Do meta-analizy wykorzystano dane 1208 chorych, uczestniczących w 3 badaniach klinicznych z randomizacją (w tym 605 otrzymujących leczenie podtrzymujące). Mediana PFS była dwa razy większa u chorych otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem w porównaniu z chorymi poddanymi jedynie obserwacji lub otrzymującymi placebo (52,8 miesiąca vs 23,5 miesiąca; współczynnik ryzyka [hazard ratio, HR], 0,48; 95% CI, 0,41–0,55), przy czym poprawę PFS wykazano we wszystkich 3 badaniach.
Po okresie obserwacji z medianą 79,5 miesiąca nadal żyło 64% chorych przydzielonych do grupy leczonej lenalidomidem i 54% chorych otrzymujących placebo lub poddanych jedynie obserwacji. U chorych otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem nie osiągnięto mediany przeżycia całkowitego, w porównaniu z 86 miesiącami w grupie placebo lub obserwacji (HR, 0,75; 95% CI, 0,63–0,90; p=0,001).
U chorych przydzielonych do grupy otrzymującej lenalidomid odnotowano większą skumulowaną częstość występowania drugich pierwotnych nowotworów przed progresją choroby w porównaniu z chorymi otrzymującymi placebo lub podanymi obserwacji, jednak odnotowano mniejszą skumulowaną częstość występowania progresji choroby, zgonów ogółem oraz zgonów z powodu szpiczaka. Ponadto czas do progresji choroby lub rozpoczęcia leczenia drugiej linii był statystycznie istotnie dłuższy w grupie leczonej lenalidomidem niż u chorych poddanych jedynie obserwacji lub otrzymujących placebo (HR, 0,51; 95% CI, 0,45–0,59; p <0,001).
Podkreślono też konieczność porównania kosztów leczenia podtrzymującego z kosztami krótszego przeżycia, szybszej progresji choroby i wcześniejszego wprowadzenia kolejnych linii leczenia, a także znaczenie wykrywania minimalnej choroby resztkowej (minimal residual disease, MRD) po ASCT.
