Lenwantynib z pembrolizumabem obiecującą opcją terapeutyczną dla chorych na raka endometrium
Autor: Marta Koblańska
Data: 15.04.2019
Źródło: Katarzyna Stencel/Lancet Oncology
W The Lancet Oncology ukazały się wyniki analizy pośredniej badania klinicznego 2. fazy oceniającego bezpieczeństwo i skuteczność leczenia lenwantynibem w skojarzeniu z pembrolizumabem chorych na zaawansowanego raka endometrium.
Lenwantynib jest wielokinazowym inhibitorem receptorów naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu (ang. vascular-endothelial growth factor receptor, VEGFR1, VEGFR2, VEGFR3) oraz innych receptorów kinaz tyrozynowych. Pembrolizumab jest przeciwciałem przeciwko PD-1 o umiarkowanej skuteczności w niewyselekcjonowanej populacji chorych na raka endometrium.
Do otwartego, jednoramiennego badania klinicznego 2. Fazy prowadzonego w 11 osrodkach w Stanach Zjednoczonych włączono 54 chore z rozpoznaniem przerzutowego raka endometrium (niewyselekcjonowane pod względem obecności lub braku niestabilności mikrosatelitarnej czy obecności lub braku ekspresji PD-L1). Wszystkie chore były w wieku powyżej 18 lat, w dobrym stanie sprawności (ECOG 0 lub 1) i otrzymywały wcześniej nie więcej niż dwie linie leczenia systemowego. Chore otrzymywały lenwantynib doustnie w dawce 20 mg/dobę oraz pembrolizumab w dawce 200 mg dożylnie co trzy tygodnie. Leczenie prowadzono do progresji choroby, nieakceptowalnej toksyczności bądź wycofania zgody na udział w badaniu.
Pierwszorzedowym punktem końcowym analizy pośredniej był odsetek chorych z obiektywną odpowiedzią na leczenie ocenianą według kryteriów irRECIST po 24 tygodniach terapii. Do analizy włączono 53 spośród 54 chorych. W chwili odcięcia danych mediana czasu obserwacji wynosiła 13,3 miesiąca. U 21 chorych (39,6%) stwierdzono obiektywną odpowiedź na leczenie po 24 tygodniach terapii.
Do poważnych zdarzeń niepożądanych związanych z leczeniem doszło u 16 chorych (30%) oraz odnotowano jeden zgon związany z leczeniem (krwawienie wewnątrzczaszkowe). Najczęściej raportowane zdarzenia niepożądane obejmowały nadciśnienie tętnicze (58%), zmęczenie (55%), biegunkę (51%) oraz niedoczynność tarczycy (47%). Najczęstsze działania niepożądane w stopniu 3. lub wyższym obejmowały nadciśnienie tętnicze oraz biegunkę. U pięciu chorych (9%) przerwano leczenie z uwagi na działania niepożądane związane z leczeniem.
Podsumowanie: lenwantynib z pembrolizumabem wykazują aktywność przeciwnowotworowa u chorych na zaawansowanego nawrotowego raka endometrium, a profil toksyczności jest podobny do wcześniej raportowanego dla lenwantytnibu i pembrolizumabu w monoterapii, z wyjątkiem zwiększonej częstości występowania niedoczynności tarczycy.
W chwili obecnej skojarzenie tych leków ocenianie jest w badaniu klinicznym 3. fazy.
Do otwartego, jednoramiennego badania klinicznego 2. Fazy prowadzonego w 11 osrodkach w Stanach Zjednoczonych włączono 54 chore z rozpoznaniem przerzutowego raka endometrium (niewyselekcjonowane pod względem obecności lub braku niestabilności mikrosatelitarnej czy obecności lub braku ekspresji PD-L1). Wszystkie chore były w wieku powyżej 18 lat, w dobrym stanie sprawności (ECOG 0 lub 1) i otrzymywały wcześniej nie więcej niż dwie linie leczenia systemowego. Chore otrzymywały lenwantynib doustnie w dawce 20 mg/dobę oraz pembrolizumab w dawce 200 mg dożylnie co trzy tygodnie. Leczenie prowadzono do progresji choroby, nieakceptowalnej toksyczności bądź wycofania zgody na udział w badaniu.
Pierwszorzedowym punktem końcowym analizy pośredniej był odsetek chorych z obiektywną odpowiedzią na leczenie ocenianą według kryteriów irRECIST po 24 tygodniach terapii. Do analizy włączono 53 spośród 54 chorych. W chwili odcięcia danych mediana czasu obserwacji wynosiła 13,3 miesiąca. U 21 chorych (39,6%) stwierdzono obiektywną odpowiedź na leczenie po 24 tygodniach terapii.
Do poważnych zdarzeń niepożądanych związanych z leczeniem doszło u 16 chorych (30%) oraz odnotowano jeden zgon związany z leczeniem (krwawienie wewnątrzczaszkowe). Najczęściej raportowane zdarzenia niepożądane obejmowały nadciśnienie tętnicze (58%), zmęczenie (55%), biegunkę (51%) oraz niedoczynność tarczycy (47%). Najczęstsze działania niepożądane w stopniu 3. lub wyższym obejmowały nadciśnienie tętnicze oraz biegunkę. U pięciu chorych (9%) przerwano leczenie z uwagi na działania niepożądane związane z leczeniem.
Podsumowanie: lenwantynib z pembrolizumabem wykazują aktywność przeciwnowotworowa u chorych na zaawansowanego nawrotowego raka endometrium, a profil toksyczności jest podobny do wcześniej raportowanego dla lenwantytnibu i pembrolizumabu w monoterapii, z wyjątkiem zwiększonej częstości występowania niedoczynności tarczycy.
W chwili obecnej skojarzenie tych leków ocenianie jest w badaniu klinicznym 3. fazy.
