Monitorowanie kardiologiczne podczas chemioterapii opartej na trastuzumabie u starszych chorych na raka piersi

Ogromna większość kobiet miała suboptymalną kontrolę kardiologiczną w trakcie leczenia trastuzumabem. Czynniki wpływające na jakość monitoringu są głównie zależne od lekarza prowadzącego.

Trastuzumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciwko pozakomórkowej domenie receptora HER2. Chore na raka piersi leczone trastuzumabem wymagają szczególnej czujności ze względu na możliwe powikłania kardiologiczne. Kardiotoksyczność dotyczy przede wszystkim obniżenia lewokomorowej frakcji wyrzutowej (3,5% do 19% chorych) oraz występowania zastoinowej niewydolności serca (CHF – congestive heart failure) (0,8% do 5,1% chorych). Wyższy odsetek tego rodzaju powikłań występuje w populacji starszych kobiet. Do monitorowania chorych leczonych trastuzumabem wykorzystuje się badanie echokardiograficzne lub wentrykulografię radioizotopową. Wg NCCN badania przeprowadza się przed leczeniem, a następnie po 3, 6 i 9 miesiącach. Prezentowane badanie ma odpowiedzieć jaki sposób monitorowania jest właściwy, szczególnie w populacji starszych kobiet.
Do badania włączono 2203 chorych na raka piersi w I do III stopniu zaawansowania i w wieku powyżej 66 roku życia. Średni wiek badanych wyniósł 72 lata. Wszystkie chore otrzymywały leczenie uzupełniające trastuzumabem pomiędzy 2005 i 2009 rokiem. Na podstawie baz danych oceniano choroby współwystępujące, monitorowanie kardiologiczne oraz zapisywane leki. Odpowiednia ocena kardiologiczna przed rozpoczęciem leczenia została wykonana u 1734 chorych (78,8%). 1502 chore (68,2%) miało wykonane badanie kardiologiczne w ciągu pierwszych 4 miesięcy leczenia trastuzumabem. 939 chorych (42,6%) miało wykonywane badania kardiologiczne raz na 4 miesiące przez cały okres leczenia. Zaledwie 730 chorych (36%) było monitorowanych zgodnie z zaleceniami. Z gorszym monitorowaniem wiązał się przede wszystkim starszy wiek (p<0,001). A odpowiednia kontrola występowała częściej u chorych leczonych antracyklinami i tych zdiagnozowanych w późniejszym roku. Właściwą kontrole prowadzili głównie lekarze, którzy uzyskali dyplom po 1990 roku oraz lekarze płci żeńskiej. Wiązała się ona również z rokiem, w którym zdiagnozowano nowotwór (w późniejszych latach częściej prowadzono monitoring zgodnie z zaleceniami). Wcześniej rozpoznane choroby kardiologiczne nie miały wpływu na jakość kontroli.