Mutacja TP53 związana z poprawą przeżycia u chorych na mięsaki tkanek miękkich?
Autor: Aleksandra Lang
Data: 21.01.2016
Źródło: Annals of Oncology/AL
Według najnowszych badań, obecność mutacji TP53 związana jest z poprawą w zakresie przeżycia u chorych na zaawansowanego mięsaka tkanek miękkich (ang. soft-tissue sarcoma, STS) leczonych inhibitorami receptora naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu (ang. vascular endothelial growth factor receptor, VEGFR) takimi jak pazopanib.
Autorzy badania twierdzą, że chorzy, u których wykryto mutację w genie TP53 mogą odpowiadać lepiej na inhibitory VEGFR, takie jak pazopanib niż chorzy, u których mutacji nie wykryto (TP53-wild-type).
W badaniach przedklinicznych komórki, które utraciły funkcię p53 produkowały istotnie więcej VEGF (naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu), co przyczyniało się do nasilenia angiogenezy i wzrostu guza. Badanie obejmowało analizę retrospektywną danych 19 chorych na zaawansowanego mięsaka tkanek miękkich leczonych pazopanibem (18 chorych) lub sunitynibem (jeden chory), u których przeprowadzono analizy molekularne metodą sekwencjonowania. Spośród badanej grupy 11 chorych otrzymywało wcześniej chemioterapię opartą na doksorubicynie. Badacze wykryli w analizowanej grupie ogólnie 233 mutacje, z czego mutacja TP53 występowała najczęściej (10 spośród 19 chorych, 53%). Jedyną inną mutacją obecną w ponad 20% przypadków była mutacja Rb1, wykryta u 6 spośród 19 chorych (32%).
U chorych z obecnością mutacji TP53 wykazano wydłużenie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) w porównaniu do chorych bez obecności mutacji. PFS wynosił odpowiednio 208 dni i 208 dni (HR dla progresji 0,38; 95% CI 0,09-0,83; p=0,036)
Badacze zauważyli odwrotną tendencję u chorych z obecnością mutacji Rb1, jednak nie osiągnęło to istotności statystycznej. Badanie miało również swoje istotne ograniczenia, takie jak mała liczebność próby i fakt, że była to analiza retrospektywna. Jednak zaobserwowane wydłużenia czasu wolnego od progresji choroby u chorych z obecnością mutacji w genie TP53 leczonych inhibitorami VEGFR jest istotnym dowodem ich skuteczności w tej grupie. W celu potwierdzenia tych danych należy przeprowadzić dalsze większe badania kliniczne.
W badaniach przedklinicznych komórki, które utraciły funkcię p53 produkowały istotnie więcej VEGF (naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu), co przyczyniało się do nasilenia angiogenezy i wzrostu guza. Badanie obejmowało analizę retrospektywną danych 19 chorych na zaawansowanego mięsaka tkanek miękkich leczonych pazopanibem (18 chorych) lub sunitynibem (jeden chory), u których przeprowadzono analizy molekularne metodą sekwencjonowania. Spośród badanej grupy 11 chorych otrzymywało wcześniej chemioterapię opartą na doksorubicynie. Badacze wykryli w analizowanej grupie ogólnie 233 mutacje, z czego mutacja TP53 występowała najczęściej (10 spośród 19 chorych, 53%). Jedyną inną mutacją obecną w ponad 20% przypadków była mutacja Rb1, wykryta u 6 spośród 19 chorych (32%).
U chorych z obecnością mutacji TP53 wykazano wydłużenie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) w porównaniu do chorych bez obecności mutacji. PFS wynosił odpowiednio 208 dni i 208 dni (HR dla progresji 0,38; 95% CI 0,09-0,83; p=0,036)
Badacze zauważyli odwrotną tendencję u chorych z obecnością mutacji Rb1, jednak nie osiągnęło to istotności statystycznej. Badanie miało również swoje istotne ograniczenia, takie jak mała liczebność próby i fakt, że była to analiza retrospektywna. Jednak zaobserwowane wydłużenia czasu wolnego od progresji choroby u chorych z obecnością mutacji w genie TP53 leczonych inhibitorami VEGFR jest istotnym dowodem ich skuteczności w tej grupie. W celu potwierdzenia tych danych należy przeprowadzić dalsze większe badania kliniczne.
