Nowa era w leczeniu chorych na NDRP w IV stadium?
Autor: Marta Koblańska
Data: 13.09.2017
Źródło: ASCO 2017/KS
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
American Society of Clinical Oncology (ASCO) opublikowała nowe wytyczne, precyzujące rolę immunoterapii w leczeniu chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP). Uaktualniona wersja obejmuje także nowe zalecenia dotyczące stosowania leków ukierunkowanych molekularnie u chorych ze zmianami w genach EGFR, ALK i ROS1.
Ostatnio opublikowane wytyczne ASCO dotyczące leczenia systemowego chorych na NDRP w IV stadium pochodzą z 2015 roku. W trakcie przygotowywania obecnego uaktualnienia grupa ekspertów z różnych obszarów medycyny dokonała przeglądu piśmiennictwa opublikowanego w okresie od lutego 2014 roku do grudnia 2016 roku. Nowe zalecenia opracowano w oparciu o 14 kontrolowanych badań klinicznych z randomizacją, a także badań wcześniejszych faz.
Zgodnie z najnowszymi zaleceniami, chorym z niewielką ekspresją PD-L1 należy zaproponować w pierwszej linii leczenia standardową chemioterapię. Pembrolizumab w monoterapii zalecany jest u chorych z wysoką ekspresją PD-L1. Nie zaleca się stosowania innych inhibitorów immunologicznego punktu kontrolnego, skojarzenia kilku leków z tej grupy, a także ich skojarzenia z chemioterapią.
Zalecenia dotyczące stosowania leków ukierunkowanych molekularnie w pierwszej linii u chorych z obecnością mutacji w genie EGFR czy też rearanżacji w genie ALK lub ROS1 pozostały niezmienione w stosunku do wytycznych z 2015 roku.
W leczeniu drugiej linii chorych z wysoką ekspresją PD-L1, nieotrzymujących wcześniej immunoterapii należy stosować niwolumab, pembrolizumab lub atezolizumab w monoterapii. Jednak u chorych z niewielką lub nieznaną ekspresją PD-L1 należy stosować niwolumab, atezolizumab lub chemioterapię. Nie zaleca się stosowania innych inhibitorów immunologicznego punktu kontrolnego, skojarzenia kilku leków z tej grupy, a także ich skojarzenia z chemioterapią.
U chorych z obecnością mutacji aktywujących w genie EGFR i z progresją choroby po leczeniu pierwszej linii lekami ukierunkowanymi molekularnie na EGFR zaleca się stosowanie osymertynibu w przypadku obecności mutacji T790M. U chorych bez tej mutacji zaleca się jednak chemioterapię.
U chorych z rearanżacją w genie ROS1 można zastosować kryzotynib, o ile wcześniej chorzy nie otrzymywali tego leku; w tym wypadku zaleca się chemioterapię. Autorzy podkreślili, żebrak danych, wskazujących jednoznacznie za lub przeciwko stosowaniu immunoterapii w trzeciej linii leczenia.
W opinii autorów najważniejszy wniosek dotyczy znaczenia określenia dokładnej charakterystyki molekularnej NDRP u każdego chorego. Tylko to pozwalana optymalne wykorzystanie różnych form leczenia systemowego, obejmujących chemioterapię, leki ukierunkowane molekularnie oraz immunoterapię.
Zgodnie z najnowszymi zaleceniami, chorym z niewielką ekspresją PD-L1 należy zaproponować w pierwszej linii leczenia standardową chemioterapię. Pembrolizumab w monoterapii zalecany jest u chorych z wysoką ekspresją PD-L1. Nie zaleca się stosowania innych inhibitorów immunologicznego punktu kontrolnego, skojarzenia kilku leków z tej grupy, a także ich skojarzenia z chemioterapią.
Zalecenia dotyczące stosowania leków ukierunkowanych molekularnie w pierwszej linii u chorych z obecnością mutacji w genie EGFR czy też rearanżacji w genie ALK lub ROS1 pozostały niezmienione w stosunku do wytycznych z 2015 roku.
W leczeniu drugiej linii chorych z wysoką ekspresją PD-L1, nieotrzymujących wcześniej immunoterapii należy stosować niwolumab, pembrolizumab lub atezolizumab w monoterapii. Jednak u chorych z niewielką lub nieznaną ekspresją PD-L1 należy stosować niwolumab, atezolizumab lub chemioterapię. Nie zaleca się stosowania innych inhibitorów immunologicznego punktu kontrolnego, skojarzenia kilku leków z tej grupy, a także ich skojarzenia z chemioterapią.
U chorych z obecnością mutacji aktywujących w genie EGFR i z progresją choroby po leczeniu pierwszej linii lekami ukierunkowanymi molekularnie na EGFR zaleca się stosowanie osymertynibu w przypadku obecności mutacji T790M. U chorych bez tej mutacji zaleca się jednak chemioterapię.
U chorych z rearanżacją w genie ROS1 można zastosować kryzotynib, o ile wcześniej chorzy nie otrzymywali tego leku; w tym wypadku zaleca się chemioterapię. Autorzy podkreślili, żebrak danych, wskazujących jednoznacznie za lub przeciwko stosowaniu immunoterapii w trzeciej linii leczenia.
W opinii autorów najważniejszy wniosek dotyczy znaczenia określenia dokładnej charakterystyki molekularnej NDRP u każdego chorego. Tylko to pozwalana optymalne wykorzystanie różnych form leczenia systemowego, obejmujących chemioterapię, leki ukierunkowane molekularnie oraz immunoterapię.
