Nowe nadzieje w leczeniu HER2+ raka piersi
Autor: Aleksandra Lang
Data: 27.04.2016
Źródło: Opublikowano online na stronie internetowej Annals of Oncology/AL
Zgodnie z wynikami badania klinicznego fazy 1b/2a skojarzenie trastuzumabu emtansyny z docetakselem z lub bez pertuzumabu wykazuje obiecującą skuteczność u chorych na HER2-dodatniego miejscowo zaawansowanego (ang. locally advanced breast cancer, LABC) lub przerzutowego (ang. metastatic breast cancer, MBC) raka piersi. Wiele chorych wymaga jednak redukcji dawki z uwagi na toksyczność. Wyniki badania opublikowano na stronie internetowej Annals of Oncology.
Trastuzumab emtansyna (T-DM1) jest konjugatem lek-przeciwciało, który wykazuje znaczne korzyści w zakresie przeżycia w 3. fazie badania klinicznego, do którego włączano chore na HER2-dodatniego przerzutowego raka piersi. W badaniach przedklinicznych T-DM1 wykazuje zwiększoną aktywność w skojarzeniu z docetakselem lub pertuzumabem. W nowym badaniu po raz pierwszy oceniano skuteczność i bezpieczeństwo leczenia T-DM1w skojarzeniu z docetakselem i pertuzumabem.W pierwszej części badania u 21 chorych na MBC stosowano T-DM1 łącznie z docetakselem w celu określenia maksymalnej tolerowanej dawki T-DM1 (3,6 mg/kg). Następnie chore włączono do drugiej części badania – fazy 1b, a następnie do fazy 2a włączono 52 chore na LABC i dodatkowo cztery chore na MBC.
Spośród 73 chorych na LABC, 40 otrzymywało T-DM1 w skojarzeniu z docetakselem, a u 33 chorych stosowano oba leki łącznie z pertuzumabem.
U 25 chorych na MBC odsetek odpowiedzi obiektywnych (ang. objective response rate, ORR) wynosił 80%, z jedną całkowita odpowiedzią oraz 19 częściowymi odpowiedziami na leczenie. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) u tych chorych wynosił 13,8 miesiąca. U chorych na LABC odsetek patologicznych odpowiedzi całkowitych wyniósł 60,3% i był podobny u chorych otrzymujących dwa leki (60%) jak i ich skojarzenie z pertuzumabem (60,6%). U chorych, w których guzie nie stwierdzano ekspresji receptorów estrogenowych (ER)/progesteronowych (PR) wykazano znacząco więcej całkowitych odpowiedzi patologicznych na leczenie w porównaniu do chorych z ekspresją ER i PR w guzie (odpowiednio 74,2% vs 48,7%).
U prawie połowy zarówno chorych na MBC (48%) jak i chorych na LABC (47%) stwierdzono działania niepożądane, które wymagały redukcji dawki.
U chorych na MBC najczęstsze działania niepożądane obejmowały neutropenię (76%), zmęczenie (72%) oraz małopłytkowość (64%), natomiast u chorych na LABC natomiast były to zmęczenie (62%), krwawienia z nosa (55%), zapalenie śluzówek (49%).
Badacze podkreślają, że toksyczność schematu dwulekowego, jak i skojarzenia z pertuzumabem była podobna.
Badanie wskazuje, że T-DM1 może być kojarzony z docetakselem oraz być stosowany z/bez pertuzumabu. Badacze podkreślają też, że kojarzenie T-DM1 z innymi lekami może być skuteczne w tych nowotworach, które nie odpowiadają na leczenie T-DM1 w monoterapii.
Spośród 73 chorych na LABC, 40 otrzymywało T-DM1 w skojarzeniu z docetakselem, a u 33 chorych stosowano oba leki łącznie z pertuzumabem.
U 25 chorych na MBC odsetek odpowiedzi obiektywnych (ang. objective response rate, ORR) wynosił 80%, z jedną całkowita odpowiedzią oraz 19 częściowymi odpowiedziami na leczenie. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) u tych chorych wynosił 13,8 miesiąca. U chorych na LABC odsetek patologicznych odpowiedzi całkowitych wyniósł 60,3% i był podobny u chorych otrzymujących dwa leki (60%) jak i ich skojarzenie z pertuzumabem (60,6%). U chorych, w których guzie nie stwierdzano ekspresji receptorów estrogenowych (ER)/progesteronowych (PR) wykazano znacząco więcej całkowitych odpowiedzi patologicznych na leczenie w porównaniu do chorych z ekspresją ER i PR w guzie (odpowiednio 74,2% vs 48,7%).
U prawie połowy zarówno chorych na MBC (48%) jak i chorych na LABC (47%) stwierdzono działania niepożądane, które wymagały redukcji dawki.
U chorych na MBC najczęstsze działania niepożądane obejmowały neutropenię (76%), zmęczenie (72%) oraz małopłytkowość (64%), natomiast u chorych na LABC natomiast były to zmęczenie (62%), krwawienia z nosa (55%), zapalenie śluzówek (49%).
Badacze podkreślają, że toksyczność schematu dwulekowego, jak i skojarzenia z pertuzumabem była podobna.
Badanie wskazuje, że T-DM1 może być kojarzony z docetakselem oraz być stosowany z/bez pertuzumabu. Badacze podkreślają też, że kojarzenie T-DM1 z innymi lekami może być skuteczne w tych nowotworach, które nie odpowiadają na leczenie T-DM1 w monoterapii.
