Od czego zależą działania niepożądane po leczeniu lapatynibem u kobiet chorych na raka piersi?
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 23.12.2013
Źródło: Azim HA et al. „Pattern of Rash, Diarrhea, and Hepatic Toxicities Secondary to Lapatinib and Their Association With Age and Response to Neoadjuvant Therapy: Analysis From the NeoALTTO Trial.” J Clin Oncol 31:4504-4511.
| Tagi: | lapatynib |
Lapatynib jest inhibitorem kinazy tyrozynowej wykazującym szczególną aktywność wobec receptorów EGFR (epithelial growth factor receptor) HER1 i HER2. Wśród działań niepożądanych występują wysypka skórna, biegunka oraz toksyczność wątroby. Są to objawy charakterystyczne dla wszystkich inhibitorów kinazy tyrozynowej. We wcześniejszych badaniach analizowano toksyczność lapatynibu u chorych na przerzutowego raka piersi w kolejnych liniach leczenia. Na łamach Journal of Clinical Oncology zaprezentowano analizę objawów niepożądanych u kobiet chorych na raka piersi otrzymujących lapatynib w leczeniu neoadjuwantowym.
W badaniu NeoALLTO (Neoadjuvant Lapatinib and/or Trastuzumab Treatment Optimisation) oceniano skuteczność monoterapii lapatynibem, trastuzumabem i ich połączenia w leczeniu neoadjuwantowym kobiet chorych na raka piersi z nadekspresją HER2. 455 chorych zrandomizowano do grupy otrzymującej lapatynib 1500 mg dziennie (ramię A, n=154), trastuzumab (ramię B, n=149) i trastuzumab z lapatynibem w dawce 1000 mg dziennie (ramię C, n=152) przez 6 tygodni. Następnie chore otrzymywały przez 12 tygodni paklitaksel w dawce 80 mg/m2 1 raz w tygodniu. Po zabiegu operacyjnym podano 3 kursy chemioterapii uzupełniającej wg schematu FEC (5-fluorouracyl, epirubicyna, cyklofosfamid) i kontynuowano terapię anty-HER2 wg zastosowanego wcześniej schematu neoadjuwantowego do pełnego 1 roku terapii.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania była całkowita odpowiedź patologiczna (pCR), która w ramieniu A wyniosła 24,7%, w ramieniu B 29,5%, a w ramieniu C 51,3%. W ramionach badania, w których zastosowano lapatynib stwierdzono znamiennie większą częstość występowania wysypki skórnej, biegunki i objawów toksyczności wątroby (definiowanych jako wzrost poziomu enzymów wątrobowych, fosfatazy alkalicznej lub/i bilirubiny).
W ramionach badania, w których chorzy otrzymywali lapatynib wykazano, że wysypka skórna występowała częściej u chorych do 50rż (74,4% vs 47,9%, p<0,0001), ale u 90% kobiet była w stopniu 1 lub 2. Ponadto, konieczność przerwania leczenia lub redukcji dawki lapatynibu wynikająca z wystąpienia wysypki nie zależała od wieku chorych. Nie stwierdzono zależności pomiędzy wiekiem kobiet otrzymujących lapatynib a występowaniem biegunki lub objawów toksyczności wątroby. Biegunka wystąpiła u 78,8% leczonych, a wspomniane objawy hepatotoksyczności wystąpiły u 41,2% chorych, z czego u 1/3 wystąpiły w stopniu 3 lub 4. Średni czas pojawienia się wysypki i biegunki wyniósł około 2 tygodni, natomiast objawy hepatotoksyczności pojawiały się średnio po 6,8 tygodniach, a więc już po rozpoczęciu podawania paklitakselu.
Redukcja dawki lapatynibu pozostała bez wpływu na pCR, jednakże chore, które przerwały leczenie miały niższy odsetek pCR niż te, które je ukończyły (28.3% v 43.5%). Większą szansę na uzyskanie pCR miały chore, u których wysypka pojawiła się wcześniej (przed rozpoczęciem podawania paklitakselu), jednakże dotyczy to tylko kobiet powyżej 50rż (p=0,01). Nie stwierdzono podobnej zależności w przypadku biegunki lub hepatotoksyczności.
W literaturze donoszono o związku pomiędzy wystąpieniem reakcji skórnych a wyższą skutecznością leczenia inhibitorami kinazy tyrozynowej w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca oraz nowotworów głowy i szyi. W przypadku lapatynibu występowanie wysypki skórnej wydaje się być związane jedynie z wiekiem leczonych kobiet.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania była całkowita odpowiedź patologiczna (pCR), która w ramieniu A wyniosła 24,7%, w ramieniu B 29,5%, a w ramieniu C 51,3%. W ramionach badania, w których zastosowano lapatynib stwierdzono znamiennie większą częstość występowania wysypki skórnej, biegunki i objawów toksyczności wątroby (definiowanych jako wzrost poziomu enzymów wątrobowych, fosfatazy alkalicznej lub/i bilirubiny).
W ramionach badania, w których chorzy otrzymywali lapatynib wykazano, że wysypka skórna występowała częściej u chorych do 50rż (74,4% vs 47,9%, p<0,0001), ale u 90% kobiet była w stopniu 1 lub 2. Ponadto, konieczność przerwania leczenia lub redukcji dawki lapatynibu wynikająca z wystąpienia wysypki nie zależała od wieku chorych. Nie stwierdzono zależności pomiędzy wiekiem kobiet otrzymujących lapatynib a występowaniem biegunki lub objawów toksyczności wątroby. Biegunka wystąpiła u 78,8% leczonych, a wspomniane objawy hepatotoksyczności wystąpiły u 41,2% chorych, z czego u 1/3 wystąpiły w stopniu 3 lub 4. Średni czas pojawienia się wysypki i biegunki wyniósł około 2 tygodni, natomiast objawy hepatotoksyczności pojawiały się średnio po 6,8 tygodniach, a więc już po rozpoczęciu podawania paklitakselu.
Redukcja dawki lapatynibu pozostała bez wpływu na pCR, jednakże chore, które przerwały leczenie miały niższy odsetek pCR niż te, które je ukończyły (28.3% v 43.5%). Większą szansę na uzyskanie pCR miały chore, u których wysypka pojawiła się wcześniej (przed rozpoczęciem podawania paklitakselu), jednakże dotyczy to tylko kobiet powyżej 50rż (p=0,01). Nie stwierdzono podobnej zależności w przypadku biegunki lub hepatotoksyczności.
W literaturze donoszono o związku pomiędzy wystąpieniem reakcji skórnych a wyższą skutecznością leczenia inhibitorami kinazy tyrozynowej w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca oraz nowotworów głowy i szyi. W przypadku lapatynibu występowanie wysypki skórnej wydaje się być związane jedynie z wiekiem leczonych kobiet.
