Olaparib u pacjentów z BRCA-dodatnim rakiem trzustki

Częstość występowania przewodowego raka trzustki w krajach rozwiniętych rośnie. Za taki stan rzeczy w dużej mierze odpowiada rozpowszechnienie czynników ryzyka zachorowania, takich jak spożywanie alkoholu, palenie papierosów i otyłość. Mimo intensywnych badań nad leczeniem nowotworu wskaźnik przeżyć 5-letnich wynosi około 2%.

O tym, jak trudną do wyleczenia chorobą jest rak trzustki świadczy fakt, że jest on 14. co do częstości występowania nowotworem na świecie i 7. przyczyną zgonów. Bardzo długi okres asymptomatyczny w większości przypadków uniemożliwia postawienie wczesnego rozpoznania, dającego szansę na wyleczenie. Przeprowadzono wieloośrodkowe, randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą, do którego zakwalifikowano 154 pacjentów z przerzutowym rakiem trzustki, z obecnością mutacji BRCA1 i/lub BRCA2 oraz bez progresji choroby po pierwszorzutowym leczeniu pochodnymi platyny. Chorych przydzielono w stosunku 3:2 do otrzymywania olaparibu (300mg dwa razy na dobę) lub placebo. Mediana czasu przeżycia wolnego od progresji była istotnie dłuższa w grupie badawczej niż w grupie placebo (7,4 versus 3,8 miesiąca; p=0,004), jednak częściowa (w 46%) analiza całkowitego czasu przeżycia nie wykazała różnicy między grupami (18,9 versus 18,1 miesiąca; p=0,68). Podobnie nie odnotowano różnic w zakresie deklarowanej jakości życia. Częstość występowania działań niepożądanych stopnia 3. lub wyższego wynosiła 40% w grupie olaparibu i 23% w grupie placebo.

Zastosowanie olaparibu przyniosło zatem korzyść w zakresie wydłużenia przeżycia wolnego od progresji, jednak nie uzyskano wydłużenia przeżycia całkowitego, a jakość życia pacjentów nie uległa poprawie. Rak trzustki wciąż trudny do doścignięcia przez postęp współczesnej medycyny.