Opis przypadku: spontaniczna regresja niedrobnokomórkowego raka płuca po biopsji węzła chłonnego śródpiersia
Autor: Andrzej Kordas
Data: 30.10.2015
Źródło: Spontaneous regression of non-small cell lung cancer after biopsy of a mediastinal lymph node metastasis: a case report; Alberto Lopez-Pastorini et al.; Journal of Medical Case Reports 2015, 9:217 doi:10.1186/s13256-015-0702-9
Do szpitala przyjęty został 76-letni mężczyzna z nasilającymi się od dwóch miesięcy trudnościami w oddychaniu. W wykonanej tomografii komputerowej klatki piersiowej uwidoczniono owalną masę guzowatą w obrębie górnego płata prawego płuca, przylegającą do opłucnej, o wymiarach 6 × 5 × 3cm. Dodatkowo zaobserwowano powiększone węzły chłonne przytchawicze po stronie prawej.
Pacjent podawał aktualne palenie tytoniu (w wywiadzie 50-paczkolat), chorował na nadciśnienie tętnicze oraz dyslipidemię, z powodu których od dwóch lat stosował ACEI oraz statynę. Przeprowadzone badanie przedmiotowe oraz badania laboratoryjne nie wykazały nieprawidłowości.
Zadecydowano o wykonaniu biopsji powiększonych węzłów chłonnych śródpiersia. W uzyskanym materiale potwierdzono obecność komórek przerzutowych słabo zróżnicowanego niedrobnokomórkowego raka płuca w przytchawiczych węzłach chłonnych. Immunohistochemicznie uzyskano reakcję dodatnią w kierunku cytokeratyny (CK) 7 oraz ujemne w kierunku TTF1, CK5/6, p63 oraz napsyny. Komórki nowotworowe nie wykazywały ponadto ekspresji CD56, chromograniny oraz synaptofizyny. Na podstawie powyższych badań rozpoznano wielkokomórkowego raka płuca.
W wykonanej scyntygrafii kośćca, tomografii komputerowej jamy brzusznej, rezonansie magnetycznym głowy nie uwidoczniono przerzutów odległych. Ostatecznie rozpoznano wielkokomórkowego raka płuca w stadium zaawansowania IIIA (T2bN2M0), w związku z czym zaplanowano leczenie chemioradioterapią neoadjuwantową.
Jednakże w tomografii komputerowej wykonanej przed rozpoczęciem leczenia, a 2 tygodnie po mediastinoskopii wykazano zmniejszenie się zarówno masy guzowatej w obrębie płata górnego prawego płuca jak i węzłów chłonnych śródpiersia. W badaniu histopatologicznym uwidoczniono cechy martwicy bez możliwości potwierdzenia obecności w materiale komórek nowotworowych. Zadecydowano o ponownej ocenie pierwotnego materiału z mediastinoskopii przez innego patomorfologa, który potwierdził rozpoznanie niedrobnokomórkowego raka płuca.
Co więcej, powtarzane następnie badania tomografii komputerowej uwidaczniały dalszą regresję guza płuca oraz zmniejszenie wymiarów węzłów chłonnych śródpiersia. Po rozmowie z pacjentem, zadecydowano o odroczeniu chemioradioterapii i dalszej obserwacji guza, za pomocą wykonywanej raz do roku tomografii komputerowej klatki piersiowej.
Po roku od podjęcia tej decyzji, w badaniu TK klatki piersiowej uwidoczniono prawie całkowity zanik guza w obrębie płata górnego prawego płuca oraz prawidłowych rozmiarów węzły chłonne śródpiersia. Do dziś dnia u pacjenta nie zastosowano leczenia przeciwnowotworowego, a w trakcie 7-letniej obserwacji nie obserwowano wznowy raka płuca.
Zadecydowano o wykonaniu biopsji powiększonych węzłów chłonnych śródpiersia. W uzyskanym materiale potwierdzono obecność komórek przerzutowych słabo zróżnicowanego niedrobnokomórkowego raka płuca w przytchawiczych węzłach chłonnych. Immunohistochemicznie uzyskano reakcję dodatnią w kierunku cytokeratyny (CK) 7 oraz ujemne w kierunku TTF1, CK5/6, p63 oraz napsyny. Komórki nowotworowe nie wykazywały ponadto ekspresji CD56, chromograniny oraz synaptofizyny. Na podstawie powyższych badań rozpoznano wielkokomórkowego raka płuca.
W wykonanej scyntygrafii kośćca, tomografii komputerowej jamy brzusznej, rezonansie magnetycznym głowy nie uwidoczniono przerzutów odległych. Ostatecznie rozpoznano wielkokomórkowego raka płuca w stadium zaawansowania IIIA (T2bN2M0), w związku z czym zaplanowano leczenie chemioradioterapią neoadjuwantową.
Jednakże w tomografii komputerowej wykonanej przed rozpoczęciem leczenia, a 2 tygodnie po mediastinoskopii wykazano zmniejszenie się zarówno masy guzowatej w obrębie płata górnego prawego płuca jak i węzłów chłonnych śródpiersia. W badaniu histopatologicznym uwidoczniono cechy martwicy bez możliwości potwierdzenia obecności w materiale komórek nowotworowych. Zadecydowano o ponownej ocenie pierwotnego materiału z mediastinoskopii przez innego patomorfologa, który potwierdził rozpoznanie niedrobnokomórkowego raka płuca.
Co więcej, powtarzane następnie badania tomografii komputerowej uwidaczniały dalszą regresję guza płuca oraz zmniejszenie wymiarów węzłów chłonnych śródpiersia. Po rozmowie z pacjentem, zadecydowano o odroczeniu chemioradioterapii i dalszej obserwacji guza, za pomocą wykonywanej raz do roku tomografii komputerowej klatki piersiowej.
Po roku od podjęcia tej decyzji, w badaniu TK klatki piersiowej uwidoczniono prawie całkowity zanik guza w obrębie płata górnego prawego płuca oraz prawidłowych rozmiarów węzły chłonne śródpiersia. Do dziś dnia u pacjenta nie zastosowano leczenia przeciwnowotworowego, a w trakcie 7-letniej obserwacji nie obserwowano wznowy raka płuca.
