Pembrolizumab lub placebo oraz etopozyd i platyna jako terapia pierwszej linii, w rozległym drobnokomórkowym raku płuca
Przedstawiamy wyniki randomizowanego, podwójnie zaślepionego badania III fazy KEYNOTE-604, w którym porównywano pembrolizumab z etopozydem i platyną (EP) z placebo i EP u pacjentów z wcześniej nieleczonym SCLC w stadium rozległym.
Zakwalifikowanych pacjentów przydzielono losowo w stosunku 1:1 do stosowania pembrolizumabu 200 mg raz na 3 tygodnie lub placebo z solą fizjologiczną przez maksymalnie 35 cykli plus 4 cykle EP. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były przeżycie bez progresji choroby (PFS; RECIST wersja 1.1, zaślepiony przegląd centralny) i przeżycie całkowite (OS) w populacji z zamiarem leczenia. Odsetek obiektywnych odpowiedzi (ORR) i czas trwania odpowiedzi były drugorzędowymi punktami końcowymi. Wstępnie określone granice skuteczności były jednostronne P = 0,0048 dla PFS i 0,0128 dla OS.
Spośród 453 uczestników 228 zostało losowo przydzielonych do grupy pembrolizumab plus EP, a 225 do placebo plus EP. Pembrolizumab plus EP znacząco poprawił PFS (współczynnik ryzyka [HR] 0,75; 95% CI 0,61 do 0,91; P = 0,0023). Szacunkowe dane dotyczące dwunastomiesięcznego PFS wyniosły 13,6% dla pembrolizumabu plus EP i 3,1% dla placebo plus EP. Chociaż pembrolizumab plus EP wydłużał OS, próg istotności nie został osiągnięty (HR, 0,80; 95% CI, 0,64 do 0,98; P = 0,0164).
Szacunki dotyczące dwudziestoczteromiesięcznego przeżycia całkowitego wyniosły odpowiednio 22,5% i 11,2%. Odsetek obiektywnych odpowiedzi wyniósł 70,6% w grupie pembrolizumab plus EP i 61,8% w grupie placebo plus EP; szacunkowy odsetek respondentów pozostających w odpowiedzi po 12 miesiącach wynosił odpowiednio 19,3% i 3,3%. W grupach pembrolizumab plus EP i placebo plus EP, odpowiednio, zdarzenia niepożądane z jakiejkolwiek przyczyny były stopnia 3-4 w 76,7% i 74,9%, stopnia 5 w 6,3% i 5,4% i prowadziły do przerwania leczenia w 14,8% i 6,3%.
Pembrolizumab plus EP znacząco poprawił przeżycie bez progresji choroby w porównaniu z placebo i EP jako terapią pierwszej linii u pacjentów z rozległym drobnokomórkowym rakiem płuca. Nie zaobserwowano nieoczekiwanych działań toksycznych w przypadku pembrolizumabu plus EP. Dane te potwierdzają korzyści płynące ze stosowania pembrolizumabu w rozległym drobnokomórkowym raku płuca.
Spośród 453 uczestników 228 zostało losowo przydzielonych do grupy pembrolizumab plus EP, a 225 do placebo plus EP. Pembrolizumab plus EP znacząco poprawił PFS (współczynnik ryzyka [HR] 0,75; 95% CI 0,61 do 0,91; P = 0,0023). Szacunkowe dane dotyczące dwunastomiesięcznego PFS wyniosły 13,6% dla pembrolizumabu plus EP i 3,1% dla placebo plus EP. Chociaż pembrolizumab plus EP wydłużał OS, próg istotności nie został osiągnięty (HR, 0,80; 95% CI, 0,64 do 0,98; P = 0,0164).
Szacunki dotyczące dwudziestoczteromiesięcznego przeżycia całkowitego wyniosły odpowiednio 22,5% i 11,2%. Odsetek obiektywnych odpowiedzi wyniósł 70,6% w grupie pembrolizumab plus EP i 61,8% w grupie placebo plus EP; szacunkowy odsetek respondentów pozostających w odpowiedzi po 12 miesiącach wynosił odpowiednio 19,3% i 3,3%. W grupach pembrolizumab plus EP i placebo plus EP, odpowiednio, zdarzenia niepożądane z jakiejkolwiek przyczyny były stopnia 3-4 w 76,7% i 74,9%, stopnia 5 w 6,3% i 5,4% i prowadziły do przerwania leczenia w 14,8% i 6,3%.
Pembrolizumab plus EP znacząco poprawił przeżycie bez progresji choroby w porównaniu z placebo i EP jako terapią pierwszej linii u pacjentów z rozległym drobnokomórkowym rakiem płuca. Nie zaobserwowano nieoczekiwanych działań toksycznych w przypadku pembrolizumabu plus EP. Dane te potwierdzają korzyści płynące ze stosowania pembrolizumabu w rozległym drobnokomórkowym raku płuca.
