123RF
Pembrolizumab w leczeniu nowotworów głowy i szyi – wyniki retrospektywnej analizy
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 02.11.2022
Źródło: Katarzyna Stencel, JCO, DOI: 10.1200/JCO.21.02508
Po 4-letniej obserwacji w ramach badania klinicznego KEYNOTE-048 wykazano utrzymywanie się korzyści z leczenia pembrolizumabem w zakresie przeżycia całkowitego (OS) u pacjentów z nawrotowym lub przerzutowym rakiem płaskonabłonkowym głowy i szyi (HNSCC).
U wszystkich pacjentów otrzymujących sam pembrolizumab odnotowano ustabilizowanie się odsetka przeżycia po mniej więcej 4 latach obserwacji na poziomie 20%. U pacjentów otrzymujących pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią plateau przeżycia wyniosło 30% u chorych z ekspresją PD-L1 ≥20 oraz około 20% u chorych z ekspresją PD-L1 ≥1 i w całej populacji.
Wyniki te pokazują możliwość uzyskania długotrwałych odpowiedzi u części pacjentów, przy czym czas trwania odpowiedzi był znacznie dłuższy zarówno u chorych otrzymujących pembrolizumab w monoterapii, jak i w skojarzeniu z chemioterapią. U niektórych z nich obserwowano też korzyści z ponownego leczenia pembrolizumabem.
Pacjentów zakwalifikowanych do badania przydzielano losowo (1:1:1) do grupy otrzymującej sam pembrolizumab, pembrolizumab z chemioterapią lub cetuksymab z chemioterapią. Skuteczność leczenia oceniano w grupach z ekspresją PD-L1 ≥20, ≥1 oraz w całej populacji. Mediana czasu obserwacji w badaniu wyniosła 45 miesięcy. W chwili odcięcia danych (18 lutego 2020 r.) odnotowano poprawę OS po zastosowaniu pembrolizumabu w grupie z ekspresją PD-L1 ≥20 [współczynnik ryzyka (HR) 0,61; 95% przedział ufności (CI) 0,46 do 0,81) i ≥1 (HR 0,74; 95% CI 0,61 do 0,89). W całej badanej populacji uzyskane wyniki też nie były gorsze w porównaniu z grupą kontrolną (HR 0,81; 95% CI 0,68 do 0,97). Po zastosowaniu pembrolizumabu w skojarzeniu z chemioterapią odnotowano poprawę OS w grupie z ekspresją PD-L1 ≥20 (HR 0,62; 95% CI 0,46 do 0,84), ≥1 (HR 0,64; 95% CI 0,53 do 0,78) oraz w całej badanej populacji (HR 0,71; 95% CI 0,59 do 0,85).
Odsetek obiektywnych odpowiedzi (ORR) po drugim cyklu z pembrolizumabem wyniósł 27,3% i uległ poprawie w grupie z ekspresją PD-L1 ≥20 (HR 0,64; 95% CI 0,48 do 0,84) i ≥1 (HR 0,79; 95% CI 0,66 do 0,95), a po zastosowaniu pembrolizumabu w skojarzeniu z chemioterapią w grupie z ekspresją PD-L1 ≥ 20 (HR 0,64; 95% CI 0,48 do 0,86), ≥1 (HR 0,66; 95% CI 0,55 do 0,81) oraz w całej badanej populacji (HR 0,73; 95% CI 0,61 do 0,88).
Uzyskane dane potwierdzają wcześniejsze wyniki badania KEYNOTE-048, choć pomimo poprawy OS po leczeniu opartym na pembrolizumabie nie wykazano istotnej poprawy ORR i PFS w porównaniu z leczeniem cetuksymabem w skojarzeniu z chemioterapią. W przypadku pacjentów kwalifikujących się do chemioterapii, u których priorytetem jest uzyskanie regresji guza, preferuje się pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią, u innych pacjentów można rozważyć pembrolizumab w monoterapii.
W przypadku leczenia paliatywnego należy uwzględnić preferencje pacjenta dotyczące takiego wyboru terapii, który umożliwi zrównoważenie działań niepożądanych i skuteczności. W takiej sytuacji należy podkreślić korzystniejszy profil działań niepożądanych pembrolizumabu bez chemioterapii.
Wyniki te pokazują możliwość uzyskania długotrwałych odpowiedzi u części pacjentów, przy czym czas trwania odpowiedzi był znacznie dłuższy zarówno u chorych otrzymujących pembrolizumab w monoterapii, jak i w skojarzeniu z chemioterapią. U niektórych z nich obserwowano też korzyści z ponownego leczenia pembrolizumabem.
Pacjentów zakwalifikowanych do badania przydzielano losowo (1:1:1) do grupy otrzymującej sam pembrolizumab, pembrolizumab z chemioterapią lub cetuksymab z chemioterapią. Skuteczność leczenia oceniano w grupach z ekspresją PD-L1 ≥20, ≥1 oraz w całej populacji. Mediana czasu obserwacji w badaniu wyniosła 45 miesięcy. W chwili odcięcia danych (18 lutego 2020 r.) odnotowano poprawę OS po zastosowaniu pembrolizumabu w grupie z ekspresją PD-L1 ≥20 [współczynnik ryzyka (HR) 0,61; 95% przedział ufności (CI) 0,46 do 0,81) i ≥1 (HR 0,74; 95% CI 0,61 do 0,89). W całej badanej populacji uzyskane wyniki też nie były gorsze w porównaniu z grupą kontrolną (HR 0,81; 95% CI 0,68 do 0,97). Po zastosowaniu pembrolizumabu w skojarzeniu z chemioterapią odnotowano poprawę OS w grupie z ekspresją PD-L1 ≥20 (HR 0,62; 95% CI 0,46 do 0,84), ≥1 (HR 0,64; 95% CI 0,53 do 0,78) oraz w całej badanej populacji (HR 0,71; 95% CI 0,59 do 0,85).
Odsetek obiektywnych odpowiedzi (ORR) po drugim cyklu z pembrolizumabem wyniósł 27,3% i uległ poprawie w grupie z ekspresją PD-L1 ≥20 (HR 0,64; 95% CI 0,48 do 0,84) i ≥1 (HR 0,79; 95% CI 0,66 do 0,95), a po zastosowaniu pembrolizumabu w skojarzeniu z chemioterapią w grupie z ekspresją PD-L1 ≥ 20 (HR 0,64; 95% CI 0,48 do 0,86), ≥1 (HR 0,66; 95% CI 0,55 do 0,81) oraz w całej badanej populacji (HR 0,73; 95% CI 0,61 do 0,88).
Uzyskane dane potwierdzają wcześniejsze wyniki badania KEYNOTE-048, choć pomimo poprawy OS po leczeniu opartym na pembrolizumabie nie wykazano istotnej poprawy ORR i PFS w porównaniu z leczeniem cetuksymabem w skojarzeniu z chemioterapią. W przypadku pacjentów kwalifikujących się do chemioterapii, u których priorytetem jest uzyskanie regresji guza, preferuje się pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią, u innych pacjentów można rozważyć pembrolizumab w monoterapii.
W przypadku leczenia paliatywnego należy uwzględnić preferencje pacjenta dotyczące takiego wyboru terapii, który umożliwi zrównoważenie działań niepożądanych i skuteczności. W takiej sytuacji należy podkreślić korzystniejszy profil działań niepożądanych pembrolizumabu bez chemioterapii.
