123RF
Pembrolizumab z lenwatynibem skuteczny w leczeniu chorych na niejasnokomórkowego raka nerki
Autor: Monika Stelmach
Data: 07.08.2023
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
| Tagi: | pembrolizumab, lenwatynib, rak nerki, KEYNOTE-B61 |
Lenwatynib jest inhibitorem kinazy tyrozynowej o działaniu immunomodulującym, zarejestrowanym do stosowania w skojarzeniu z inhibitorem mTOR, ewerolimusem, w leczeniu zaawansowanego niejasnokomórkowego raka nerkowokomórkowego (RCC) po wcześniejszej terapii antyangiogennej oraz w skojarzeniu z pembrolizumabem w leczeniu pierwszego rzutu zaawansowanego RCC.
Niejasnokomórkowy rak nerkowokomórkowy (RCC) stanowi około 25% wszystkich przypadków RCC. Dotychczas badania kliniczne III fazy prowadzono głównie u pacjentów z rakiem jasnokomórkowym ze względu na jego częstsze występowanie.
Badanie fazy II KEYNOTE-B61 jest największym jak dotąd badaniem klinicznym mającym na celu analizę aktywności i bezpieczeństwa pembrolizumabu w skojarzeniu z lenwatynibem w leczeniu pierwszego rzutu u pacjentów z zaawansowanym niejasnokomórkowym RCC. KEYNOTE-B61 jest jednoramiennym badaniem II fazy prowadzonym w 48 ośrodkach w 14 krajach. Do badania kwalifikowano nieleczonych wcześniej dorosłych pacjentów (w wieku ≥18 lat) z rakiem nerkowokomórkowym niejasnokomórkowym w IV stopniu zaawansowania, w stanie sprawności w skali Karnofsky'ego wynoszącym 70% lub więcej. Wszyscy pacjenci otrzymywali pembrolizumab w dawce 400 mg dożylnie co 6 tygodni przez maksymalnie 18 cykli (2 lata) w skojarzeniu z lenwatynibem w dawce 20 mg doustnie raz na dobę lub do progresji choroby, wystąpienia nieakceptowalnej toksyczności lub zakończenia udziału w badaniu; leczenie lenwatynibem mogło być kontynuowane przez ponad 2 lata.
Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów z potwierdzoną obiektywną odpowiedzią wg skorygowanych kryteriów RECIST v1.1, ocenianą centralnie, niezależnie. Aktywność i bezpieczeństwo analizowano u wszystkich pacjentów, którzy otrzymali co najmniej jedną dawkę badanego leku. Badanie nie rekrutuje już chorych, ale jest w toku.
W okresie od 23 lutego 2021 r. do 21 stycznia 2022 r. przebadano 215 pacjentów, z których 158 włączono do badania i leczono. Mediana wieku na początku badania wynosiła 60 lat, 71% stanowili mężczyźni (112/158 pacjentów), a 81% (n = 128) pacjenci rasy białej. Na dzień odcięcia danych 7 listopada 2022 r. mediana czasu obserwacji w badaniu wynosiła 14,9 miesiąca. Łącznie u 78 ze 158 pacjentów (49%) potwierdzono obiektywną odpowiedź (95% CI 41–57), w tym u 9 pacjentów (6%) potwierdzono odpowiedź całkowitą, a u 69 pacjentów (44%) odpowiedź częściową.
Działania niepożądane związane z leczeniem stopnia 3.–4. (TRAE) wystąpiły u 81 ze 158 pacjentów (51%). Najczęstsze TRAE obejmowały: nadciśnienie (23%), białkomocz (4%) i zapalenie jamy ustnej (4%). Poważne TRAE wystąpiły u 20% pacjentów. Ośmiu pacjentów (5%) zmarło z powodu AE; żadne ze zdarzeń nie zostało uznane przez badaczy za związane z leczeniem (po jednym: niewydolność serca, zapalenie otrzewnej, zapalenie płuc, sepsa, udar mózgu, samobójstwo, odma opłucnowa i zatorowość płucna).
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
Badanie fazy II KEYNOTE-B61 jest największym jak dotąd badaniem klinicznym mającym na celu analizę aktywności i bezpieczeństwa pembrolizumabu w skojarzeniu z lenwatynibem w leczeniu pierwszego rzutu u pacjentów z zaawansowanym niejasnokomórkowym RCC. KEYNOTE-B61 jest jednoramiennym badaniem II fazy prowadzonym w 48 ośrodkach w 14 krajach. Do badania kwalifikowano nieleczonych wcześniej dorosłych pacjentów (w wieku ≥18 lat) z rakiem nerkowokomórkowym niejasnokomórkowym w IV stopniu zaawansowania, w stanie sprawności w skali Karnofsky'ego wynoszącym 70% lub więcej. Wszyscy pacjenci otrzymywali pembrolizumab w dawce 400 mg dożylnie co 6 tygodni przez maksymalnie 18 cykli (2 lata) w skojarzeniu z lenwatynibem w dawce 20 mg doustnie raz na dobę lub do progresji choroby, wystąpienia nieakceptowalnej toksyczności lub zakończenia udziału w badaniu; leczenie lenwatynibem mogło być kontynuowane przez ponad 2 lata.
Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów z potwierdzoną obiektywną odpowiedzią wg skorygowanych kryteriów RECIST v1.1, ocenianą centralnie, niezależnie. Aktywność i bezpieczeństwo analizowano u wszystkich pacjentów, którzy otrzymali co najmniej jedną dawkę badanego leku. Badanie nie rekrutuje już chorych, ale jest w toku.
W okresie od 23 lutego 2021 r. do 21 stycznia 2022 r. przebadano 215 pacjentów, z których 158 włączono do badania i leczono. Mediana wieku na początku badania wynosiła 60 lat, 71% stanowili mężczyźni (112/158 pacjentów), a 81% (n = 128) pacjenci rasy białej. Na dzień odcięcia danych 7 listopada 2022 r. mediana czasu obserwacji w badaniu wynosiła 14,9 miesiąca. Łącznie u 78 ze 158 pacjentów (49%) potwierdzono obiektywną odpowiedź (95% CI 41–57), w tym u 9 pacjentów (6%) potwierdzono odpowiedź całkowitą, a u 69 pacjentów (44%) odpowiedź częściową.
Działania niepożądane związane z leczeniem stopnia 3.–4. (TRAE) wystąpiły u 81 ze 158 pacjentów (51%). Najczęstsze TRAE obejmowały: nadciśnienie (23%), białkomocz (4%) i zapalenie jamy ustnej (4%). Poważne TRAE wystąpiły u 20% pacjentów. Ośmiu pacjentów (5%) zmarło z powodu AE; żadne ze zdarzeń nie zostało uznane przez badaczy za związane z leczeniem (po jednym: niewydolność serca, zapalenie otrzewnej, zapalenie płuc, sepsa, udar mózgu, samobójstwo, odma opłucnowa i zatorowość płucna).
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
