Połączenie paklitakselu z pertuzumabem i trastuzumabem w leczeniu przerzutowego raka piersi

Badanie CLEOPATRA (Clinical Evaluation of Trastuzumab and Pertuzumab) wykazało, że chemioterapia oparta na docetakselu w połączeniu z trastuzumabem i pertuzumabem wpływa na wydłużenie przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression-free survival) i przeżycia całkowitego (OS – overall survival) u chorych na raka piersi. Paklitaksel jest lekiem lepiej tolerowanym i ma mniej działań niepożądanych. Prezentowane badanie II fazy ma na celu stwierdzenie czy zastąpienie docetakselu paklitakselem pozwoli zachować dotychczasową skuteczność leczenia.

Do badania włączono 69 chorych na przerzutowego, HER2-dodatniego raka piersi. Leczenie obejmowało podawanie paklitakselu w dawce 80mg/m2 co tydzień, trastuzumabu w dawce pierwszorazowej 8mg/kg m.c. i podtrzymującej 6 mg/kg co trzy tygodnie oraz pertuzumabu w dawce pierwszorazowej 840mg i podtrzymującej 420mg co 3 tygodnie. Po 6 miesiącach leczenia u chorych bez cech progresji kończono podawanie paklitakselu kontynuując podania przeciwciał do wystąpienia progresji choroby. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był PFS po 6 miesiącach leczenia. 51 chorych (74%) rozpoczęło terapię w ramach pierwszej linii, a 18 chorych (26%) w ramach drugiej linii leczenia.
Średni czas obserwacji w badaniu wyniósł 21 miesięcy. 6-miesięczny PFS wynosił 86%, natomiast mediana PFS 19,5 miesiąca. W grupie chorych leczonych w pierwszej linii mediana PFS wynosiła 24,2 miesiąca, a w grupie chorych leczonych w drugiej linii 16,4 miesiąca. Po roku czasu PFS wynosił 70%. Po 6 miesiącach leczenia progresję choroby stwierdzono u 10 chorych. Leczenie paklitakselem było dobrze tolerowane – nie wystąpiły epizody gorączki neutropenicznej i nie stwierdzono powikłań kardiologicznych.
Podsumowując – paklitaksel w połączeniu z trastuzumabem i pertuzumabem jest wysoce efektywną alternatywą dla docetakselu.