Porównanie sorafenibu i temsyrolimusu w drugiej linii leczenia u chorych na przerzutowego raka nerki
Autor: Agata Solecka
Data: 04.04.2014
Źródło: Hutson TE et al. „Randomized Phase III Trial of Temsirolimus Versus Sorafenib As Second-Line Therapy After Sunitinib in Patients With Metastatic Renal Cell Carcinoma” J Clin Oncol 32:760-767.
Leczenie przerzutowego raka nerkowokomórkowego rozpoczyna się najczęściej od sunitynibu, który w porównaniu z interferonem alfa wydłuża medianę przeżycia wolnego od progresji (PFS, progression-free survival) i przeżycia całkowitego (OS, overall survival). Pośród leków dostępnych w drugiej linii leczenia dostępne są inne inhibitory kinazy tyrozynowej oraz inhibitory mTOR (mammalian target of rapamycin). Jak dotąd nie porównywano ze sobą tych dwóch grup leków pod względem skuteczności działania w drugiej linii leczenia chorych na zaawansowanego raka nerki. Dokonano tego dopiero w prezentowanym badaniu 3 fazy
Do badania włączono 512 chorych na przerzutowego raka nerkowokomórkowego, których następnie zrandomizowano do grupy otrzymującej temsyrolimus (n=259) i sorafenib (n=253). Temsyrolimus podawano w dawce 25 mg iv co tydzień, a sorafenib w dawce 400 mg 2 x dz. Cykl leczenia trwał 6 tygodni, a samo leczenie było prowadzone przez 2 lata lub do czasu progresji.
Mediana PFS w ramieniu, w których chorzy otrzymywali temsyrolimus wynosiłą 4,3 miesiąca, a w ramieniu sorafenibu 3,9 miesiąca (p=0,19). Współczynnik obiektywnej odpowiedzi (ORR, objective response rate) wyniósł w obu grupach 8%. Zaobserwowano istotną różnicę w zakresie mediany OS na korzyść chorych leczonych sorafenibem (p=0,01). Mediana OS w grupie poddanej terapii temsyrolimusem wyniosła 12,3 miesiący w porównaniu do 16,6 miesiąca w grupie leczonej sorafenibem. Największą korzyść odnieśli chorzy poddani nefrektomii przed rozpoczęciem leczenia systemowego oraz pobierający sunitynib powyżej 180 dni i z rozpoznaniem raka jasnokomórkowego nerki.
Nie było znaczących różnic w ilości działań niepożądanych pomiędzy badanymi grupami. W ramieniu, w którym chorzy otrzymywali temsyrolimus najczęstsze były: wysypka, zmęczenie, kaszel, niedokrwistość i nudności. W ramieniu, w którym chorzy leczeni byli sorafenibem były to: biegunka, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, zmniejszony apetyt, wysypka i zmęczenie. Działania niepożądane w stopniu 3 i czwartym wystąpiły w obu ramionach u około 70% chorych, przy czym u chorych otrzymujących temsyrolimus przeważały: niedokrwistość i hiperglikemia, a w drugim ramieniu erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa.
Podsumowując – temsyrolimus nie wykazał przewagi nad sorafenibem w 2 linii leczenia chorych na przerzutowego raka nerkowokomórkowego po wcześniejszym leczeniu sunitynibem.
Mediana PFS w ramieniu, w których chorzy otrzymywali temsyrolimus wynosiłą 4,3 miesiąca, a w ramieniu sorafenibu 3,9 miesiąca (p=0,19). Współczynnik obiektywnej odpowiedzi (ORR, objective response rate) wyniósł w obu grupach 8%. Zaobserwowano istotną różnicę w zakresie mediany OS na korzyść chorych leczonych sorafenibem (p=0,01). Mediana OS w grupie poddanej terapii temsyrolimusem wyniosła 12,3 miesiący w porównaniu do 16,6 miesiąca w grupie leczonej sorafenibem. Największą korzyść odnieśli chorzy poddani nefrektomii przed rozpoczęciem leczenia systemowego oraz pobierający sunitynib powyżej 180 dni i z rozpoznaniem raka jasnokomórkowego nerki.
Nie było znaczących różnic w ilości działań niepożądanych pomiędzy badanymi grupami. W ramieniu, w którym chorzy otrzymywali temsyrolimus najczęstsze były: wysypka, zmęczenie, kaszel, niedokrwistość i nudności. W ramieniu, w którym chorzy leczeni byli sorafenibem były to: biegunka, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, zmniejszony apetyt, wysypka i zmęczenie. Działania niepożądane w stopniu 3 i czwartym wystąpiły w obu ramionach u około 70% chorych, przy czym u chorych otrzymujących temsyrolimus przeważały: niedokrwistość i hiperglikemia, a w drugim ramieniu erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa.
Podsumowując – temsyrolimus nie wykazał przewagi nad sorafenibem w 2 linii leczenia chorych na przerzutowego raka nerkowokomórkowego po wcześniejszym leczeniu sunitynibem.
