123RF
Prof. Niwińska o problemach z radioterapią po natychmiastowej rekonstrukcji piersi ►
Redaktor: Bogusz Soiński
Data: 21.06.2022
Źródło: Rak Piersi – Onkologia i Plastyka
| Tagi: | Anna Niwińska, rak piersi, rekonstrukcja, radioterapia |
– Która rekonstrukcja jest lepsza: autologiczna czy alloplastyczna, prepektoralna, a może subpektoralna? Jak zminimalizować ryzyko powikłań związanych z radioterapią po natychmiastowej rekonstrukcji – na te pytania odpowiada prof. Anna Niwińska z NIO – PIB, omawiając kolejne metaanalizy.
Rekonstrukcje piersi obecnie są wykonywane w pierwszym, drugim i trzecim stopniu zawansowania choroby – zatem także wtedy, gdy od początku planowana jest radioterapia. Nie wolno wykonywać rekonstrukcji jednoczasowej tylko u chorych z rakiem zapalnym piersi cT4d.
– W literaturze odsetek powikłań po rekonstrukcji piersi i radioterapii jest bardzo duży: wynosi od 6 do 62,6 proc. – zwraca uwagę prof. Anna Niwińska i zastanawia się, jaki jest odsetek powikłań po radioterapii po konkretnym typie rekonstrukcji.
Ekspertka omawia kolejne metaanalizy dotyczące różnych metod rekonstrukcji piersi, radioterapii i ryzyka powikłań.
– Niezwykle istotna była metaanaliza Ricciego opublikowana w 2017 r., pomocna w udzieleniu odpowiedzi na pytanie, czy w rekonstrukcjach jednoczasowych dwuetapowych lepiej napromieniać na ekspander, czy na stały implant. Metaanaliza na grupie 2348 chorych udowodniła, że przy napromienianiu na ekspander jest mniej zwłóknień torebki, tyle że jest więcej utraty implantu. Gdy napromieniamy na stałe implant, mamy mniejsze ryzyko jego utraty, lecz połowa chorych będzie miała poważne zwłóknienia torebki. Autor podsumował, że ryzyko powikłań po jednym i po drugim rodzaju napromieniania jest wystarczająco duże, by nie rozważać u części chorych rekonstrukcji z tkanek własnych – zaznacza prof. Niwińska.
– W krajach europejskich – tam, gdzie wykonuje się implanty – w 65–90 proc. przypadków stosuje się operacje prepektoralne – mówi specjalistka i prezentuje metaanalizy porównujące rekonstrukcje prepektoralne i subpektoralne w zestawieniu z radiologią lub bez niej.
Porównanie operacji z tkanek własnych z operacjami z implantami z napromienianiem pokazało, że te autologiczne były 5-krotnie bardziej bezpieczne. Zestawiono ze sobą również rekonstrukcje z tkanek własnych natychmiastowe z rekonstrukcjami odroczonymi – te dwie autologiczne rekonstrukcje pod względem ryzyka powikłań były porównywalne.
Prof. Niwińska omawia też m.in. metaanalizę O’Donnella, która na podstawie danych 2322 osób ocenia sześć możliwości różnego typu operacji rekonstrukcyjnych i radioterapii w określonych momentach. – Uznano, że najbezpieczniejszą metodą u chorych, których trzeba napromieniać, jest rekonstrukcja autologiczna natychmiastowa, natomiast spośród technik z implantami – z punktu widzenia utraty implantu – lepsze jest napromienianie na implant stały niż na ekspander. Najgorsza jest sytuacja, gdy chora wybiera rekonstrukcję odroczoną implantem – wskazuje.
Najlepszym typem rekonstrukcji z radioterapią z punktu widzenia ryzyka powikłań jest natychmiastowa rekonstrukcja autologiczna, następnie odroczona rekonstrukcja autologiczna (po radioterapii), a w dalszej kolejności natychmiastowa rekonstrukcja alloplastyczna z radioterapią na implant stały oraz natychmiastowa rekonstrukcja alloplastyczna z radioterapią na ekspander.
Prof. Anna Niwińska prezentuje także badania jakości życia i efektu estetycznego po rekonstrukcjach w opinii pacjentek (lepsze wyniki po rekonstrukcji autologicznej – w piersi i brzuchu) oraz zastanawia się – wymieniając wady i zalety – dlaczego nie wykonuje się wyłącznie rekonstrukcji autologicznych z radioterapią.
Wykład „Problemy związane z radioterapią po natychmiastowej rekonstrukcji piersi. Która technika rekonstrukcyjna jest optymalna?” został zaprezentowany podczas V Konferencji Rak Piersi – Onkologia i Plastyka Wydawnictwa Termedia (kierownictwo naukowe: dr hab. n. med., prof. nadzw. Dawid Murawa).
– W literaturze odsetek powikłań po rekonstrukcji piersi i radioterapii jest bardzo duży: wynosi od 6 do 62,6 proc. – zwraca uwagę prof. Anna Niwińska i zastanawia się, jaki jest odsetek powikłań po radioterapii po konkretnym typie rekonstrukcji.
Ekspertka omawia kolejne metaanalizy dotyczące różnych metod rekonstrukcji piersi, radioterapii i ryzyka powikłań.
– Niezwykle istotna była metaanaliza Ricciego opublikowana w 2017 r., pomocna w udzieleniu odpowiedzi na pytanie, czy w rekonstrukcjach jednoczasowych dwuetapowych lepiej napromieniać na ekspander, czy na stały implant. Metaanaliza na grupie 2348 chorych udowodniła, że przy napromienianiu na ekspander jest mniej zwłóknień torebki, tyle że jest więcej utraty implantu. Gdy napromieniamy na stałe implant, mamy mniejsze ryzyko jego utraty, lecz połowa chorych będzie miała poważne zwłóknienia torebki. Autor podsumował, że ryzyko powikłań po jednym i po drugim rodzaju napromieniania jest wystarczająco duże, by nie rozważać u części chorych rekonstrukcji z tkanek własnych – zaznacza prof. Niwińska.
– W krajach europejskich – tam, gdzie wykonuje się implanty – w 65–90 proc. przypadków stosuje się operacje prepektoralne – mówi specjalistka i prezentuje metaanalizy porównujące rekonstrukcje prepektoralne i subpektoralne w zestawieniu z radiologią lub bez niej.
Porównanie operacji z tkanek własnych z operacjami z implantami z napromienianiem pokazało, że te autologiczne były 5-krotnie bardziej bezpieczne. Zestawiono ze sobą również rekonstrukcje z tkanek własnych natychmiastowe z rekonstrukcjami odroczonymi – te dwie autologiczne rekonstrukcje pod względem ryzyka powikłań były porównywalne.
Prof. Niwińska omawia też m.in. metaanalizę O’Donnella, która na podstawie danych 2322 osób ocenia sześć możliwości różnego typu operacji rekonstrukcyjnych i radioterapii w określonych momentach. – Uznano, że najbezpieczniejszą metodą u chorych, których trzeba napromieniać, jest rekonstrukcja autologiczna natychmiastowa, natomiast spośród technik z implantami – z punktu widzenia utraty implantu – lepsze jest napromienianie na implant stały niż na ekspander. Najgorsza jest sytuacja, gdy chora wybiera rekonstrukcję odroczoną implantem – wskazuje.
Najlepszym typem rekonstrukcji z radioterapią z punktu widzenia ryzyka powikłań jest natychmiastowa rekonstrukcja autologiczna, następnie odroczona rekonstrukcja autologiczna (po radioterapii), a w dalszej kolejności natychmiastowa rekonstrukcja alloplastyczna z radioterapią na implant stały oraz natychmiastowa rekonstrukcja alloplastyczna z radioterapią na ekspander.
Prof. Anna Niwińska prezentuje także badania jakości życia i efektu estetycznego po rekonstrukcjach w opinii pacjentek (lepsze wyniki po rekonstrukcji autologicznej – w piersi i brzuchu) oraz zastanawia się – wymieniając wady i zalety – dlaczego nie wykonuje się wyłącznie rekonstrukcji autologicznych z radioterapią.
Wykład „Problemy związane z radioterapią po natychmiastowej rekonstrukcji piersi. Która technika rekonstrukcyjna jest optymalna?” został zaprezentowany podczas V Konferencji Rak Piersi – Onkologia i Plastyka Wydawnictwa Termedia (kierownictwo naukowe: dr hab. n. med., prof. nadzw. Dawid Murawa).
