Prof. Ruben Orda: Najważniejsze, że ośrodki w Polsce chcą aplikować o status Breast Cancer Units
Autor: Marta Koblańska
Data: 25.04.2018
Źródło: Marta Koblańska
Liczba ośrodków Breast Cancer Units w Polsce zależy od lekarzy. Pozytywne jest to, że chcą zmian i aplikują o akredytację Międzynarodowego Towarzystwa Senologicznego SIS. Przecież mogłoby im wystarczyć to co jest, a jednak dostrzegają korzyści ze zmian - mówi prof. Ruben Orda, szef SIS z Uniwersytetu w Tel Avivie, który był gościem konferencji o diagnostyce i leczeniu raka piersi Falenty 2018.
Co stanowi główny cel międzynarodowej akredytacji Breast Cancer Unit dokonywanej przez Międzynarodowe Towarzystwo Senologiczne SIS?
Celem szkoły Międzynarodowego Towarzystwa Senologicznego jest multidyscyplinarne podejście do chorych na raka piersi. Co to oznacza? Sytuacja chorej nie jest analizowana jedynie przez jednego lekarza, ale cały zespół, na który składają się lekarze wielu dyscyplin zarówno w odniesieniu do diagnostyki jak i leczenia. Zespół obejmuje zarówno patologów, chirurgów, radiologów, jak i genetyków. To oznacza, że zespół charakteryzuje się nie tylko podejściem multidyscyplinarnym, ale również jest zespołem profesjonalistów wielu dziedzin. Chora jest centrum tego zespołu i jej sytuacja zostaje przeanalizowana zarówno pod kątem ściśle medycznym jak i psychologicznym. To z kolei wymusza interakcję między poszczególnymi członkami zespołu, kiedy przyglądają się oni podczas cotygodniowych spotkań każdemu przypadkowi. Wykazano, że to podejście zmienia w wielu sytuacjach proces decyzyjny – tak się dzieje nawet w 40-50 procent sytuacji. W zespole nie ma ważnych i ważniejszych. Każdy jest tak samo ważny. Najważniejsza jest właśnie ta interakcja między poszczególnymi członkami zespołu.
Jakie są podstawy decyzji udzielenia akredytacji?
Po pierwsze ośrodek musi zdecydować się na aplikację. Potem my sprawdzamy wymogi. Jeżeli ośrodek jeszcze potrzebuje pomocy w organizacji pewnych rozwiązań staramy się pomóc i wskazać co należy zrobić. Po tym czasie przeprowadzana jest wizyta monitorująca zazwyczaj dokonywana przez dwóch audytorów. Potem potrzebujemy jeszcze jednego audytora z krajowego towarzystwa. Zaczynamy bowiem z poziomu międzynarodowego, ale akredytacje są udzielane zarówno na poziomie międzynarodowym jak i krajowym. Audytorzy sprawdzają, czy ośrodek spełnia wszystkie wymagania, które pozwalają na udzielenie akredytacji na 5 lat. Każdego roku zaś ośrodek jest zobowiązany dostarczać raport o wynikach, aktywnościach, wypełnianiu przeszłych wymagań.
Jaki jest, zdaniem Pana Profesora, główny problem w leczeniu i diagnostyce raka piersi w Polsce?
Nie myślę, że w Polsce istnieje problem w diagnostyce i leczeniu raka piersi. Dlaczego? Jeżeli mamy już kilka akredytowanych ośrodków w Polsce, a zaczynaliśmy od zera, to znaczy, że ludzie rzeczywiście chcą tych ośrodków i są w stanie je uzyskać. Bardzo ważne jest to, że Polska chce to robić, bo w wielu sytuacjach tak się nie dzieje. Ludzie nie chcą zmian. Pracują w określony sposób, w określonych warunkach i to im wystarcza. Tymczasem powstanie BCU jest zarówno z korzyścią dla nich, jest z korzyścią dla pacjentki, jak i z korzyścią dla szpitala, ponieważ wprowadza wiele usług i zmniejsza ich koszty.
Ile BCU Polska powinno funkcjonować w Polsce?
To zależy od lekarzy. Słyszałem, że kilka kolejnych zamierza aplikować o akredytację.
Izrael był pierwszym krajem, który wprowadzał BCU.
Tak, zaczęliśmy kilkanaście lat temu. Rozwijaliśmy program dla ośrodków w Izraelu rozpoczynając od Tel Avivu. Kiedy proces się zakończył byliśmy bardzo zadowoleni z rezultatów. Przetłumaczyliśmy więc program na angielski i zaprezentowaliśmy SIS. Program został przyjęty. Jest to więc dobrowolny program dla wszystkich stowarzyszonych w SIS. Przynosi dobre efekty na przykład we Francji, czy Hiszpanii. Poruszamy się więc powoli, ale pewnie.
Wspiera go również Unia Europejska.
Tak, UE jest również zaangażowana. Chodzi o inicjatywę Komisji Europejskiej na rzecz Breast Cancer Units. Jestem zaangażowany w ten projekt. Odbywamy wiele spotkań. Ideą jest przegląd, ponieważ w Europie akredytacje były bardzo różne w różnych krajach a chodzi o zbudowanie jednolitego programu.
Celem szkoły Międzynarodowego Towarzystwa Senologicznego jest multidyscyplinarne podejście do chorych na raka piersi. Co to oznacza? Sytuacja chorej nie jest analizowana jedynie przez jednego lekarza, ale cały zespół, na który składają się lekarze wielu dyscyplin zarówno w odniesieniu do diagnostyki jak i leczenia. Zespół obejmuje zarówno patologów, chirurgów, radiologów, jak i genetyków. To oznacza, że zespół charakteryzuje się nie tylko podejściem multidyscyplinarnym, ale również jest zespołem profesjonalistów wielu dziedzin. Chora jest centrum tego zespołu i jej sytuacja zostaje przeanalizowana zarówno pod kątem ściśle medycznym jak i psychologicznym. To z kolei wymusza interakcję między poszczególnymi członkami zespołu, kiedy przyglądają się oni podczas cotygodniowych spotkań każdemu przypadkowi. Wykazano, że to podejście zmienia w wielu sytuacjach proces decyzyjny – tak się dzieje nawet w 40-50 procent sytuacji. W zespole nie ma ważnych i ważniejszych. Każdy jest tak samo ważny. Najważniejsza jest właśnie ta interakcja między poszczególnymi członkami zespołu.
Jakie są podstawy decyzji udzielenia akredytacji?
Po pierwsze ośrodek musi zdecydować się na aplikację. Potem my sprawdzamy wymogi. Jeżeli ośrodek jeszcze potrzebuje pomocy w organizacji pewnych rozwiązań staramy się pomóc i wskazać co należy zrobić. Po tym czasie przeprowadzana jest wizyta monitorująca zazwyczaj dokonywana przez dwóch audytorów. Potem potrzebujemy jeszcze jednego audytora z krajowego towarzystwa. Zaczynamy bowiem z poziomu międzynarodowego, ale akredytacje są udzielane zarówno na poziomie międzynarodowym jak i krajowym. Audytorzy sprawdzają, czy ośrodek spełnia wszystkie wymagania, które pozwalają na udzielenie akredytacji na 5 lat. Każdego roku zaś ośrodek jest zobowiązany dostarczać raport o wynikach, aktywnościach, wypełnianiu przeszłych wymagań.
Jaki jest, zdaniem Pana Profesora, główny problem w leczeniu i diagnostyce raka piersi w Polsce?
Nie myślę, że w Polsce istnieje problem w diagnostyce i leczeniu raka piersi. Dlaczego? Jeżeli mamy już kilka akredytowanych ośrodków w Polsce, a zaczynaliśmy od zera, to znaczy, że ludzie rzeczywiście chcą tych ośrodków i są w stanie je uzyskać. Bardzo ważne jest to, że Polska chce to robić, bo w wielu sytuacjach tak się nie dzieje. Ludzie nie chcą zmian. Pracują w określony sposób, w określonych warunkach i to im wystarcza. Tymczasem powstanie BCU jest zarówno z korzyścią dla nich, jest z korzyścią dla pacjentki, jak i z korzyścią dla szpitala, ponieważ wprowadza wiele usług i zmniejsza ich koszty.
Ile BCU Polska powinno funkcjonować w Polsce?
To zależy od lekarzy. Słyszałem, że kilka kolejnych zamierza aplikować o akredytację.
Izrael był pierwszym krajem, który wprowadzał BCU.
Tak, zaczęliśmy kilkanaście lat temu. Rozwijaliśmy program dla ośrodków w Izraelu rozpoczynając od Tel Avivu. Kiedy proces się zakończył byliśmy bardzo zadowoleni z rezultatów. Przetłumaczyliśmy więc program na angielski i zaprezentowaliśmy SIS. Program został przyjęty. Jest to więc dobrowolny program dla wszystkich stowarzyszonych w SIS. Przynosi dobre efekty na przykład we Francji, czy Hiszpanii. Poruszamy się więc powoli, ale pewnie.
Wspiera go również Unia Europejska.
Tak, UE jest również zaangażowana. Chodzi o inicjatywę Komisji Europejskiej na rzecz Breast Cancer Units. Jestem zaangażowany w ten projekt. Odbywamy wiele spotkań. Ideą jest przegląd, ponieważ w Europie akredytacje były bardzo różne w różnych krajach a chodzi o zbudowanie jednolitego programu.
