Przydatność modelu prognostycznego IMDC u chorych na raka nerki z przerzutami leczonych pazopanibem w pierwszym rzucie
Autor: Aleksandra Lang
Data: 05.05.2016
Źródło: Annals of Oncology; opublikowano online 11.01.2016/AL
Hiszpańska grupa robocza SOGUG (Spanish Oncologic Genitourinary Group) przeprowadziła badanie kliniczne SPAZO, w którym potwierdzono przydatność modelu prognostycznego opracowanego dla chorych na raka nerki z przerzutami do leczenia pazopanibem w pierwszym rzucie.
Model prognostyczny IMDC (International Metastatic Renal Cell Carcinoma Database Consortium), opracowany w celu oceny rokowania chorych na raka nerkowokomórkowego z przerzutami (metastatic renal carcinoma, mRCC) nie uwzględniał leczenia pazopanibem w pierwszym rzucie. Hiszpańska grupa robocza SOGUG (Spanish Oncologic Genitourinary Group) przeprowadziła badanie kliniczne SPAZO (NCT02282579), którego celem była ocena przydatności modelu IMDC u chorych leczonych w ten właśnie sposób.
Zapadalność na RCC jest coraz większa, szczególnie w krajach rozwiniętych, a chorzy z obecnością przerzutów nowotworu zwykle wymagają leczenia systemowego.
Dotychczas opracowano kilka modeli prognostycznych, pozwalających na zakwalifikowanie chorego do grup z określonym rokowaniem na podstawie różnych parametrów klinicznych i laboratoryjnych.
Jednym z pierwszych był model MSKCC (Memorial Sloan Kettering Cancer Center), opracowany dla chorych leczonych interferonem i oparty na takich parametrach jak gorszy stan ogólny w skali Karnofskiego, duże stężenie dehydrogenazy mleczanowej (LDH), małe stężenie hemoglobiny (Hb), duże skorygowane stężenie wapnia w surowicy krwi oraz czas od rozpoznania <1 roku. Zgodnie z tym modelem chorych kwalifikuje się do grupy małego (0 czynników ryzyka), pośredniego (1-2 czynniki ryzyka) i wysokiego ryzyka 3 lub więcej czynników ryzyka).
Przeżycie całkowitego w grupie niskiego ryzyka wyniosło 30 miesięcy, w grupie pośredniego ryzyka 14 miesięcy, a w grupie wysokiego ryzyka 5 miesięcy.
Model IMDC opracowano w 2009 roku na podstawie danych od chorych na RCC leczonych sunitynibem (N=396), sorafenibem (N=200) i bewacyzumabem z interferonem (N=49). Odel IMDC odnosił się ogólnie do chorych leczonych lekami ukierunkowanymi molekularnie. Nie obejmował niestety chorych leczonych pazopanibem w pierwszym rzucie.
W pracy przedstawiono retrospektywne badanie obserwacyjne, do którego włączono 278 chorych na mRCC, leczonych pazopanibem w pierwszym rzucie w warunkach praktyki klinicznej w 34 ośrodkach w całej Hiszpanii. Dane zbierano w okresie od września 2014 roku do marca 2015 roku. Zarejestrowano łącznie 301 chorych, chociaż 23 chorych wykluczono z analizy z różnych przyczyn. Średnia wieku chorych wynosiła 66 lat, gruba ta obejmowała 68,3% mężczyzn, 93,5% chorych na jasnokomórkowego mRCC i 81,3% chorych w stanie ogólnym w skali ECOG ocenionym jako 0 lub 1. U 74,8% chorych wykonano nefrektomię. Łącznie 70,9% przerzutów RCC stwierdzono w płucach, 43,9% w węzłach chłonnych, 26,3% w kościach, 20,1% w tkankach miękkich i skórze, 15,1% w wątrobie, 7,2% w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN), 6,5% w nadnerczach, 5,8% w opłucnej, 5% w trzustce i 2,2% w nerce.
Po 23 miesiącach obserwacji (mediana) u 76,4% chorych przerwano leczenie pazopanibem (u 57,2% z powodu progresji), 47,9% chorych otrzymało leczenie ukierunkowane molekularnie drugiego rzutu, a 48,9% chorych zmarło.
Na podstawie modelu prognostycznego 19,4% chorych zakwalifikowano do grupy korzystnego rokowania (favorable risk, FR), 57,2% do grupy ryzyka pośredniego (intermidiate risk, IR), a 23,4% chorych do grupy gorszego rokowania (poor risk, PR). W trakcie badania nie odnotowano nieoczekiwanych toksyczności. Odsetek odpowiedzi wyniósł łącznie 30,3%, a w poszczególnych grupach wyniósł: FR – 44%, IR – 30%, PR – 17,3%. Z kolei mediana przeżycia wolnego od progresji choroby (progression-free survival, PFS) w całej populacji wyniosła 11 miesięcy, a w poszczególnych grupach rokowniczych: FR – 32 miesiąca, IR – 11 miesięcy, i PR – 4 miesiące. Mediana oraz odsetek 2-letniego przeżycia całkowitego (overall survival, OS) wyniosły w całej populacji odpowiednio 22 miesiące i 48,1%, a w poszczególnych grupach: FR – mediana nieosiągnięta, 81,6%, IR – 22 miesiące i 48,7%, a PR – 7 miesięcy i 18,8%.
W publikacji przedstawiono bardzo szczegółowe wyniki w poszczególnych podgrupach chorych – daje to niezwykle interesujący przegląd oraz możliwość analizy kolejnych wyników w zależności od poszczególnych parametrów klinicznych i laboratoryjnych.
W dyskusji przedstawiono inne systemy prognostyczne, a także ich znaczenie w praktyce klinicznej.
Podsumowując, autorzy uznali, że uzyskane dane potwierdzają bezpieczeństwo i skuteczność pazopanibu w leczeniu chorych na raka nerki z przerzutami w pierwszym rzucie. Wyniki w zakresie odsetka odpowiedzi, PFS i OS były zgodne z oczekiwanymi.
Uznano też, że model prognostyczny IMDC pozwala na przewidywanie rokowania u chorych leczonych pazopanibem w rutynowej praktyce klinicznej.
PL1605476003
Zapadalność na RCC jest coraz większa, szczególnie w krajach rozwiniętych, a chorzy z obecnością przerzutów nowotworu zwykle wymagają leczenia systemowego.
Dotychczas opracowano kilka modeli prognostycznych, pozwalających na zakwalifikowanie chorego do grup z określonym rokowaniem na podstawie różnych parametrów klinicznych i laboratoryjnych.
Jednym z pierwszych był model MSKCC (Memorial Sloan Kettering Cancer Center), opracowany dla chorych leczonych interferonem i oparty na takich parametrach jak gorszy stan ogólny w skali Karnofskiego, duże stężenie dehydrogenazy mleczanowej (LDH), małe stężenie hemoglobiny (Hb), duże skorygowane stężenie wapnia w surowicy krwi oraz czas od rozpoznania <1 roku. Zgodnie z tym modelem chorych kwalifikuje się do grupy małego (0 czynników ryzyka), pośredniego (1-2 czynniki ryzyka) i wysokiego ryzyka 3 lub więcej czynników ryzyka).
Przeżycie całkowitego w grupie niskiego ryzyka wyniosło 30 miesięcy, w grupie pośredniego ryzyka 14 miesięcy, a w grupie wysokiego ryzyka 5 miesięcy.
Model IMDC opracowano w 2009 roku na podstawie danych od chorych na RCC leczonych sunitynibem (N=396), sorafenibem (N=200) i bewacyzumabem z interferonem (N=49). Odel IMDC odnosił się ogólnie do chorych leczonych lekami ukierunkowanymi molekularnie. Nie obejmował niestety chorych leczonych pazopanibem w pierwszym rzucie.
W pracy przedstawiono retrospektywne badanie obserwacyjne, do którego włączono 278 chorych na mRCC, leczonych pazopanibem w pierwszym rzucie w warunkach praktyki klinicznej w 34 ośrodkach w całej Hiszpanii. Dane zbierano w okresie od września 2014 roku do marca 2015 roku. Zarejestrowano łącznie 301 chorych, chociaż 23 chorych wykluczono z analizy z różnych przyczyn. Średnia wieku chorych wynosiła 66 lat, gruba ta obejmowała 68,3% mężczyzn, 93,5% chorych na jasnokomórkowego mRCC i 81,3% chorych w stanie ogólnym w skali ECOG ocenionym jako 0 lub 1. U 74,8% chorych wykonano nefrektomię. Łącznie 70,9% przerzutów RCC stwierdzono w płucach, 43,9% w węzłach chłonnych, 26,3% w kościach, 20,1% w tkankach miękkich i skórze, 15,1% w wątrobie, 7,2% w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN), 6,5% w nadnerczach, 5,8% w opłucnej, 5% w trzustce i 2,2% w nerce.
Po 23 miesiącach obserwacji (mediana) u 76,4% chorych przerwano leczenie pazopanibem (u 57,2% z powodu progresji), 47,9% chorych otrzymało leczenie ukierunkowane molekularnie drugiego rzutu, a 48,9% chorych zmarło.
Na podstawie modelu prognostycznego 19,4% chorych zakwalifikowano do grupy korzystnego rokowania (favorable risk, FR), 57,2% do grupy ryzyka pośredniego (intermidiate risk, IR), a 23,4% chorych do grupy gorszego rokowania (poor risk, PR). W trakcie badania nie odnotowano nieoczekiwanych toksyczności. Odsetek odpowiedzi wyniósł łącznie 30,3%, a w poszczególnych grupach wyniósł: FR – 44%, IR – 30%, PR – 17,3%. Z kolei mediana przeżycia wolnego od progresji choroby (progression-free survival, PFS) w całej populacji wyniosła 11 miesięcy, a w poszczególnych grupach rokowniczych: FR – 32 miesiąca, IR – 11 miesięcy, i PR – 4 miesiące. Mediana oraz odsetek 2-letniego przeżycia całkowitego (overall survival, OS) wyniosły w całej populacji odpowiednio 22 miesiące i 48,1%, a w poszczególnych grupach: FR – mediana nieosiągnięta, 81,6%, IR – 22 miesiące i 48,7%, a PR – 7 miesięcy i 18,8%.
W publikacji przedstawiono bardzo szczegółowe wyniki w poszczególnych podgrupach chorych – daje to niezwykle interesujący przegląd oraz możliwość analizy kolejnych wyników w zależności od poszczególnych parametrów klinicznych i laboratoryjnych.
W dyskusji przedstawiono inne systemy prognostyczne, a także ich znaczenie w praktyce klinicznej.
Podsumowując, autorzy uznali, że uzyskane dane potwierdzają bezpieczeństwo i skuteczność pazopanibu w leczeniu chorych na raka nerki z przerzutami w pierwszym rzucie. Wyniki w zakresie odsetka odpowiedzi, PFS i OS były zgodne z oczekiwanymi.
Uznano też, że model prognostyczny IMDC pozwala na przewidywanie rokowania u chorych leczonych pazopanibem w rutynowej praktyce klinicznej.
PL1605476003
